Ménière 2.0

Mijn “Ménière” heeft blijkbaar besloten dat het tijd werd voor een volgende stap. “Ménière 2.0” als het ware.

Naast het continue suizen en piepen in mijn linkeroor, is daar nu ook af en toe een soort “gefluit” bij gekomen. Iets wat op een dwarsfluit lijkt. Of een blokfluit, het hangt er een beetje vanaf. En daarnaast is er ook een nieuwe permanente kwelling: één of ander resonerend geluid in mijn linkeroor. Zoiets als het geluid van een elastiekje dat je opspant en dan aantikt zodat het gaat trillen, weet je wel. Of een mondharp, of een kazoo. Erg irritant, moet ik toegeven. Dat is er sinds kort continu. Altijd. Ook als het geruis en gepiep eventjes wat minder aanwezig is. Er is mij geen “stilte” meer gegund.

En verder verkeer ik sinds kort ook in een constante staat van dronkenschap. Of in elk geval heb ik toch zowat de hele tijd last van evenwichtsstoornissen, en loop ik te waggelen als een oude eend. Dat is behoorlijk vervelend. Maar zolang ik me niet al té frequent misselijk voel, gaat het wel.

De misselijkheid komt trouwens meestal op als ik naar een computerscherm zit te kijken. Zoals nu, bij het schrijven. Het zal, jammer genoeg, vermoedelijk dus niet meer elke dag lukken om een stukje te plaatsen.

Ik heb ook een licht vermoeden dat ik doof aan het worden ben in mijn linkeroor. Al ben ik daar niet zeker van. Het rare aan doofheid is dat je dat zélf eigenlijk niet echt merkt of beseft; het moet je gezegd worden. Wanneer iemand je er attent op maakt dat je duidelijk doof aan het worden bent, omdat je bijvoorbeeld niet reageert op iets wat gezegd wordt. Of als je een antwoord geeft dat totaal naast de kwestie is. Of als achteraf blijkt dat je iets niet doet wat jou nochtans gevraagd was…

Het is een beetje zoals met de achteruitgang van je zicht. Ik had er ook geen enkel idee van dat ik alsmaar slechter was gaan zien, tot ik na controle bij de oogarts een bril opgezet kreeg en merkte dat de wereld véél helderder en minder “flou” was dan ik de hele tijd had aangenomen. Het was een hele verrassing en een openbaring toen ik daarna met de auto reed, en merkte dat de lampen van de straatverlichting géén stervormig beeld uitstralen, maar gewoon een lichtpuntje vormen.

Eigenlijk geldt dat zowat voor al onze gebreken, vermoed ik. De fysieke gebreken, maar ook de andere: we zijn er ons zelf meestal niet, of nauwelijks, van bewust. We leven allemaal in de overtuiging dat we ongeveer perfect zijn. Of toch bijna. Tot iemand ons attent maakt op de pijnlijke waarheid van onze gebreken.

En dan is het aan ons om daar op de “juiste manier” op te reageren. Wijs en verstandig, door de gebreken te erkennen en te proberen die te remediëren. Of koppig en trots en eigenwijs, door alles te ontkennen en ons vast te klampen aan de illusie van onze eigen perfectie. Jammer genoeg kiezen we al te dikwijls voor de tweede optie. Jammer voor onze omgeving, maar ook en vooral jammer voor onszelf.

Hoe dan ook: Ménière 2.0 valt niet te ontkennen. De evenwichtsproblemen en de resonerende trillingen kan ik niet meer negeren. Nu nog de stap zetten naar de oorarts of een audioloog. Maar ik vrees dat ik die wijsheid pas zal bereiken als iemand mij er zal op wijzen dat ik de helft van de conversatie gemist heb.

Laat ons hopen dat ik wijs en verstandig genoeg zal zijn om op “de juiste manier” te reageren als iemand mij op mijn gebreken wijst.

Grijs ben ik al, nu moet ik ook nog “wijs” worden…