Bachelor Fysica

Hebt u dat ook gelezen, over die jongen die op elfjarige leeftijd zijn Bachelor in de Fysica behaald heeft? En dat dan nog op één jaar tijd! Tussendoor heeft hij er trouwens ook al een paar vakken van zijn Master-studies bijgenomen. En dát terwijl een doorsnee jongvolwassene daar tegenwoordig minstens drie jaar over doet. Een wonderkind, dat heel zeker. Bovenmatig intelligent. Op zijn achtste verjaardag had hij de middelbare school al afgewerkt. Een soort Vlaamse Bill Gates als het ware. Of toch bijna. Bill Gates heeft, naar het schijnt, een IQ van 160; die jongen heeft een IQ van 145.

Is het een zegen om met een super hoog IQ begiftigd te zijn? Misschien, het zou kunnen. Maar met die Vlaamse jongen heb ik vooral heel veel medelijden.

Op zijn twaalfde zal hij waarschijnlijk zijn Master in de Fysica behalen, en tegen dat hij vijftien of zestien jaar zal zijn, een doctoraat. Maar dan is zijn kindertijd wel helemaal voorbij, en hoeveel “kind” zal de jongen dan geweest zijn? Hoeveel zal hij gespeeld en geravot hebben met vriendjes van zijn leeftijd? Had/heeft hij vriendjes van zijn leeftijd? Heeft hij überhaupt vriendjes? Zijn medestudenten aan de Universiteit Antwerpen, allemaal tegen of rond de twintig, zullen vermoedelijk niet zijn “vriendjes” geweest zijn. De jongen moet een vreselijk eenzaam leven (gehad) hebben, en ik zie niet direct mooie vooruitzichten in het verschiet. Gezien zijn ambitieuze studieplannen.

Vooropgesteld tenminste dat het inderdaad ook “zijn” plannen zijn. Ik kan me niet voorstellen dat een achtjarig kind, hoe intelligent ook, op een dag uit zichzelf zou zeggen: “En nu ga ik Fysica studeren.” Ik vermoed heel sterk dat de ouders de plannen zullen gestuurd en gestimuleerd hebben. Misschien zelfs niet altijd met de volle instemming van hun zoontje. En misschien ook niet altijd met het belang van hun kind in het achterhoofd. Iets zegt mij dat de ouders, of toch één van hen, vooral zélf wilde(n) pronken met hun/zijn geniale zoon. Wat trouwens de aanleiding geweest is voor enige “wrijving” met de universiteit van Eindhoven waar de jongen na zijn middelbare studies eerst was gaan studeren. Die universiteit bleek niet soepel genoeg om de wensen van de jongen, zeg maar van de ouders/vader, in te willigen. De vader had namelijk min of meer “geëist” dat de jongen zijn bachelor studies in 10 maanden zou mogen afwerken, zodat hij zich op zijn negende al “Bachelor” zou mogen noemen. Wegens die onenigheid heeft de jongen zijn studies daar afgebroken. Blijkbaar kon hij later dan toch terecht op de Universiteit Antwerpen, die de voorwaarden van de ouders wél heeft ingewilligd. Want geef toe: de publiciteit die daarbij komt kijken, is voor een universiteit onbetaalbaar.

Eigenlijk vind ik dát nog het ergste voor die jongen: dat hij nu met naam en toenaam, en met foto, in het nieuws is gekomen. Alsof het woord “privacy” nog niet uitgevonden was.

De jongen zal geen rust meer kennen. Als er niet om de haverklap een journalist aan de deur zal staan, dan zal het wel één of andere reclamemaker zijn, of het hoofd van het onderzoeksdepartement van een multinational. Of een stel paparazzi die hopen het wonderkind op één of andere scheve schaats te betrappen. De jongen zal nergens meer kunnen komen zonder herkend en lastig gevallen te worden. Als hij eerder nooit vriendjes gehad heeft, dan nu zeker niet meer. Afgezien dan van sluwe mannen die het idee hebben opgevat om hier munt uit te slaan en die zich in de rol van “vriend” voor de eenzame jongen zullen wringen.

Maar niet alleen zal de jongen nu voortdurend lastig gevallen worden door zogezegde “fans” en door pseudo-vrienden die willen mee surfen op de golf van roem en succes, hij zal gegarandeerd voortaan ook ten prooi vallen aan pesterijen. Zijn leeftijdsgenootjes zullen hem, al dan niet gedreven door jaloezie, pesten en proberen te vernederen, en hem als voorwerp van hun spot uitkiezen. En zijn medestudenten zullen hem vermoedelijk willen belachelijk maken en kleineren, al was het maar omdat ze het niet kunnen verkroppen dat zo’n snotneus beter presteert dan zij.

De jongen is zijn anonimiteit kwijt. En al was dat dan duidelijk de wens van (één van) de ouders, ik kan me niet voorstellen dat de jongen het zo gewenst heeft. Laat staan dat hij het leuk zou vinden.

Volgens de vader hebben zij altijd alléén het welzijn van hun kind voor ogen gehad, maar daar durf ik eerlijk gezegd aan twijfelen. Als dat zo zou geweest zijn, dan had hij de publiciteit niet gezocht, en had hij niet zo’n heibel gemaakt omdat de universiteit van Eindhoven zijn eisen niet kon inwilligen.

Laat ons vooral hopen dat hij het leven van zijn kind niet verpest heeft nog vóór het goed en wel begonnen was. De voorbeelden van “wonderkinderen” bij wie het vreselijk fout gelopen is, zijn talrijk.