Tweederangsburgers

Ik blijf me erover verbazen dat men, ook in de media, halsstarrig blijft vasthouden aan de foutieve slogan “Black Lives Matter” terwijl het zo weinig moeite zou kosten om dit correct te zetten: “Black Lifes matter”. Ik heb soms de indruk dat de “Woke”-beweging drijft op ongeletterden, want bij de klimaatactivisten zie je net hetzelfde: “Safe our Planet” is abominabel Engels waar zelfs een dertienjarige op school niet meer zou mee wegkomen.

Maar goed, laten we niet te streng zijn. Het is de inhoud van de boodschap die telt. En feit is inderdaad dat de zwarten, vooral in Amerika, maar ook nog bij ons, heel dikwijls maar “tweederangsburgers” zijn. Ze worden achtergesteld op de arbeidsmarkt of op de huizenmarkt, ze worden overdreven hard aangepakt door politie en justitie, ze leven nog al te dikwijls in erbarmelijke omstandigheden die een beschaafd land onwaardig zijn, en ze zijn nog altijd het slachtoffer van beledigingen en racistische opmerkingen. Het is goed dat daar aandacht voor is. En onze media spelen daar een actieve rol in: de “Woke”-beweging krijgt van onze klassieke media behoorlijk veel aandacht.

Maar het vreemde is dat niemand, de media niet, en de “wokers” al helemaal niet, enige aandacht wenst op te brengen voor zij die het nóg harder te verduren hebben. De derderangs- of vierderangsburgers op deze wereld.

Zoals de Aziatische gastarbeiders die aan het werk gezet worden bij de vele prestigeprojecten in de rijke Arabische Oliestaten. In Qatar bijvoorbeeld, waar men volop bezig is met de bouw van de voetbaltempels en de bijhorende wegeninfrastructuur voor het Wereldkampioenschap voetbal in 2022, zijn de werknemers uit Bangladesh of Pakistan of Nepal niets anders dan moderne slaven. Hun paspoorten worden in beslag genomen, zodat ze nergens heen kunnen zonder toestemming van de overheid, en ze werken tot 16 uur per dag in helse omstandigheden tegen een hongerloon dat dan nog grotendeels moet dienen om de kosten voor de reis naar Qatar terug te betalen. Volgens voorzichtige schattingen zouden al minstens 6500 gastarbeiders omgekomen zijn. Vooral door de hitte, ontbering en uitputting. Vreemd genoeg is er niemand in onze beschaafde wereld die zich om die mensen bekommert of die luidop bedenkingen durft te maken omtrent de flagrante schendingen van elementaire mensenrechten. Als het over China gaat, of over Hongarije of over Rusland, om maar iets te noemen, dan staan de Westerse leiders paraat met de aanklachten. Maar over een bevriend land als Qatar: géén kwaad woord.

Of we kunnen ook gewoon verwijzen naar de Indianen in Noord-Amerika, die opgesloten leven in “reservaten” waar ze zo goed als rechteloos zijn. Niet alléén in het verleden werden de “Native Americans” zonder scrupules uitgemoord en bestolen: “De regeringen van de Verenigde Staten hebben meer dan 1.500 oorlogen, aanvallen en plundertochten uitgevoerd tegen de indianen. Méér dan enig ander land tegen een inheemse bevolking. Aan het einde van de Indiaanse Oorlogen, eind 19e eeuw, waren er minder dan 238.000 indianen over, terwijl er in Noord-Amerika 5 tot 15 miljoen waren toen Columbus in 1492 voet aan wal zette.”

Ook nu nog zijn het écht “derderangsburgers” in Noord-Amerika. Verhoudingsgewijs sterven bijvoorbeeld véél meer Indianen door een politiekogel dan Zwarten. Ze hebben ook zo goed als geen toekomstmogelijkheden, en de gebieden die hen toegewezen werden zijn dor en onvruchtbaar. Of ze bevatten bodemrijkdommen waar de grote olieproducenten hun begerig oog op laten vallen en er de olie gaan ontginnen, zonder enig respect voor eerdere overeenkomsten en akkoorden. (Zie ook mijn blog “Native Americans” van 30/09/2020 in https://www.bloggen.be/andershandig. )

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ”inheemse” kinderen in Canada die op een barbaarse manier van hun “heidense” familie werden weg gehaald om in de katholieke kloosters “opgevoed” te worden, en die recent in grote aantallen in massagraven teruggevonden werden. In de Verenigde Staten was het trouwens niet anders. Het ging daar om vele honderdduizenden kinderen, ook al wordt daar zedig over gezwegen.

Het is niet alléén in Noord-Amerika dat de oorspronkelijke bevolking door de kolonisatoren tot derderangsburgers gedegradeerd werd. In Australië is de situatie voor de “Aboriginals” niet echt veel beter. Ze hebben nauwelijks toegang tot de arbeidsmarkt, en leven in structurele armoede, van generatie op generatie. Hun taal wordt verdrukt, en hun cultuur gemarginaliseerd. Hun levensverwachting ligt minstens 10 jaar lager dan die van de gemiddelde Australiër. Zoals bij de Indianen in Noord-Amerika vallen hun beperkte en dorre leefgebieden al te dikwijls in de grijperige handen van multinationals, bijvoorbeeld als er Uranium in de bodem te vinden is.

En net als in Noord-Amerika werden de kinderen van Aboriginals in de eerste helft van de vorige eeuw bij hun gezin weg gehaald. Al heeft de Australische regering in 2008 wél het goed fatsoen gehad om daar excuses voor aan te bieden: ‘Voor de pijn, het lijden en het kwetsen van de gestolen generaties, hun nageslacht, achtergebleven families en gemeenschappen, zeggen wij sorry. Tegen moeders en vaders, broers en zusters, voor het uiteenscheuren van families en gemeenschappen, zeggen wij sorry. En voor de onwaardige behandeling en vernedering van een trots volk met een trotse cultuur, zeggen wij sorry.”

Alléén héél af en toe slaagt iemand er eens in om de barrière te doorbreken en zijn of haar stem te laten horen. In Noord-Amerika was dat bijvoorbeeld Buffy Sainte-Marie. In Australië was dat Geoffrey Gurrumul Yunupingu.

Luister en kijk hier maar eens naar:

https://www.youtube.com/watch?v=bdpoWcma4HE