Roy Orbison

Ik had me voorgenomen om in mijn blog ook af en toe plaats te maken voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die zwaar door het noodlot zijn beproefd geweest, maar desondanks toch vreugde en blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten en door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve ingesteldheid.

Mijn vorig “portret” dateert al van 7 april, toen over zij die niet op 27 jaar aan de roem zijn ten onder gegaan. (Zie in https://www.bloggen.be/andershandig.)

Hoog tijd dus om mijn reeks verder aan te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag een positief verhaal ook wel eens.

Vandaag wil ik het hebben over Roy Orbison.

Iedereen zal al wel over Roy Orbison gehoord hebben, neem ik aan. Hoewel zijn naam bij de jongere generatie misschien niet direct een belletje doet rinkelen: we spreken over een zanger die vooral in de jaren zestig van de vorige eeuw actief was. Al is hij altijd blijven optreden. Solo, of (veel later) samen met George Harrison in de gelegenheids-super-formatie “The Traveling Wilburys”, tot aan zijn plotse dood in 1988.

Wat misschien niet iedereen weet, is dat Roy Orbison een groot deel van zijn leven een intens verdriet met zich mee heeft gedragen: de dood van zijn vrouw en geliefde. Claudette stierf in 1966 bij een motor-ongeluk, toen hij 30 jaar was en zij pas 25. Roy Orbison bleef achter met drie kleine kindjes.

Hoe veel leed kan een mens aan zonder compleet in te storten, vraagt u zich misschien af? Heel veel! Want drie jaar later, in 1969, heeft hij ook nog eens twee van zijn drie zoontjes verloren in een brand. Ik kan me niet voorstellen hoe je een klap als deze zou moeten verwerken! 

Roy Orbison is dat eigenlijk nooit écht te boven gekomen. Vanaf dan is hij trouwens altijd in het zwart gekleed gebleven, en had hij altijd een donkere zonnebril op. Maar hij is wél blijven optreden, en hij is muziek blijven maken om andere mensen een beetje vreugde te bezorgen.

Het grootste eerbetoon aan zijn talent en zijn onschatbare waarde voor de hedendaagse muziek, kwam van supersterren zoals George Harrison (ex-Beatle), Bob Dylan, Jeff Lynne (van ELO) en Tom Petty (The Heartbreakers). Voor hen was Roy Orbison een jeugdheld en een inspiratiebron geweest, en daarom wilden ze ook eens samen met hem wat leuke muziek maken.

Helaas is het maar bij één CD gebleven, want kort na het uitbrengen van hun eerste plaat is Roy Orbison gestorven, pas 52 jaar oud.

Maar zie, ook een getormenteerde ziel is in staat gebleken om ons prachtige muziek na te laten.

Ik wil hem hierbij eren. Niet met zijn grootste hit “Oh Pretty Woman”, maar wel met een positieve song uit zijn tijd met de “Traveling Willburys”, in 1988. Zijn afscheidscadeau als het ware. 

https://www.youtube.com/watch?v=1o4s1KVJaVA

Been beat up and battered 'round
Been sent up, and I've been shot down
You're the best thing that I've ever found
Handle me with care
Reputations changeable
Situations tolerable
Baby, you're adorable
Handle me with care
I'm so tired of being lonely
I still have some love to give
Won't you show me that you really care?
Everybody's got somebody to lean on
Put your body next to mine, and dream on
I've been fobbed off, and I've been fooled
I've been robbed and ridiculed
In daycare centers and night schools
Handle me with care
Been stuck in airports, terrorized
Sent to meetings, hypnotized
Overexposed, commercialized
Handle me with care
I'm so tired of being lonely
I still have some love to give
Won't you show me that you really care?
Everybody's got somebody to lean on
Put your body next to mine, and dream on
I've been uptight and made a mess
But I'll clean it up myself, I guess
Oh, the sweet smell of success
Handle me with care

De tekst van dit liedje moet ook ons inspireren tot hoop, en tot zorg voor elkaar. Want “elkaar”, dat is uiteindelijk alles wat we hebben:

Everybody's got somebody to lean on
Put your body next to mine, and dream on