Sinister

Wat heb ik onlangs gelezen op de site van VRT-NWS? “ Wie zijn pintje, cocktail of eender welke andere alcoholische drank op café of restaurant niet betaalt, riskeert daar geen strafzaak voor. ” Als dát geen leuk nieuws is voor de trouwe caféganger! Consumeert een klant enkel alcoholische drankjes, en wil die daar nadien niet voor betalen, dan heeft een café-uitbater geen juridische grondslag om op die onbetaalde alcoholische drank schuld te innen. (Wie een cola of een waterke drinkt, heeft dus pech…) Meer nog: wie zijn alcoholische drank niet betaalt, kan daar ook niet door een rechter toe veroordeeld worden. Die boude bewering zou steunen op de wet “ ter beteugeling van de dronkenschap ”, uit 1939: “Is in rechte niet ontvankelijk, de vordering tot betaling van dronkenmakende dranken die in drankgelegenheden, koffiehuizen, hotels, herbergen en welkdanige drankslijterijen ook verbruikt werden. Deze bepaling is niet van toepassing op de vordering tot betaling van schuld aangegaan

Wat er zich op 6 januari 2021 precies heeft afgespeeld in Washington zullen we vermoedelijk nooit te weten komen. Maar de verhalen die naar boven gekomen zijn tijdens de hoorzittingen daaromtrent, klinken even beangstigend als een politieke thriller. Vooral de getuigenis van Cassidy Hutchinson , een stafmedewerkster in het Witte Huis, was onthutsend en ronduit vernietigend voor ex-president Donald Trump en voor de snode plannen die hij samen met zijn naaste omgeving aan het smeden was. Al zal hij daar nooit ofte nimmer voor aangeklaagd worden. Wat ik hierbij bijzonder griezelig vind, is dat het hele verhaal bijna een exacte kopie is van de plot uit “ Het Washington Decreet ” van Jussi Adler Olsen . Ik heb eerder al eens waarschuwend naar dat boek verwezen, in het stukje “ Executive Order ”, op 21/09/2020, in mijn oude blog ( https://www.bloggen.be/andershandig/ ) Eén van de centrale personages in het boek is Doggie Rogers , een medewerkster van de presidentiële staf in het Witt

Is het u ook al opgevallen dat wij de voorbije twee à drie jaar van de ene in de andere crisis lijken te sukkelen? Er was eerst de “ corona-crisis ”, en dan de “ klimaatcrisis ”, en daarna de “ Oekraïne-crisis ”, en nu de “ energiecrisis ”. Vreemd eigenlijk, want het woord “ crisis ” doet aan een “ acuut ” probleem denken, niet aan chronische mistoestanden. Vroeger, lang geleden, hadden we ook wel af en toe met een “ crisis ” te maken, maar niet continu zoals nu. Zo is er ooit eens de fameuze “ Cubacrisis ” geweest, in de jaren zestig van de vorige eeuw. En begin de jaren zeventig was er de “ oliecrisis ”, toen de Arabische OPEC-landen ons geen olie meer wilden leveren omdat het Westen de kant van Israël had gekozen tijdens de “ Jom Kipoer ”-oorlog. We hebben toen ook een echte “ energiecrisis ” gekend. Zelfs met autoloze zondagen, weet u nog? En nu zitten we dus weer midden in een “ energiecrisis ”. In veel Westerse landen wordt zelfs al met een lichte vorm van paniek aan de kom