Bucket List

Het is zó jammer dat we pas beseffen hoe kort en voorbijgaand ons leven wel is, als we met het einde geconfronteerd worden…

Velen van ons hebben al één van de ouders, of allebei, moeten begraven. Hoe pijnlijk dat ook is, en hoe veel verdriet het ook doet, ergens voelt het toch “normaal” aan. Ze waren immers al (redelijk) oud, en dan hoort de dood er nu eenmaal bij. We weten allemaal dat de dood onvermijdelijk naderbij komt als je oud wordt. Maar het is toch nog iets anders als onze generatiegenoten komen te sterven. Dat voelt vreemd aan, onwerkelijk. Dat lijkt niet te kloppen. In onze perceptie van het leven sterven alléén “oude” mensen, de “vorige generatie”. Wij zijn daar nog niet aan toe. Onze generatie is nog helemaal niet gereed voor de dood. Of toch wel?

Bij nader inzien: wij blijven niet jong. Ook wij worden “ouder”. Net zoals onze ouders nu eenmaal “oude mensen” waren in onze ogen (en ook in de realiteit), zo zijn ook wij (en dan heb ik het alvast over mezelf) zonder het te beseffen “oud” geworden. En dus loert ook bij ons de dood stilaan om de hoek.

Eer we het goed en wel beseffen, moeten we afscheid nemen van een leeftijdsgenoot. Iemand van wie we nog altijd in de overtuiging waren dat ook die nog “jong” was. En dan begint het opeens door te dringen: ook bij ons zelf is de dood niet meer zó veraf, niet meer zó onwaarschijnlijk of onverwacht. Ook voor ons kan “het einde” morgen al opdoemen. Zonder waarschuwing vooraf.

En pas dán, met dit besef van de dood die niet meer uitsluitend op de “volgende generatie” wacht, pas dán komt ook het besef van de kostbaarheid en eindigheid van dit leven. En pas dan komt het besef dat we van dit leven zo lang en zo veel mogelijk het beste moeten proberen te maken.

Jammer, eigenlijk, dat dit besef dan pas helemaal doordringt: wanneer we met het einde geconfronteerd worden. Hoe véél rijker zou ons leven niet geweest zijn als we van jongs af aan de kostbaarheid van dit leven zouden beseft hebben? Hoe véél meer zouden we niet met ons leven gedaan hebben als we van bij het begin doordrongen zouden geweest zijn van de eindigheid ervan?

We hebben allemaal wel een soort “bucket list” in gedachten: dingen die we absoluut nog zouden willen gedaan hebben, ooit eens in ons leven. Maar weinigen onder ons maken ook onmiddellijk de concrete plannen om met die “bucket list” te starten. Dat is iets “voor later”, als we oud zullen zijn. We vergeten echter dat we ondertussen ongemerkt “oud” worden, en dat we effectief ook écht “oud” zijn eer we het goed en wel door hebben. En dan kan het zomaar opeens te laat zijn om aan die “bucket list” te beginnen.

Sommigen onder ons hebben het geluk om lang gezond te blijven en zich lang “jong” te mogen voelen. Vooral dan diegenen die zich altijd goed verzorgd hebben, neem ik aan. Al is dat geen garantie. Maar velen is een gezonde “oude dag” helaas niet gegeven. We kennen allemaal vrienden en familieleden die (té) vroegtijdig getroffen worden door “de ouderdom”: een ziekte die onverwachts toeslaat, of de energie die weg sijpelt, of gewoon de levenslust die verdwenen is. Het kan ons allemaal overkomen. Opeens, onaangekondigd. Vandaag voelen we ons nog onoverwinnelijk, en gereed om ooit eens aan die “bucket list” te beginnen. “Later, als we oud zullen zijn.” En morgen slaat het noodlot toe en liggen we in een ziekenhuisbed te vechten voor ons leven.

Nee, het is géén goed idee om onze “bucket list” uit te stellen tot “later eens”. We zouden allemaal moeten beseffen dat “vandaag” de dag is om onze dromen waar te maken, om dát te doen wat we altijd hadden willen doen. Want ook al zien we ons zelf niet als de “oude mensen” die onze ouders waren in onze ogen, we zijn het wél. Veel vroeger dan we zelf denken.