C-Attest

Het is wat met die corona. Ook, en vooral, voor de schoolgaande jeugd: al die dagen afstandsonderwijs. Heel veel kinderen hebben het extra moeilijk gehad, en veel van hen hebben een serieuze leerachterstand opgelopen. Zéker die jongens en meisjes die sowieso veel aandacht van de leerkracht nodig hadden. Of de kinderen die goed moesten opgevolgd worden. En de leerlingen die het moeilijk hebben om zelfstandig te studeren, die moeite hebben om alles goed te begrijpen zonder bijkomende uitleg of persoonlijke begeleiding.

Het gevolg is natuurlijk dat nogal wat leerlingen op de eindexamens serieus ondermaats gepresteerd hebben, en/of tijdens het jaar af en toe een steek hebben laten vallen. Met soms een B- of C-attest als teleurstellend resultaat.

Maar corona was niet de enige boosdoener voor de ongewenste attesten. Meer en meer leerlingen worstelen met een gebrek aan discipline, een gebrek aan doorzettingsvermogen, een gebrek aan interesse, een gebrek aan motivatie, een gebrek aan verantwoordelijkheidszin. Meer en meer leerlingen worstelen met een overvloed aan gemakzucht en onverschilligheid. Meer en meer leerlingen halen de normen voor een A-attest niet meer omdat ze er gewoon geen moeite meer voor doen. Omdat ze er niet toe aangemoedigd worden, of omdat het hen gewoon niet kan schelen. Heel dikwijls ook omdat hun ouders geen interesse hebben. En dus eindigen die leerlingen ook met een B- of een C-attest. “Eigen schuld, dikke bult” zou je dan denken. Niet? Als ze niet het niveau halen om naar een volgend leerjaar te mogen overgaan, dan moeten ze hun jaar maar opnieuw doen. Of iets proberen dat minder hoog gegrepen is. In de hoop dat ze dan misschien wél hun best zullen doen, dat ze hun lesje zullen geleerd hebben.

Dan zou je verwachten dat de ouders van die kinderen hen eens een ferme donderpreek zouden geven. Een aanmaning dat ze meer hun best moeten doen en harder moeten werken, en zo. En je zou verwachten dat de ouders zich zouden voornemen hun kinderen voortaan beter op te volgen en hen meer te motiveren en te steunen. Dat ze ook zélf wat meer “aanwezig” zouden zijn voor hun opgroeiende kinderen. En je zou kunnen vermoeden dat de ouders wel begrijpen dat de school het beste voor heeft met hun kinderen, en dat de schooldirecties en leerkrachten en CLB’s ondertussen genoeg ervaring hebben om te weten wanneer een B- of C-attest gepast of nodig is.

Maar niet dus! Want wat doen die ouders? Ze vechten het B- of C-attest aan, en schakelen daarvoor zelfs hun dure advocaten in.

Wat perfect illustreert in welke absurde wereld we terecht gekomen zijn. Een wereld waarin het bijna “normaal” gevonden wordt om de consequenties van het eigen falen niet meer te willen accepteren. Een wereld waarin men de eigen verantwoordelijkheid niet meer wil opnemen. Een wereld ook waarin ouders hun kinderen leren dat ze zich alles mogen en kunnen permitteren, want er staat altijd wel een advocaat gereed om hun misstappen te verdoezelen.

Wat die ouders niet beseffen, is dat zij een toekomstige generatie aan het kweken zijn die zich niets meer zal aantrekken van normen of wetten of verantwoordelijkheden. Een generatie mannen en vrouwen met de overtuiging en zekerheid dat ze zich alles kunnen veroorloven, dat ze overal mee weg komen, dat er geen consequenties zijn. Een generatie egoïstische en egocentrische mensen.

Ik weet dat ik altijd opnieuw op diezelfde nagel blijf kloppen, maar inderdaad: ik houd mijn hart vast voor de toekomst van onze Westerse beschaving als die rotverwende generatie het voor het zeggen zal krijgen.