Streets of London

Vervolg: Over ons zelfbeklag

“Streets of London” is een song uit 1969 van Ralph McTell.

https://www.youtube.com/watch?v=urtnT72dVnw

De song is bedoeld als een verwijt naar ons allemaal als we teveel de neiging hebben om te klagen. De kernboodschap is eigenlijk dezelfde als in “Beggar on a Beach of Gold”, maar Ralph McTell is wel veel directer in zijn song. Het is geen allegorisch verhaal over “gouden stranden”, maar een regelrechte aanklacht:

“So, how can you tell me you're lonely?
Don't say for you that the sun don't shine
Let me take you by the hand
And lead you through the streets of London
Show you something to make you change your mind.”

De song beschrijft de tegenstelling tussen de pietluttige “problemen” van alledag van de meesten van ons tegenover de “echte” problemen van de daklozen, de eenzamen, de ouderen, de mensen die uitgesloten werden:

“Same old man
Sitting there on his own
Looking at the world
Over the rim of his teacup
Each tea lasts an hour
And he wanders home alone.”

Het is een boodschap die we misschien liever niet zouden horen: dat wij allemaal van tijd tot tijd de neiging hebben aan “zelfbeklag” te doen. Terwijl we daar meestal totaal geen reden voor hebben. En als we iets verder zouden kijken dan onze eigen “ik”, dan zouden we zien hoeveel leed en miserie er in de wereld is. Veraf, in die landen waar ze niets hebben. Maar ook dichtbij, aan onze achterdeur bij manier van spreken: in onze straten, aan onze stations. Zelfs in een welvaartstaat als de onze zijn er veel te veel mensen die niet mee tellen. In Antwerpen alleen al zouden er meer dan 5000 mensen ronddolen die nergens heen kunnen. En niet alleen illegale vluchtelingen zonder papieren, ook Belgen die in de armoede gesukkeld zijn en niets meer hebben, zelfs geen dak boven het hoofd:

“She just keeps right on walking
Carrying her home
In two carrier bags.”

En daarom vraagt Ralph McTell aan ons wat we eigenlijk te klagen hebben:

“How can you tell me you're lonely?
And say for you that the sun don't shine?”

Have you seen the old man
In a closed-down market?
Kicking up the paper
With his worn out shoes
In his eyes, you see no pride
And held loosely at his side
Yesterday's paper
Telling yesterday's news

So, how can you tell me you're lonely?
And say for you that the sun don't shine?
Let me take you by the hand
And lead you through the streets of London
Show you something to make you change your mind

Have you seen the old girl
Who walks the streets of London?
Dirt in her hair
And her clothes in rags
She's no time for talking
She just keeps right on walking
Carrying her home
In two carrier bags

So, how can you tell me you're lonely?
And say for you that the sun don't shine?
Let me take you by the hand
And lead you through the streets of London
I'll show you something to make you change your mind

In the all night café
At a quarter past eleven
Same old man
Sitting there on his own
Looking at the world
Over the rim of his teacup
Each tea lasts an hour
And he wanders home alone

So, how can you tell me you're lonely?
Don't say for you that the sun don't shine
Let me take you by the hand
And lead you through the streets of London
Show you something to make you change your mind

Have you seen the old man
Outside the seaman's mission?
Memory fading with
The medal ribbons that he wears
In our winter city
The rain cries a little pity
For one more forgotten hero
And a world that doesn't care

So, how can you tell me you're lonely?
And say for you that the sun don't shine?
Let me take you by the hand
And lead you through the streets of London
Show you something to make you change your mind