Geheugenstoornis

Toen ik nog jong(er) was, was ik gezegend met een fenomenaal geheugen. Ik was wereldberoemd om mijn onfeilbare memorie. Althans bij mijn vrienden en collega’s en familie. De rest van de wereld heeft nooit het geluk gehad mijn ijzersterk geheugen te leren waarderen. Vooral datums en namen zaten vast gebeiteld in mijn hersenen. En ook voor wat iemand mij vertelde, had ik een stukje in mijn brein dat onuitwisbaar was.

Maar met de leeftijd, of liever: ouderdom, begint mijn geheugen gaten te vertonen. Meer en meer overkomt het mij dat ik iemand ontmoet en niet op zijn/haar naam kan komen. Meer en meer gebeurtenissen en verhalen vervagen of zijn ergens verloren gelopen in een achteraf hoekje van mijn brein. En datums haal ik meer en meer door elkaar. Maar het ergste is dat mijn bijna “encyclopedische” kennis van de popmuziek (van de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw) helemaal aan het verdwijnen is. Daar heb ik het toch wel behoorlijk moeilijk mee.

Vooral omdat ik de onhebbelijke gewoonte heb om telkens als ik naar muziek luister, in mijn hoofd naar connecties te zoeken met de zanger of het lied. Dat is natuurlijk bijzonder spijtig, want als ik ’s avonds voor het slapen gaan nog een uurtje op m’n eentje naar muziek luister, dan zou dat een moment van rust en ontspanning moeten zijn. Bij mij lukt dat niet: mijn hersenen blijven hectisch actief, de mallemolen in mijn hoofd stopt nooit. Ik blijf de hele tijd even alert en wakker, ook als ik ’s avonds laat zou moeten ontspannen in voorbereiding op de slaap. En uiteraard komt die slaap niet.

Dat is sinds enkele jaren dus nog erger geworden, door de vele gaten in mijn hoofd. De connecties die ik probeer te leggen, lopen vast op dode punten in mijn brein. De referenties verwijzen meer en meer naar een lege bladzijde.

Zo was het onlangs bijvoorbeeld alweer prijs toen ik Kris Kristofferson hoorde. Het was een concert uit 1990, van de gelegenheids-supergroep “The Highwaymen” (met onder andere ook Johnny Cash). In plaats van relax te genieten van de muziek, zat ik alweer te zoeken naar de naam van zijn ex, die ook een succesvolle zangeres was geweest. Ik wist dat het iets met “Rita” was, maar ik kon niet op haar familienaam komen. En ja… zo ben ik dan: ik ben blijven zoeken, ik loop dan in gedachten alle namen af van zangeressen die ik ken en die in mijn hersenen ergens een link zouden moeten hebben met Kris Kristofferson. Uiteindelijk ben ik er toch op gekomen: Rita Coolidge. Een zucht van opluchting! Maar ondertussen had ik de helft van het concert gemist.

Nog erger werd het toen er enige tijd later een liedje van Mark Knopfler gespeeld werd. Een concert uit 2008, samen met Emmylou Harris. Een prachtig, romantisch liedje: “My Shangrila”. Helaas… na enkele minuten was ik alweer in het doolhof van mijn hersenen aan het wroeten: “Hoe heette de groep ook alweer waar Mark Knopfler de drijvende kracht achter was geweest?”

“My Shangrila” was al lang afgelopen eer ik de juiste pagina in mijn hersenen gevonden had: “Dire Straits”. Maar toen was het hek helemaal van de dam: ik mijmerde verder over andere popgroepen waarvan ik me heel dikwijls de naam niet meer kon herinneren. En ik kwam onvermijdelijk uit op “Roxette”, een Zweedse succesgroep.

Om één of andere reden kon ik, vroeger al, nooit op hun naam komen. Ik wist dat het een Zweedse formatie was, en dat de groep een meisjesnaam had die leek op “Roxanne”, en ik wist dat de leadzangeres een licht androgyn type was. Zoals ook Annie Lennox een beetje. Ondertussen was ik in mijn geest al compleet verdwaald, want dan was ik al aan het zoeken naar de naam van de groep van Annie Lennox en Dave Stewart. Dave Stewart die trouwens nog een soort duet gemaakt heeft met een Nederlandse saxofoniste die ik ervan verdenk eerder mooi dan muzikaal getalenteerd geweest te zijn. (En van wie ik niet direct op de naam kon komen...)

Na een uurtje YouTube, met allemaal super mooie songs die helaas grotendeels aan mij voorbij gegaan zijn, ga ik dan maar slapen. Maar tegen die tijd werken mijn hersenen al in overdrive. In een wanhopige poging om de verloren connecties te herstellen en de lege pagina’s weer op te vullen. En van slapen komt er niet veel in huis. Het cynische hierbij is natuurlijk dat dit chronisch slaaptekort mijn brein nog veel vlugger doet aftakelen.

Ik kan het maar beter gewoon accepteren: de neergang is ingezet, en die is niet meer te stoppen.