Sinister

“ I shall be released ” is een lied dat geschreven en gecomponeerd werd door Bob Dylan , maar dat in de jaren zestig-zeventig van de vorige eeuw door veel andere zangers gecoverd werd. Ik ben fan van de versie van Joan Baez uit 1968. https://www.youtube.com/watch?v=kWdp79J_M1c Het is een song die doordrenkt is van gospel-invloeden. Het nummer bevat beelden van religieuze verlossing, maar ook van de letterlijke bevrijding uit de gevangenis. Het lied beschrijft het leven achter een muur, waarbij de verteller een man hoort die “zweert dat hij niet de schuldige is” en uitroept dat hij er is “in geluisd”. “Standing next to me in this lonely crowd Is a man who swears he's not to blame All day long I hear him shout so loud Crying out that he was framed.” Terwijl de verteller mijmert over “elke man die me hier heeft geplaatst”, zegt hij dat hij “nu elke dag zal worden vrijgelaten.” “So I remember ev'ry face Of ev'ry man who put me here Any day now, any day now

Overgenomen uit oude Blog. De “klimaatverandering” blijft de gemoederen sterk beroeren, ook al is de “klimaatbeweging” een beetje stilgevallen… ************************************************************* Het relaas van een groene jongen… Vorige week vrijdag zijn we met het hele gezin gaan betogen in Brussel. Voor het klimaat! Ik had protestborden gemaakt met passende teksten: “Het is bijna te laat voor het klimaat” En voor de kinderen: “Doe eindelijk eens iets goed. Het is nu dat het moet!” Het was belangrijk dat de kinderen zouden mee betogen. Voor hun toekomst. Ook al begrepen ze zelf niet zo goed wat er aan de hand was of waarom ze daar in die massa moesten mee lopen. Ze waren erg ongelukkig, en liepen constant te jengelen. Maar het was tenslotte voor hún toekomst, toch? Hoe dan ook: het is nodig om te gaan betogen, in grote massa. Om de lakse overheid onder druk te zetten om eindelijk actie te ondernemen. Om de overheid erop te wijzen dat ze hun vera

Ik herinner me nog heel goed hoe de klassieke en officiële media ons tijdens de Corona-“crisis” probeerden te behoeden voor allerlei soorten “fake news” via (vooral) de sociale media. Die voorbeeldige en belangrijke taak hebben de klassieke media sindsdien blijvend proberen te vervullen; niet alleen over Corona, maar over alle mogelijke wereldschokkende nieuwsfeiten. Meer zelfs: de “klassieke media” hebben zich nadien opgeworpen als dé referentie als het gaat om het detecteren van “fake news”. Zo hebben bijvoorbeeld zowel het weekblad Knack als de website VRT-NWS een rubriek “ Fact Check ” waarbij ze dubieuze nieuwsberichten onder de loep houden om te checken of dat bericht enig waarheidsgehalte heeft. Dat moet de indruk versterken dat de officiële media, zoals de publieke omroep, per definitie altijd correct en betrouwbaar nieuws brengen, feiten die uitvoerig geverifieerd werden. Helaas toont de realiteit dat “officiële” media niet “per definitie” betrouwbaar nieuws brengen. Voora