Strijd voor het Klimaat

Overgenomen uit oude Blog.

De “klimaatverandering” blijft de gemoederen sterk beroeren, ook al is de “klimaatbeweging” een beetje stilgevallen…

*************************************************************

Het relaas van een groene jongen…

Vorige week vrijdag zijn we met het hele gezin gaan betogen in Brussel. Voor het klimaat! Ik had protestborden gemaakt met passende teksten:

“Het is bijna te laat

voor het klimaat”

En voor de kinderen:

“Doe eindelijk eens iets goed.

Het is nu dat het moet!”

Het was belangrijk dat de kinderen zouden mee betogen. Voor hun toekomst. Ook al begrepen ze zelf niet zo goed wat er aan de hand was of waarom ze daar in die massa moesten mee lopen. Ze waren erg ongelukkig, en liepen constant te jengelen. Maar het was tenslotte voor hún toekomst, toch?

Hoe dan ook: het is nodig om te gaan betogen, in grote massa. Om de lakse overheid onder druk te zetten om eindelijk actie te ondernemen. Om de overheid erop te wijzen dat ze hun verantwoordelijkheid moeten nemen voor ons klimaat. Om de overheid te stimuleren eindelijk in te zetten op een duurzaam klimaatbeleid.

Ik heb de toespraken aandachtig beluisterd, en er is geen twijfel mogelijk: onze regeringen (want we hebben er vier) doen veel te weinig voor het klimaat en voor onze toekomst, en dat moet veranderen. De overheid laat zich ringeloren door die inhalige energieproducenten die niet willen investeren en blijven zweren bij vervuilende energiecentrales. Ik voelde me echt boos worden toen ik dat allemaal hoorde.

Gisteren zat er een informatiebrochure van de gemeente in mijn brievenbus. Blijkbaar wil men een windmolenpark aanleggen op het stuk landbouwgrond achter onze wijk. Ik heb onmiddellijk naar mijn vriend gebeld die voor Groen in de gemeenteraad zit, bij de oppositie. En hij heeft mij gerustgesteld: ze zijn al in gang geschoten om een actiegroep op te richten: “Zet uw windmolens waar de zon niet schijnt!”

Goed gevonden, die naam, vond ik zelf ook wel. En ik ga zeker mee actie voeren. Als het moet, ga ik er in Brussel voor betogen!

Wat denken ze wel? Een windmolen in mijn achtertuin? Weten ze dan niet hoeveel lawaai zo’n ding wel maakt? Niet te verdragen! De snelweg naast onze wijk, dat was ook erg in het begin: dat constante geruis van die voorbij suizende vrachtwagens; maar dat zijn we al gauw gewoon geraakt. En de spoorweg iets verderop, dat was ook even wennen, maar nu hebben we daar totaal geen last meer van. We zijn tenslotte geen doetjes, hee! Maar zo’n windmolen: dat lawaai is echt niet te harden. En lelijk zijn die dingen! De waarde van onze mooie huizen zal meteen de dieperik in duiken als die spuuglelijke constructies in mijn achtertuin komen te staan. Géén denken aan! Om nog te zwijgen over de slagschaduw van die wieken: als wij eens zin hebben in de zomer om buiten van de zon te genieten, dan zijn er die donkere schaduwen die de hele tijd over onze tuin wentelen… Dat kan een mens zich toch niet voorstellen?

Nee, die windmolens komen er niet!

‘No way!’

Ik ga al direct een paar protestborden maken…

Volgende maand gaan we weer in Brussel betogen voor het klimaat. Om de overheid aan te porren eindelijk werk te maken van een duurzaam energiebeleid en propere energievoorziening.