Meer en meer raak ik
ervan overtuigd dat er mensen rondlopen die er hun roeping, of zelfs beroep,
van gemaakt hebben om problemen te zoeken waar er geen zijn. Om commotie te
veroorzaken waar dat totaal niet van doen is. Om zich verontwaardigd te tonen
over pietluttigheden.
Ik zou die mensen willen
aanraden hun energie toch anders te gaan aanwenden. Beter, nuttiger. Want dit
kan voor hun eigen gezondheid echt niet goed zijn: als je je elke dag opnieuw
zit op te winden en druk te maken, dan zal je hart daar vermoedelijk méér onder
lijden dan het aan kan. Het zou ook voor de mensheid in het algemeen beter
zijn: er is al zó veel negativiteit in de wereld, we hebben écht geen behoefte
aan nóg maar eens een klager. En bovendien zou er met al die energie heel zeker
véél nuttigs kunnen verwezenlijkt worden.
Eén van de meest recente
uitbarstingen van ongenoegen, had te maken met de Vlaamse vlag. Het
aanstootgevende gebeuren speelde zich af op het domein van de “landloperskolonie” in Wortel,
deelgemeente van Hoogstraten.
Voor wie nog iets jonger
is: tot voor kort was “landlopen”
strafbaar in ons land. (De wet op de landloperij werd pas in 1993 afgeschaft.) Landlopers
en bedelaars werden door de politie van de straat geplukt en in zo’n “kolonie” geplaatst alwaar ze verplicht
moesten verblijven, en meehelpen in de landbouw, of andere klusjes moesten
opknappen. Ze konden daar een zakcentje mee verdienen, en als ze genoeg geld
hadden verzameld, kregen ze hun vrijheid terug en mochten ze de wijde wereld
weer in trekken.
Als men zoiets
tegenwoordig zou riskeren met de daklozen die op straat rondhangen, of met de
illegale vluchtelingen en transmigranten die in de Brusselse parken en rond de
Brusselse stations leven, dan zouden er onmiddellijk een dozijn mensenrechtenorganisaties
staan steigeren en een stel dure advocaten inhuren om de staat aan te klagen. Wegens
vrijheidsberoving en schending van de mensenrechten. Daar kan je donder op zeggen!
Maar vroeger, tot in de jaren negentig van de vorige eeuw, kon zoiets nog. Méér
zelfs: het wordt geroemd als “een
uitzonderlijk sociaal experiment van armoedebestrijding”.
Het domein van de oude landloperskolonie in Wortel had de grote
eer om door UNESCO opgenomen te worden in de lijst van “Werelderfgoed”. Om daar de nodige glans aan te geven, was ook
Vlaams Minister van Onroerend Erfgoed, Matthias
Diependaele, op de viering aanwezig, op zondag 25 juli. En hij heeft er een
trotse toespraak gehouden over het belang van ons erfgoed. Bij zo’n officiële
gelegenheid hoort natuurlijk ook een officiële vlag. De Vlaamse Leeuw, in dit
geval.
En daar is het mis
gelopen. Blijkbaar had niemand een officiële Vlaamse vlag bij, en toen heeft
men er maar inderhaast eentje geleend van een brave burger. Maar helaas,
helaas, helaas! Dat was een “zwart-gele”
vlag. Een oudere versie waarbij, onder andere, de leeuw geen rode klauwen heeft
en geen rode tong. En tot overmaat van ramp: diezelfde vlag is in de periode
van de Tweede Wereldoorlog als strijdvlag “gerecupereerd”
door de extremistische Vlaamse Beweging
die met de Duitsers gecollaboreerd heeft. Sommigen noemen dit dus een “collaboratievlag”. Hoewel de vlag op
zich véél ouder is dan de Tweede Wereldoorlog, en eigenlijk al terug gaat tot
de tijd van het Graafschap Vlaanderen in de Middeleeuwen.
Dat laatste is de boze
twitteraars ontgaan, dat eerste uiteraard niet. En toen zijn de verontwaardigde
burgers in hun Twitter-pen geklommen: dat zoiets ongepast is, in strijd met de
elementaire beleefdheid, en onaanvaardbaar voor de burgers van dit land.
Dáár draait dus alle
commotie rond: de leeuw op de vlag had geen rode klauwen en geen rode tong.
Dáár winden mensen zich over op. Dat vinden mensen ontoelaatbaar en
hemeltergend en wraakroepend.
Serieus? Zijn er dan écht
geen andere zaken om zich over op te winden? Zijn er dan echt geen ergere wantoestanden
om aan te klagen? Hebben die mannen/vrouwen echt niets anders om zich op te
concentreren en druk over te maken?
Ik blijf me verbazen over
het talent van mensen om hun energie te verkwisten aan pietluttigheden en
futiliteiten, terwijl er zó veel écht belangrijke zaken zijn die hun aandacht
en energie werkelijk verdienen.
Wordt
vervolgd…
Reacties
Een reactie posten