Sinister

Ik vermoed dat Vladimir Poetin dezer dagen zowat de meest gehate persoon moet zijn. Over de hele wereld. Behalve dan in Rusland, waar hij door de grote massa (nog altijd) op handen gedragen wordt. We noemen hem een leugenaar, een bedrieger, een hypocriet. Het ís ook wel zo dat hij in de aanloop naar de oorlog (die geen “ oorlog ” mag genoemd worden) tegen al zijn gesprekspartners staalhard heeft zitten liegen: dat hij absoluut niet van plan was Oekraïne binnen te vallen. En het ís ook wel zo dat hij in eigen land de ware aard van die inval blijft ontkennen en verbergen; in zoverre zelfs dat de Russische versie van Wikipedia verbod heeft gekregen een artikel over de oorlog in Oekraïne op te nemen. En het ís ook wel zo dat hij het ene na het andere uit-de-lucht-gegrepen argument heeft verzonnen om zijn oorlogsdaden goed te praten. En het ís ook wel zo dat hij zijn wandaden, of de misdaden die in zijn naam gepleegd werden, in alle toonaarden blijft ontkennen ondanks de onloochenbare b

Ons Liese is immens graag buiten. Ze vindt het heerlijk om in de tuin te spelen, te ravotten, rond te lopen. En ze kijkt dan in ademloze bewondering naar de mooie vlinders die van de ene struik naar de andere fladderen. Of naar de bijtjes die ijverig rond de bloemen zoemen. Maar ik ben daar toch niet helemaal gerust in. Want in haar onwetend, onschuldig enthousiasme zou ze dan wel eens de aandrang kunnen voelen om zo’n bijtje vast te grijpen om het van nabij te bekijken of te strelen. Wat haar ongetwijfeld een erg pijnlijke steek zou opleveren. Ik weet uit ondervinding wat een bijen- of wespensteek met je kan doen. Ik herinner me nog al te goed mijn onfortuinlijke ontmoeting met een wesp, toen ik al fietsend op zo’n zoemende tegenligger gebotst ben: bijna onmiddellijk na de steek is mijn lip en de ene helft van mijn gezicht gaan opzwellen in een allergische reactie. En dus vond ik het nodig ons Liesje te waarschuwen die lieve bijtjes niet vast te pakken, omdat die dan in haar han

8 juni 2022 zal voor altijd in de (Belgische) geschiedenisboeken vermeld blijven als de dag dat de Belgische koning Filip ter plaatse zijn “ diepste spijt ” is gaan betuigen voor de wandaden van de Belgische kolonisator in Congo . Vreemd genoeg is dat iets dat vooral in België heel veel aandacht heeft gekregen. Bij de gewone Congolezen, in Congo zelf, is dat zo goed als geruisloos voorbij gegaan. Wat (lang geleden) gebeurd is, is gebeurd. Zij liggen niet bepaald wakker van het verleden, ze houden zich meer bezig met het heden en met de toekomst. En voor de Congolese man (of vrouw) in-de-straat is dat “ heden ” allesbehalve rooskleurig. Er is zo goed als niets dat deftig functioneert in Congo, de meeste mensen moeten bikkelen om te overleven, gezondheidszorg is er nauwelijks, en veilig voelen de meesten zich ook al niet. Vooral in Oost-Congo is de situatie ronduit rampzalig. Daar heerst de totale anarchie, daar heersen de gewapende milities die ongegeneerd en ongestoord roven en