Ik vermoed dat Vladimir Poetin dezer dagen zowat de
meest gehate persoon moet zijn. Over de hele wereld. Behalve dan in Rusland,
waar hij door de grote massa (nog altijd) op handen gedragen wordt. We noemen
hem een leugenaar, een bedrieger, een hypocriet.
Het ís ook wel zo dat hij
in de aanloop naar de oorlog (die geen “oorlog”
mag genoemd worden) tegen al zijn gesprekspartners staalhard heeft zitten
liegen: dat hij absoluut niet van plan was Oekraïne binnen te vallen. En het ís
ook wel zo dat hij in eigen land de ware aard van die inval blijft ontkennen en
verbergen; in zoverre zelfs dat de Russische versie van Wikipedia verbod heeft gekregen een artikel over de oorlog in
Oekraïne op te nemen. En het ís ook wel zo dat hij het ene na het andere
uit-de-lucht-gegrepen argument heeft verzonnen om zijn oorlogsdaden goed te
praten. En het ís ook wel zo dat hij zijn wandaden, of de misdaden die in zijn
naam gepleegd werden, in alle toonaarden blijft ontkennen ondanks de
onloochenbare bewijzen: “Rusland valt
geen burgerdoelwitten aan!” Dat is cynische, leugenachtige en arrogante
hypocrisie van een hoger niveau.
Maar als we eerlijk zijn
voor en met onszelf, als we diep in ons hart kijken… Schuilt er dan niet ergens
“een Poetin” in elk van ons? Niet op
dat niveau, en niet met diezelfde zware en vreselijke consequenties. Dat wel.
Maar toch.
Hebben we niet allemaal
ooit eens, of méér dan eens, iemand gekwetst of beledigd of in de steek gelaten
of benadeeld? En hebben we dat niet achteraf, of op het moment zelf, op één of
andere manier voor onszelf “goed gepraat”
in een (al dan niet succesvolle) poging ons geweten te sussen? Hebben we niet
allemaal ooit wel eens, of méér dan eens, iets gedaan wat bij voorkeur
verborgen moet blijven en wat niemand in onze omgeving mag weten? Hebben we
niet allemaal ooit al eens, of meer dan eens, een stomme uitvlucht verzonnen om
iets niet te moeten doen of om iets juist wél te mogen doen?
Nee, we hebben geen
flatgebouwen plat gebombardeerd, we hebben geen onschuldige burgers vermoord,
we hebben geen ziekenhuizen aangevallen. Althans, ik in elk geval toch niet.
Maar we zijn heel zeker niet altijd volkomen “onschuldig” geweest in ons leven, we hebben niet altijd met een
ander rekening gehouden. We hebben af en toe (te dikwijls, misschien) in de
eerste plaats aan onszelf gedacht en voor onszelf gezorgd, desnoods ten koste
van een ander. En we hebben dat altijd “goed
gepraat”, of dat toch geprobeerd. In elk geval voor onszelf, en als het
enigszins kon ook voor hen aan wiens oordeel wij waarde hechten. En die
momenten waar we helemaal in de fout gegaan zijn, die proberen we simpelweg te
ontkennen. In de eerste plaats voor onszelf, maar ook voor hen aan wiens
oordeel wij waarde hechten.
Dus nee: zo heel erg
anders dan Vladimir Poetin zijn we
allemaal niet. Ook al is het op een heel andere schaal. Uiteraard moeten en
mogen we met luide stem ons protest tegen zijn daden en misdaden blijven
uitroepen. (Ook al haalt dat allemaal niks uit. Het is niet dat hij zich daar
iets van zou aantrekken.)
Maar af en toe moeten we
misschien toch ook eens in eigen boezem kijken: “Wie zonder zonde is, …”
Reacties
Een reactie posten