Eerder geplaatst in www.bloggen.be/andershandig, op 15/11/2020.
Op speciaal verzoek hier nog eens overgenomen.
(Vervolg…)
Ik heb het gehad over het
onthutsend pijnlijk gevoel als je kinderen zo te zien geen fijne herinneringen
hebben aan hun kindertijd, en alléén de minder geslaagde momenten ter sprake
komen wanneer er over “vroeger”
gesproken wordt.
Maar misschien moet ik
dat toch een beetje relativeren. Misschien is het gewoon zo dat kinderen zich later,
als volwassene, de warme en fijne momenten niet bewust herinneren, en die herinneringen
alléén in hun onderbewuste hebben opgeslagen. En dat dikwijls enkel de
pijnlijke details naar boven komen.
Want als ik eerlijk ben:
ik heb ook weinig vertederende herinneringen aan mijn kindertijd.
En dat is héél vreemd,
want ons moeder was veruit de meest zachtaardige vrouw die ik ooit gekend heb.
Ze had een eindeloos geduld, en ze was onvoorstelbaar verdraagzaam. Ik kan me
niet herinneren dat ze ooit haar stem verheven heeft tegen ons, of ooit een
bestraffende tik zou gegeven hebben. Maar ik herinner me ook weinig warme
omhelzingen of troostende knuffels.
Toen ik nog een baby was,
moet ze mij nochtans veelvuldig geknuffeld en getroost en stevig vastgehouden
hebben. Heel zeker!
Al was ik niet bepaald
een gemakkelijke baby, toch niet de eerste vier weken van mijn leven. Ik ben
immers geboren met slokdarm-atresie:
“Oesophagusatresie (slokdarm-atresie)
houdt in dat de normale verbinding tussen mond- en keelholte en maag is
onderbroken. De slokdarm is niet goed aangelegd.” Dat betekent dat de melk
ergens in mijn slokdarm bleef steken en er langs mijn mond en neus weer uit
kwam. Dat betekent ook dat ik voortdurend honger had, want ik kreeg nauwelijks
iets van voeding in mijn maag. Het gevolg was dus dat ik de hele tijd aan het
huilen en schreeuwen was. Ook ’s nachts, tot grote frustratie van mijn ouders,
en dan vooral van mijn vader die ’s morgens vroeg naar zijn werk moest na
alweer een slapeloze nacht. De afwijking is pas ontdekt toen ik al drie weken
oud was, waarna ik met spoed moest geopereerd worden. Ik vermoed/hoop dat ik
mijn ouders nadien toch wat meer nachtrust gegund heb.
Ondanks mijn constant
gehuil, dat haar tot wanhoop moet gedreven hebben omdat ze er geen idee van had
wat er scheelde, of hoe ik kon getroost worden, vermoed ik dat mijn moeder mij als
baby heel veel zal geknuffeld hebben. Maar die herinneringen zijn weg.
Later, als opgroeiend
kind, was er, voor zover ik me herinner, weinig tijd en plaats meer voor
geknuffel. In een kroostrijk gezin was er nu eenmaal niet veel gelegenheid om
met één van de kinderen urenlang rond te lopen om troost te geven. Ik vermoed
dat dat toen ook niet de “gewoonte”
was. In de tijdsgeest van onze prille jeugd moesten kinderen ook niet al te
veel geknuffeld worden, want daar werden we alléén maar “softies” door. We moesten op tijd “gehard” worden voor het leven.
Maar ik zou ons moeder
onrecht aan doen door de indruk te wekken dat wij “hard” opgevoed werden, of dat zij nooit eens tijd had of maakte
voor elk van ons.
Ik herinner me
bijvoorbeeld wél nog de tweewekelijkse bezoeken aan de neus-, keel- en oorarts,
in Kortrijk, toen ik voor het eerst met sinusitis begon te sukkelen. Samen met
mijn mama nam ik, als klein manneke, elke keer de bus naar de grote stad, en daarna
moesten we nog een eindje te voet stappen naar de dokter. En dan zat zij bij
mij terwijl ik mijn “sinusspoeling”
te verwerken kreeg: met de buisjes in mijn neus en het opvangbakje in mijn
handjes onder mijn neus om alle vuiligheid op te vangen met het spoelwater. Het
was elke keer opnieuw een soort foltering, maar ik was niet bang en ik
protesteerde niet. Want mijn mama was bij mij…
Ongetwijfeld hebben we
allemaal véél mooie en warme herinneringen aan onze kindertijd. Diep verborgen
in ons onderbewustzijn. En misschien moeten we, zeker nu, in deze donkere en
onzekere tijden, allemaal wat dieper gaan graven om die herinneringen weer
boven te halen. Het zal bij ons allemaal een glimlach op ons gezicht toveren.
Al dan niet verborgen achter een mondmasker…
Reacties
Een reactie posten