Sinister

Het zou kunnen dat ik bevooroordeeld ben, maar in mijn ogen zijn rijke en machtige mannen (en vrouwen) bijna altijd bijzonder arrogant. Ik vermoed dat rijkdom en macht op één of andere manier aanzetten of “ verleiden ” tot arrogantie. Het gevoel van “ ik kan me alles permitteren ” en “ wie doet mij wat? ” Dat hebben we bijvoorbeeld gezien bij super rijke of super machtige mannen zoals Silvio Berlusconi , voormalig eerste minister van Italië en mediamagnaat, of Dominique Strauss-Kahn , in betere tijden directeur-generaal van het Internationaal Monetair Fonds . Die mannen waren er heilig van overtuigd dat zij zich zonder problemen aan vrouwen of jonge meisjes konden vergrijpen, of dat zij konden frauderen tegen de sterren op. Want ze voelden zich onaantastbaar. Maar we zien het ook bij onze eigen rijke Belgen. En dan denk ik aan de heren Marc Coucke of Bart Verhaeghe of Paul Gheysens . Alle drie behoren zij tot de top-100 van de rijkste Belgen, en alle drie hebben ze een voetbalcl

Ik zal er niet omheen draaien: ik haat dat zesmaandelijks gefoefel met de tijd. Die omschakeling, tweemaal per jaar, van winter- naar zomertijd en terug, mag voor mijn part onmiddellijk stoppen. Liever vandaag dan morgen. Ik kan er nu eenmaal heel slecht tegen. Fysiek dan. Vooral de overschakeling naar de zomertijd ervaar ik als een aanslag op mijn (geestelijke) gezondheid. Het is niet alleen dat uurtje minder slaap, het is mijn hele biologische klok die van slag af is. Maar geef toe: het is toch een idioot gedoe! Of niet? Wat is de zin van dat gefoefel? Het is een zoveelste poging van de mens om tegen de natuurlijke gang van zaken in te gaan. Het grapje dateert eigenlijk al van tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Duitsers hebben toen, in 1916, de “ zomertijd ” ingevoerd omdat het dan ’s avonds langer warm zou blijven en er zo op de verwarming (vooral door steenkool) kon bespaard worden. Die oorlogse zomertijd is nadien weer afgeschaft, maar in de jaren zeventig van de vorige eeuw

Ik heb het er onlangs in mijn blog nog over gehad hoe snel ons vader “ vergeten ” werd bij zijn “ vrienden ” in het bestuur van “ Het Werk van den Akker ”, en hoe zijn betekenis en zijn bijdragen voor de vereniging binnen de kortste keren niet meer leken te tellen. Hetzelfde overkwam hem trouwens voor zijn inspanningen als vakbondsafgevaardigde in een tijd toen de vakbonden er nog voor de werknemers waren in plaats van alleen voor zichzelf (zoals nu). Al die mensen die hij verdedigd en geholpen had, leken hem nadien volkomen uit hun gedachten gebannen te hebben. Hij nam het zijn oude “ vrienden ” behoorlijk kwalijk, denk ik, dat ze hem zó vlug vergeten waren. En ik kan dat heel goed begrijpen. Zoals ik eerder al schreef: de mensen lijken de goeie dingen die je voor hen doet maar al te vlug achter zich te laten. Maar misschien ben ik hier wat te negatief in mijn oordeel? Misschien is het geen kwade wil als de mensen je (veel te vlug) vergeten? Misschien is het gewoon de druk van h