Sinister

Het grote nadeel aan een intensieve en opdringerige publiciteits- en hersenspoeling-campagne is dat die beperkt moet blijven in duur. Als je daar té lang mee blijft doorgaan, verliest dat zijn impact. Mensen verliezen na een zekere tijd hun interesse, en “ horen ” de boodschappen niet meer. De onheilsberichten en alarmkreten gaan over in een soort “ ruis ” als je die al te lang en al te dikwijls blijft herhalen. Dat is ook zo voor de Corona-campagne: die is héél erg intens geweest, en héél nadrukkelijk. Maar het begint stilaan te vervelen, en de mensen zijn niet meer geïnteresseerd. Hoe velen zouden nog aandacht besteden aan de dagelijkse corona-cijfers? Alléén de experten lijken dat nog niet door te hebben. Wat natuurlijk niet zó vreemd is: maandenlang hebben zij in het centrum van de belangstelling gestaan, maandenlang waren zij het middelpunt van de wereld. Zoiets werkt “ verslavend ”, en dan is het bijzonder moeilijk om daar weer afstand van te doen en terug te keren in de anonimit

Eerder geplaatst in www.bloggen.be/andershandig, op 15/11/2020. Op speciaal verzoek hier nog eens overgenomen. (Vervolg…) Ik heb het gehad over het onthutsend pijnlijk gevoel als je kinderen zo te zien geen fijne herinneringen hebben aan hun kindertijd, en alléén de minder geslaagde momenten ter sprake komen wanneer er over “ vroeger ” gesproken wordt. Maar misschien moet ik dat toch een beetje relativeren. Misschien is het gewoon zo dat kinderen zich later, als volwassene, de warme en fijne momenten niet bewust herinneren, en die herinneringen alléén in hun onderbewuste hebben opgeslagen. En dat dikwijls enkel de pijnlijke details naar boven komen. Want als ik eerlijk ben: ik heb ook weinig vertederende herinneringen aan mijn kindertijd. En dat is héél vreemd, want ons moeder was veruit de meest zachtaardige vrouw die ik ooit gekend heb. Ze had een eindeloos geduld, en ze was onvoorstelbaar verdraagzaam. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit haar stem verheven heeft tege

Eerder geplaatst in www.bloggen.be/andershandig , op 14/11/2020. Op speciaal verzoek hier nog eens overgenomen. Ik vermoed dat “ evaluatiegesprekken ” in veel ondernemingen een beetje uit de mode geraakt zijn, tegenwoordig. Begrippen als “ empowerment ” horen nu tot de standaardwoordenschat van elke Human-Ressources aanpak. (Wat in veel gevallen neerkomt op: “ Trekt uw plan .”) Ergens vind ik dat wel een beetje spijtig, want het is voor een werknemer toch nuttig en handig om af en toe te horen wat zijn/haar leidinggevende over hem/haar denkt. Of hij/zij goed bezig is, of er dingen zijn die beter kunnen, en vooral: wat hij/zij goed doet. Een vleugje waardering, een pluimpje, kan wonderen doen. De keerzijde van zo’n evaluatie is wel dat zoiets altijd, per definitie, een “ subjectief ” gebeuren is: als je bij je leidinggevende op een slecht blaadje staat, dan is de kans op een negatieve evaluatie erg groot. Zo’n evaluatiegesprek is trouwens meestal een ongemakkelijk gebeuren, omdat

Ik had me voorgenomen om in mijn blog ook af en toe plaats te maken voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die zwaar door het noodlot zijn beproefd geweest, maar desondanks toch vreugde en blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten en door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve ingesteldheid. Mijn vorig “ portret ” dateert al van 7 april, toen over zij die niet op 27 jaar aan de roem zijn ten onder gegaan. (Zie in https://www.bloggen.be/andershandig .) Hoog tijd dus om mijn reeks verder aan te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag een positief verhaal ook wel eens. Vandaag wil ik het hebben over Roy Orbison . Iedereen zal al wel over Roy Orbison gehoord hebben, neem ik aan. Hoewel zijn naam bij de jongere generatie misschien niet direct een belletje doet rinkelen: we spreken over een zanger die vooral in de jaren zestig van de vorige eeuw actief was. Al is hij altijd blij