Sinister

Laat ons 2021 maar heel vlug vergeten. We hebben bijna het hele jaar in zak en as gezeten. Het ergst was het allicht voor hen die door het water alles kwijt zijn geraakt, maar ook heel veel anderen hebben een jaar van pijn en verdriet doorgemaakt. Laat ons hopen dat in 2022 de wereld eindelijk weer zal openbloeien, en dat we allemaal opnieuw naar elkaar toe zouden groeien. Dat niet langer “ de regels ” zouden tellen, maar wel de mensen, dat is alvast één van mijn vurige wensen. Laat ons hopen dat het virus nu toch snel verdwijnt, en dat het gezond verstand dan weer verschijnt. Dat we elkaar weer kunnen knuffelen en omarmen, en samen de koude wereld weer mogen verwarmen. Laat ons hopen dat we onze vrienden weer écht kunnen ontmoeten, en elkaar niet langer “digitaal” moeten begroeten. Dat we elkaars glimlach weer mogen zien, zoals vroeger, vóór Covid-19. Laat ons hopen dat het komende jaar niet opnieuw zal verloren gaan in virusgevaar, maar dat el

Ik blijf me erover verbazen dat men, ook in de media, halsstarrig blijft vasthouden aan de foutieve slogan “ Black Lives Matter ” terwijl het zo weinig moeite zou kosten om dit correct te zetten: “ Black Lifes matter ”. Ik heb soms de indruk dat de “ Woke ”-beweging drijft op ongeletterden, want bij de klimaatactivisten zie je net hetzelfde: “ Safe our Planet ” is abominabel Engels waar zelfs een dertienjarige op school niet meer zou mee wegkomen. Maar goed, laten we niet te streng zijn. Het is de inhoud van de boodschap die telt. En feit is inderdaad dat de zwarten, vooral in Amerika, maar ook nog bij ons, heel dikwijls maar “ tweederangsburgers ” zijn. Ze worden achtergesteld op de arbeidsmarkt of op de huizenmarkt, ze worden overdreven hard aangepakt door politie en justitie, ze leven nog al te dikwijls in erbarmelijke omstandigheden die een beschaafd land onwaardig zijn, en ze zijn nog altijd het slachtoffer van beledigingen en racistische opmerkingen. Het is goed dat daar aand

Slecht nieuws van het klimaatfront: de stijging van het globaal zeeniveau lijkt even onheilspellend snel te gaan als in de meest pessimistische scenario’s van het klimaatpanel van de Verenigde Naties. Het gemiddeld niveau van de wereldzeeën zou jaarlijks met ongeveer 4 millimeter stijgen, wat dus neerkomt op ongeveer 40 cm per 100 jaar. Volgens recente prognoses zou de zeespiegel van onze Noordzee misschien wel een volle meter stijgen tegen 2100, en zouden we tegen het einde van deze eeuw hier in Vlaanderen met velen natte voeten krijgen. Onze kust en onze polders, en geheel Zeeuws-Vlaanderen zouden onder water komen te liggen. Al lijken de waarnemingen dat op dit moment nog helemaal niet te bevestigen. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/11/06/vlaanderen-onder-water/ In mijn naïviteit denk ik dan: er wordt altijd paniekerig gedaan over het (dreigend) tekort aan (drinkbaar) water, waarom profiteren we dan niet van al dat zeewater dat Vlaanderen binnen stroomt? Vreemd, eigenlijk, da

Als u mij zou vragen wat het allergevaarlijkste beroep ter wereld is, dan zou ik tegenwoordig onmiddellijk denken aan de job van “ topsportcoach ”. Enige tijd geleden lagen de coaches van onze nationale turnsters zwaar onder vuur, meer recent was het de beurt aan de coaches van de Nederlandse hockey-dames, en nu heeft ook de trainer van onze nationale volleybalploeg, de Yellow Tigers , prijs. Dat gebeurt heel zeker allemaal in de nasleep van de “#MeToo ”-beweging. Er is een nieuwe tijdsgeest gegroeid waarbij (vooral) vrouwen en meisjes niet meer met zich laten sollen en luidruchtig voor zichzelf (en voor elkaar) willen opkomen. Wat uiteraard een gezonde ontwikkeling is: de tijd dat jonge meisjes en vrouwen alles lijdzaam moesten zien te verduren, ligt ver achter ons. Maar in het geval van deze topcoaches ging/gaat het wel niet om de aantasting van de “ fysieke integriteit ” van de sporters. We spreken hier niet over ongewenste intimiteiten of fysieke agressie zoals dat voorheen a