Sinister

Vervolg op “Darby’s Castle” Ik heb toch gemengde gevoelens bij de song “ Bring it on Home ” van Van Morrison. https://www.youtube.com/watch?v=lBxNxdkbP6E Het is een heel mooie blues-achtige song, met een knappe gitaarsolo van Jeff Beck , één van de allerbeste gitaristen ter wereld. Maar de tekst is bijzonder pijnlijk, vind ik. Het sluit eigenlijk heel goed aan bij het vorige blog-stukje: “ Darby’s Castle ”. Het gaat, zoals meestal, over een stukgelopen liefdes-affaire, waarbij Van Morrison zijn geliefde smeekt om bij hem terug te komen en de draad weer op te pikken. Maar hij gebruikt daarbij alle mogelijke verkeerde argumenten. Net zoals in “ Darby’s Castle ” draait alles om materiële dingen, om bezittingen: “I'll give you jewellery and money, too That ain't all, that ain't all I'll do for you Oh, if you bring it to me Bring your sweet loving Bring it on home to me” Let trouwens in de videoclip op de goudkleurige microfoon van de heer Morrison

“ Darby’s Castle ” is een behoorlijk sombere, zelfs zwartgallige, song uit 1970 van Kris Kristofferson. https://www.youtube.com/watch?v=3fXG5oiMOI8 Het gaat over een man die voor zijn vrouw een pracht van een huis wil bouwen, een echt kasteel. Maar hij gaat daar zó erg in op dat hij geen tijd meer heeft voor iets anders, en al helemaal geen tijd meer voor zijn vrouw. Zij voelt zich daar bijzonder eenzaam bij en ze treurt omdat ze altijd alleen moet blijven, dag en nacht. Zodat ze op een gegeven moment toch troost en liefde zoekt en vindt bij een andere man. Jammer genoeg ontdekt Darby bij toeval de ontrouw van zijn echtgenote, waarop hij in een vlaag van woede en waanzin zijn kasteel in brand steekt: “Oh, it took 300 days for the timbers to be raised And the silhouette was seen for miles around And the gables reached as high as the eagles in the sky But it only took one night to bring it down When Darby's castle tumbled to the ground.” Wat Darby in al zijn ijver was

Vervolg : Over ons zelfbeklag “ Streets of London ” is een song uit 1969 van Ralph McTell . https://www.youtube.com/watch?v=urtnT72dVnw De song is bedoeld als een verwijt naar ons allemaal als we teveel de neiging hebben om te klagen. De kernboodschap is eigenlijk dezelfde als in “ Beggar on a Beach of Gold ”, maar Ralph McTell is wel veel directer in zijn song. Het is geen allegorisch verhaal over “gouden stranden”, maar een regelrechte aanklacht: “So, how can you tell me you're lonely? Don't say for you that the sun don't shine Let me take you by the hand And lead you through the streets of London Show you something to make you change your mind.” De song beschrijft de tegenstelling tussen de pietluttige “problemen” van alledag van de meesten van ons tegenover de “echte” problemen van de daklozen, de eenzamen, de ouderen, de mensen die uitgesloten werden: “Same old man Sitting there on his own Looking at the world Over the rim of his teacup Each t