Ieder die regelmatig mijn
blogs leest, zal al wel begrepen hebben dat ik een boontje heb voor de
Indianen, de “Native Americans”. Niet
omdat ik er persoonlijk één van zou gekend hebben, maar wel omdat ik een zwak
heb voor de “underdogs”, voor de
mensen die onfatsoenlijk en onredelijk behandeld worden. Voor zij die het
slachtoffer zijn geworden van “het recht
van de sterkste”. De mensen voor wie, vreemd genoeg, niemand lijkt op te
komen.
Een schrijnend voorbeeld
van het onrecht dat door de blanke immigranten aan de Indianen is aangedaan, is
het verhaal van de Chiricahua-Apaches.
Die werden door de blanken eerst opgesloten in het Reservaat van San Carlos, in
Californië. Maar hun leider Geronimo (of
Goyaałé: “Hij die geeuwt”, in de Apache-taal) weigerde zich te laten
opsluiten en wist keer op keer uit het reservaat te ontsnappen. Tot hij
uiteindelijk samen met 35 medestanders door een troepenmacht van 5000 (!) soldaten
definitief opgepakt werd. De hele stam werd gedeporteerd naar Florida, helemaal
aan de andere kant van de Verenigde Staten. (Als de Chinezen zoiets doen met de
Oeigoeren, dan steigeren alle wereldleiders, de Amerikanen op kop…) Ze zijn
daar met zowat 1200 Apaches naartoe gebracht in 1886. Ze waren nog met 265 toen
ze acht jaar later weer werden vrij gelaten. Maar er is niemand die het woord “genocide” in de mond durft of wil nemen
als het over de Indianen gaat. Er is ook geen wereldwijde “Red Lifes Matter”-beweging. Want hun levens doen er duidelijk niet
toe. Voor niemand.
Dezer dagen beroert Geronimo opnieuw de wereldpers. Of toch
in elk geval de Britse pers.
Maar nu gaat het om een
Alpaca. De “Alpaca”, of “berglama” leeft normaal gezien in
Zuid-Amerika, maar wordt bij ons gefokt omwille van de vacht: net als bij
schapen worden Alpaca’s in principe jaarlijks geschoren. De wol van een Alpaca
schijnt bijzonder zacht te zijn.
Geronimo is een Alpaca die vier jaar geleden
door een alpaca-fokker vanuit Nieuw-Zeeland in Engeland werd ingevoerd om ermee
te kweken. Helaas voor de eigenares heeft het beestje bij de controle om het
land binnen te mogen, positief getest op ”rundertuberculose”.
Het dier zit al de hele tijd in quarantaine, en moest eigenlijk al lang
afgemaakt worden, want rundertuberculose is erg besmettelijk, en dodelijk voor
runderen. Maar de Alpaca-dame weigert dat al vier jaar lang, omdat de
(meerdere) testen volgens haar allemaal vals-positief zijn. Er is, vermoed ik,
iets aan Alpaca’s wat hun eigenaars uitzonderlijk fanatiek en strijdlustig
maakt. Het zijn dan ook bijzonder schattige beestjes…
Een zoveelste (dure)
rechtszaak om de testen ongeldig te laten verklaren en een nieuwe test te
eisen, is vorige maand voor de eigenares alweer op een sisser uitgedraaid. En
nu zou de Alpaca binnen de vier weken moeten afgemaakt worden. (Het lijkt wel
een herhaling van de farce rond het Peruviaanse katje Lee in België.) Maar dat is buiten de gemeenschap van dieren- of in
elk geval “Alpaca”-liefhebbers
gerekend: die zijn “massaal” op
straat gekomen om de Britse regering, en dan in het bijzonder Premier Boris
Johnson, te verzoeken het arme dier “gratie”
te verlenen in afwachting van toch nog maar eens een nieuwe test.
Voor alle duidelijkheid:
ik heb veel sympathie voor Alpaca’s. En voor deze strijd op leven en dood. Maar
serieus: zijn er geen belangrijker zaken om voor te vechten? Het gaat al bij al
om één Alpaca. Een nutsdier, overigens. Zoals een koe of een varken of een
schaap. Ik zie niet direct een toeloop van protesterende dierenactivisten ontstaan als een
koe of een schaap moet afgemaakt worden omdat ze ziek zijn. Of wel?
Als men inderdaad zó begaan
is met het dierenwelzijn, zijn er dan geen andere zinvolle engagementen te
bedenken? Het lot van de vele duizenden verwaarloosde honden, bijvoorbeeld.
En als men zich écht wil
engageren voor een betere wereld, zou men zich dan niet beter inzetten voor het
lot van al die ontheemde mensen die hebben moeten vluchten voor honger en
oorlog? Of voor de Apaches?
Ik begrijp de
prioriteiten van sommigen toch niet goed…
Reacties
Een reactie posten