Aan de Pil

Het is wat, als een mens een beetje ouder begint te worden. Je huis wordt stilaan omgetoverd in een kleine apotheek, en je dagelijkse planning wordt vooral bepaald door welke pil je wanneer moet nemen. De dagindeling van een oude mens zoals ik wordt niet meer geregeld door afspraken met andere mensen of door ontspannende bezigheden. Zelfs niet meer door de tv-gids. Maar wel door het schema van de dagelijkse pil-innames.

Bij mij begint het ’s morgens met een pilletje om te zorgen dat mijn bloeddruk op een aanvaardbaar peil blijft. Want te lange tijd met een hoge bloeddruk rondlopen, verhoogt het risico op hart- en vaatziekten: een beroerte, of een hartinfarct. In feite is dat medicijn een vochtafdrijvend middel, een gewone “plaspil”. Wat maakt dat ik de helft van mijn dag op het toilet doorbreng omdat ik om de zoveel tijd alweer dringend moet plassen. Ik neem die pil dan ook niet elke dag; ik wil af en toe ook eens een dag kunnen doorbrengen zonder telkens weer gestoord te worden door die dringende aandrang. Het moet een beetje redelijk blijven, toch!

En dan is er sinds kort ook drie keer per dag, bij het eten, een pil tegen de duizeligheid, in de strijd tegen Ménière. Probleem hierbij is dat ik normaal gezien geen drie keer per dag eet. Toch niet overdag. ’s Nachts eet ik des te meer, als ik niet kan slapen. Maar dat telt niet, vermoed ik. Of ik zou mijn anti-Ménière pil ’s nachts moeten nemen, bij één van mij slapeloze vreetbuien?

Maar de hoofdmoot van het pilgebruik is bij het avondeten. 

Vóór het eten ligt er al een maagzuurremmer gereed. Die maag van mij is al héél lang een zorgenkind. Na een paar leuke gastroscopische onderzoeken was de conclusie dat er niets anders op zat dan voor de rest van mijn dagen elke avond een maagbeschermer te slikken. Om te vermijden dat ik midden in de nacht zou moeten recht springen, geplaagd door een golf van bijtend en bitter maagzuur in mijn slokdarm en in mijn keel. Een ervaring die ik al enkele keren heb mogen beleven, en die ik voortaan liefst vermijd!  

Bij het avondeten hoort sinds kort ook een pilletje om mijn cholesterol op een aanvaardbaar niveau te houden. Een verhoogd cholesterolgehalte schijnt nu eenmaal de tol te zijn van het ouder worden, zéker na een leven met te weinig beweging en iets te veel ongezond eten: onze cholesterol heeft dan de neiging om onhoudbaar te stijgen. Vandaar dus die pil. Want ook een te hoge cholesterol is een risicofactor voor hart- en vaatziekten, met name (slag)aderverkalking. En uiteraard is er ook bij het avondeten die pil om de aanvallen van duizeligheid op afstand te houden. Al is de werkzaamheid ervan niet bewezen.

’s Avonds laat, voor het slapen gaan, ligt dan een antihistaminicum te wachten, een pil tegen mijn allergieën. Om te vermijden dat ik de hele nacht geplaagd wordt door een verstopte neus, of dat ik de hele nacht lig te niezen. En ja, zoals ik eerder al eens verteld heb: ik neem ook een preventieve pijnstiller voor het slapengaan. In een (weinig succesvolle) poging om mijn artrose-knie dan toch enkele uren het zwijgen op te leggen.

Ik heb het al dikwijls bedacht, maar helaas nooit in de praktijk gebracht: ik had aandelen moeten verworven hebben in een farma-bedrijf. Als men bedenkt hoeveel pillen er door de welvarende Westerse mens geslikt worden…

Dan had ik ondertussen gegarandeerd ook al de helft van Durbuy kunnen opgekocht hebben. En met die corona-winsten van de voorbije jaren erbij had ik zelfs een hotel aan zee kunnen overgenomen hebben. Of een voetbalploeg… 

Nu heeft een andere slimmerik dat allemaal voor mijn neus weg gekaapt!