Sinister

Ik heb een licht vermoeden dat de farma-bedrijven dringend op zoek zijn naar nog wat extra inkomsten. “ Ze zijn de voorbije jaren nochtans ferm verwend geweest! ” zal u wellicht denken. En inderdaad: dankzij het Covid-vaccin zijn er winsten geboekt zoals nooit eerder. Maar vergeet niet dat er maar enkele chansaars waren die het groot lot gewonnen hadden met de “ Corona-crisis ”: Pfizer, Moderna, AstraZeneca en Johnson & Johnson. Voor Pfizer en Moderna blijft de pret zelfs duren. Want zij mogen de “ aangepaste ” vaccins leveren voor onze “ herfst-booster ”: onze vierde prik, voor wie dat wil. En aangezien die vaccins na een goeie drie maanden alweer uitgewerkt zijn, komt er in de lente heel waarschijnlijk weer een volgende prik aan, onze “ lente-booster ”. Hun bedje is gespreid en hun toekomst is verzekerd. Zij hebben een “ Win for Life ” biljet op zak. Maar niet iedereen heeft kunnen mee profiteren van de Corona -hype. Veel farma-bedrijven zijn jammer genoeg uit de boot gevalle

“ Een eigen huis, een plek onder de zon .” Wij Belgen hebben de reputatie “ een baksteen in de maag te hebben ”: we willen allemaal doodgraag ons eigen huis. Daar is natuurlijk wel wat voor te zeggen: als je een huis of appartement moet huren, dan spendeer je daar elke maand een flinke som geld aan die je onherroepelijk kwijt bent. Wie een huis of appartement koopt, spendeert elke maand ongeveer dat zelfde bedrag, maar het blijft op één of andere manier toch “ van hem/haar ”. Maar het is toch ook niet direct allemaal rozengeur en maneschijn… Het begint al bij de aankoop. Het budget dat je voorzien hebt en dat binnen je mogelijkheden ligt, blijkt steevast te laag te zijn. Toen wij ons huis gekocht hebben, meer dan 30 jaar geleden, viel dat al bij al nog redelijk mee, maar tegenwoordig is het om steil achterover te vallen. Niet alleen door de galopperende inflatie, maar ook door de gestegen rentevoeten. Wie vorig jaar met een budget van, ik zeg maar iets, 200.000 euro genoeg had, z

Ik heb het er een beetje moeilijk mee dat ik zo weinig herinneringen heb aan mijn kindertijd. Ik herinner me wel nog flarden, en enkele memorabele momenten, maar al bij al is het grootste deel van mijn kindertijd vervlogen. Verloren in het doolhof van mijn aftakelende hersenen. Ik geloof wel dat ik een gelukkige kindertijd gehad heb. Wij hadden het thuis niet breed, want ons vader was de enige kostwinner en hij werkte als gewone arbeider in een fabriek. En we hadden totaal geen luxe: geen telefoon, geen televisie, geen buitenlandse vakanties, geen duur speelgoed, geen merkkledij. Volgens de huidige normen van de armoede-organisaties waren wij “ arm ”, heel zeker. (Ik heb de stellige indruk dat de grens van “ armoede ” steeds meer naar boven schuift.) Maar we voelden ons niet “ arm ” of “ misdeeld ”. We waren tevreden met wat we hadden, we waren gelukkig. Ik neem aan dat er ook moeilijke en pijnlijke dagen geweest zijn. Maar die zal ik vermoedelijk verdrongen hebben. Of zoals Glad