Lafhartig

Veel mensen zullen het gemist hebben, want het was niet direct “wereldnieuws”: het verhaal van die Wit-Russische atlete, Kristsina Tsimanovskaja, die in onmin gevallen was met de trainer, en daarom door Wit-Rusland uit de Olympische Spelen verwijderd werd en naar huis teruggestuurd zou worden. De coach van het atletiek-team had haar opgedragen om deel te nemen aan de 4 x 400 m, omdat hij jammer genoeg niet genoeg loopsters kon verzamelen: ze waren niet op de Spelen welkom geweest wegens doping-perikelen. De jonge vrouw had dat geweigerd omdat zij totaal niet voorbereid was om 400 meter te lopen, want de bedoeling was altijd geweest dat zij de sprintnummers zou lopen: 100 en 200 meter.

“Is dat nu zó belangrijk?” zal u vragen. Het is toch niet de eerste keer dat een atleet in ruzie valt met één van de coaches en daarvoor gesanctioneerd wordt? Maar dit is toch nét iets anders: het gaat hier over Wit-Rusland, waar kritiek op “het gezag” sowieso niet geduld wordt, en waar elke vorm van kritiek of protest onmiddellijk beschouwd wordt als kritiek op de president, Aleksander Loekasjenko.

De atlete heeft op het vliegveld bescherming gezocht en gekregen bij de Japanse politie, en heeft daarna onderdak gevonden in de Poolse ambassade. Haar man en kindje zijn ondertussen, uit angst voor represailles, uit Wit-Rusland gevlucht, naar Oekraïne. Zij zouden ook onderweg zijn naar Polen alwaar het hele gezin politiek asiel zal vragen.

Zoals dat wel meer gaat bij dat soort incidenten, hebben de Westerse regeringsleiders hun “strenge” afkeuring laten blijken voor het optreden van de Wit-Russische autoriteiten.En dat was dat... Nog maar eens. 

Want ook nu weer komt de Wit-Russische president hier zó mee weg. Net zoals eerder met die vliegtuig-“kaping”, toen een lijnvliegtuig dat naar Litouwen onderweg was, door de Wit-Russische luchtmacht gedwongen werd af te wijken naar Minsk. Waar een kritische journalist, Roman Protasevitsj, door de militairen van boord werd geplukt en in de gevangenis werd gegooid wegens “terrorisme” of iets dergelijks. Ook toen was er fel protest van alle Westerse regeringen. En wat heeft dat protest opgeleverd? Bitter weinig, want de journalist zit nog altijd in Wit-Rusland in de cel. Maar niemand spreekt er nog over. 

Het is stilaan een bedroevend schouwspel geworden, dat “protest” van onze democratische regeringsleiders. Ook na de vervalste presidentsverkiezingen en het massale volksprotest tegen de gemanipuleerde resultaten ervan, was er héél veel protest bij onze leiders. En heel veel steun voor de oppositie. Maar we zijn nu een jaar verder, en van die steun blijft niets over. Het straatprotest is hardhandig onderdrukt en de oppositie is gemuilkorfd. En dat was dat… Het leven gaat gewoon verder.

Heel onlangs is een Wit-Russische opposant in Oekraïne vermoord terug gevonden. Zo gaat dat in Rusland en in Wit-Rusland: wie te luid protesteert, wordt gewoon vermoord. En men doet niet eens meer de moeite om dat te verbergen of om dat ongemerkt te doen. Wel nee, men doet dat voor het oog van de hele wereld. Zonder schaamte, en zonder zich zorgen te maken om represailles of sancties. Want de wereld staat er bij en kijkt er naar. Er volgt een obligaat “protest”, en dat is dat…

Dat die regimes door en door onmenselijk en meedogenloos zijn, en totaal geen respect tonen voor mensenrechten, zelfs niet voor mensenlevens, dat is erg. Dat is héél erg. Maar erger nog is dat zij daar gewoon mee weg komen, en dat ze daar dan ook op rekenen. De wereld kijkt toe en houdt zich lafhartig afzijdig. Waarmee die dictators eigenlijk een vrijgeleide krijgen om te doen wat ze willen. Niemand die het hen belet, niemand die daartegen reageert, niemand die hen daarvoor ter verantwoording roept. De pijnlijke waarheid is dat onze Westerse leiders broekschijters zijn. Lafaards. Vladimir Poetin, president voor het leven, weet dat maar al te goed. En zijn beschermeling Loekasjenko profiteert gretig mee van die lankmoedigheid om zich alles te veroorloven. Inclusief vliegtuigkapingen, moorden, en willekeurige opsluiting van wie tegen de marsorders durft in te gaan. Heeft iemand trouwens nog iets gehoord over het lot van de Russische opposant Navalny?

Het moet gezegd: niet alléén de dictators uit Oost-Europa krijgen die permanente “ga niet naar de gevangenis” kaart. Ook andere dictators mogen meestal op véél clementie en verdraagzaamheid rekenen van onze leiders die de mond vol hebben over “mensenrechten”.

Herinner u die Saoedische journalist, Jamal Khashoggi, die vermoord werd in de Saoedische ambassade in Ankara. Op uitdrukkelijk bevel van de leiders van Saoedi-Arabië. Ook toen: veel protest en een strenge veroordeling van deze brutale wandaad. En daarna: niets. De zaak is al lang vergeten, en de prins, of sjeik of wat dan ook, is er gewoon mee weg gekomen. Al zijn de uitvoerders zélf wél veroordeeld.

Onze heldhaftige regeringsleiders: een grote mond, veel mooie woorden, veel geblaat. Maar als het erop aan komt: bange schapen. Of anders schaamteloze hypocrieten, dat zou ook kunnen.