Hongerstaking

Er is nog maar eens heibel in onze Vivaldi-regering: de linkse partijen zijn boos op Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi omdat die niet wil toegeven aan de eisen van een vierhonderdtal hongerstakers. Het gaat om mensen zonder papieren die niet voor asiel in aanmerking komen, en die menen dat ze toch beroep kunnen doen op één of andere vorm van “regularisatie”.

Het argument van de Staatssecretaris voor zijn standvastige weigering, ondanks de kritiek van vooral Ecolo en Groen, is dat een toegeving aan die paar honderd mensen meteen een sneeuwbal op gang zou brengen van gelijkaardige pogingen van andere afgewezen asielzoekers (en dat zijn er ondertussen al vele tientallen duizenden) om het dan ook maar op die manier te proberen. En de Staatssecretaris heeft natuurlijk overschot van gelijk. Want dan haal je alle objectieve criteria onderuit om iemand al dan niet toe te laten permanent in ons land te blijven. Dan is de vraag of ze al dan niet gevlucht zijn voor het gevaar en het geweld in hun eigen land, niet meer relevant. Of ze al dan niet hebben moeten vluchten in hoge nood omwille van onmenselijke leefomstandigheden, speelt dan niet meer. Het enige relevante criterium zou dan zijn of de persoon in kwestie in hongerstaking is of niet. Wie in hongerstaking gaat, zou mogen blijven. Ongeacht of hij/zij inderdaad gegronde redenen had om zijn/haar land te ontvluchten.

Uiteraard krijgt de Staatssecretaris uit linkse hoek, en van allerlei vluchtelingen- en mensenrechtenorganisaties, het verwijt dat zijn houding “onmenselijk” is en dat er heel spoedig doden zullen vallen. “Door zijn schuld!”

Maar de werkelijke schuldigen, dat zijn precies die organisaties en (vooral) advocaten die de vluchtelingen hebben wijsgemaakt dat het wel in orde kon komen mits een beetje “extra druk”. Het zijn diegenen die de vluchtelingen op het idee hebben gebracht om zich in die zinloze actie te storten. Het zijn diegenen die koppig volhouden dat een hongerstaking een legitiem drukkingsmiddel is. Als er doden zullen vallen, of liever wanneer er doden zullen vallen (want dát dit slachtoffers zal eisen, is zo goed als onvermijdelijk), dan hebben die mensenrechtenadvocaten en –activisten dat op hun geweten. En hoe geëngageerd ze ook mogen zijn, die activisten zélf schuiven wel elke avond de voeten onder tafel voor een welgevulde maaltijd.

Het zijn overigens diezelfde activisten die met de regelmaat van een klok onrust gaan stoken in de gesloten centra waar mensen tijdelijk opgesloten worden in afwachting van hun repatriëring als ze niet voor asiel in aanmerking komen. Dat de omstandigheden in die centra alléén maar slechter worden als gevolg van die onruststokerij, dat zal de activisten een zorg wezen. Want zij houden zich alléén bezig met “de grote principes”, niet met de pietluttige details van de onvolmaakte werkelijkheid.

Ik snap het opzet van een hongerstaking trouwens niet. Hoe kan zoiets een wapen zijn om wat dan ook te bereiken? De enige die je met zo’n “staking” raakt, dat ben je zelf. Hoe kan je iemand van wat dan ook proberen te overtuigen door te dreigen met je eigen (uiterst pijnlijke) dood? Hoe komt iemand op het idee om in hongerstaking te gaan? Ik vermoed héél sterk dat dit zelden op eigen initiatief gebeurt, maar veeleer, meestal, door de suggestie en beïnvloeding van een ander. Die, uiteraard, zélf geheel en al buiten schot blijft. Zoiets zou strafbaar moeten zijn. Aanzetten tot een hongerstaking is eigenlijk “doodslag”. Noch min noch meer.

Dit gezegd zijnde: in de “ideale wereld” zou het fantastisch zijn als we iedereen die dat wenst met open armen zouden kunnen ontvangen in ons land. Maar dat kan nu eenmaal niet. Vandaar de strenge criteria. Die je niet zomaar kan omzeilen door in hongerstaking te gaan.

En trouwens… In de “ideale wereld” zou er geen nood moeten zijn om vluchtelingen bij ons op te vangen. In de “ideale wereld” zouden er geen vluchtelingen mogen zijn! In de ideale wereld zou iedereen veilig moeten zijn in zijn/haar eigen land; in de ideale wereld zou iedereen toekomstkansen moeten krijgen in eigen land. Als de mensenrechtenactivisten nodig een bezigheid zoeken, dan zou dát misschien wel een suggestie kunnen zijn: dat ze zélf naar die landen zouden trekken om ginder ter plaatse de toestand te helpen recht trekken en het lot van de plaatselijke bevolking te verbeteren. Dat zou héél wat zinvoller zijn dan mensen hier tot een noodlottige hongerstaking aan te zetten.