Pleidooi voor Apartheid?

In Brussel is onlangs een nieuw openluchtzwembad geopend. Een historisch gebeuren, toch wel, want onze hoofdstad had het al 40 jaar zonder moeten stellen. Maar het enthousiasme over dit mooi initiatief werd al gauw getemperd door striemende kritiek: kritiek omdat vrouwen er in een “boerkini” mochten komen zwemmen, en kritiek omdat de zwembadmanagers elke dag een uur “alléén voor vrouwen” hebben voorzien.

De kritiek omtrent de “boerkini” komt vooral uit politiek rechtse hoek: de liberalen van Georges-Louis Bouchez, de N-VA en (uiteraard) het Vlaams Belang. Zelf vind ik het onderwerp eigenlijk niet echt een discussie waard. Elkeen is vrij zich een badpak aan te meten waarin hij/zij zich goed voelt, denk ik zo. Al ben ik niet helemaal zeker of zo’n badpak dat het hele lichaam bedekt, wel even hygiënisch is als een “gewoon” badpak. Het is trouwens min of meer met dat argument dat bijvoorbeeld het zwembad in Merelbeke een vrouw in boerkini geweigerd had. Een weigering die door de vrouw, of liever door een gewiekste advocaat, aangevochten werd. Met succes.

Anderzijds zie ik ook niet in wat het nut of de noodzaak zou zijn van zo’n boerkini. En ik vraag me toch af waarom een vrouw persé in een boerkini wil gaan zwemmen? Het verschil met een gewoon badpak is dat ook de armen en benen volledig bedekt zijn. Waarom zou een vrouw haar armen en benen willen, of moeten, bedekken? Het gevoel overheerst dan toch dat dit een uiting is van een oerconservatieve interpretatie van de islam. Ik neem aan dat er vroeger, in de tijd van Mohammed, wel zinvolle argumenten zullen geweest zijn voor die richtlijn. Maar we zijn ondertussen al 14 eeuwen verder, en er is geen enkele reden te bedenken om dit voorschrift te handhaven. Tenzij dan voor mensen die blijven hangen zijn in een starre en letterlijke interpretatie van achterhaalde voorschriften. En in die zin begrijp ik de kritiek van de rechtse politici wel: het dragen van een boerkini is uiting van een ongezond soort islamisme. Het soort dat aanzet tot haat tegen iedere “ongelovige”, en dat leidt tot gevaarlijk extremisme. Het is ook een uiting van de onderdrukking van de vrouw en van het flagrant negeren van de vrouw om zich als vrouw te uiten: “Achter de boerkini zit het idee dat vrouwen van nature onzedelijk en onrein zijn en dat ze hun lichaam daarom volledig moeten bedekken.” Wie in zijn zwembad toelaat dat vrouwen in boerkini komen zwemmen, gaat dus mee in de geldings- en veroveringsdrang van het moslim-extremisme.

Maar ik heb vooral mijn bedenkingen omtrent het uur “apart” zwemmen.

Ik heb er een probleem mee omdat het doet denken aan de voorschriften in de streng islami(s)tische landen, genre Saoedi-Arabië. Met aparte ingangen en aparte ruimtes voor mannen en vrouwen, omdat de vrouw buitenshuis niet in de nabijheid van mannen mag komen. Het was trouwens een programmapunt van een extremistische moslimpartij bij één van de vorige verkiezingen in ons land, om er op het openbaar vervoer voor te zorgen dat mannen en vrouwen geheel “apart” zouden zitten. (Zoals nog niet zo heel lang geleden in de Verenigde Staten de zwarten apart moesten gaan zitten in de bus.) Voorzien in aparte zwem-uren voor vrouwen, geeft toe aan deze vorm van apartheid waarbij de vrouw alléén in de openbare ruimte toegelaten wordt als ze uit de aanblik van de mannen blijft. Deze maatregel brengt ons een stap dichter bij de “islamisering” van ons land: meer en meer nemen wij maatregelen en richtlijnen over uit de conservatieve islam, en geven die ideeën op die manier een gevaarlijke legitimiteit.

Het argument van de zwembad-eigenaars is dat zij vrouwen de kans willen geven om ook ongestoord te kunnen zwemmen. Zonder zich ongemakkelijk te voelen onder de blikken van hitsige mannen en zonder zich onveilig te voelen door de aanwezigheid van agressieve venten. Maar dat is natuurlijk de wereld op zijn kop. Het is dezelfde reflex die maakt dat vrouwen ’s avond niet meer alléén durven buiten komen in Brussel, of zich niet meer “vrouwelijk” durven kleden als ze op straat lopen. Het zijn niet de vrouwen die zich moeten aanpassen of verbergen om problemen te vermijden. Het zijn de mannen die zich moeten aanpassen, het zijn de mannen die moeten “opgevoed” worden.

Als de verantwoordelijken van dat zwembad dus het comfort van de vrouwen in hun zwembad willen vergroten, dan moeten ze geen “apartheidsregime” voor de vrouwen invoeren, maar wél een nultolerantie tegenover agressieve en losgeslagen mannen.

Dus ja: ik deel de kritiek op het nieuwe zwembad ook wel. Het is een gemiste kans!