Arme Marc

Keren we eerst eens terug naar het jaar 2014. De heer Marc Coucke, en zijn partner, de investeringsgroep Waterland, verkopen het totale aandelenpakket van hun bedrijf Omega-Pharma aan de Amerikaanse farma-reus Perrigo (gespecialiseerd in voorschriftvrije medicijnen). De Amerikanen betalen hiervoor ongeveer 3,8 miljard euro.

Die verkoop levert de heer Coucke een winst op van ongeveer 1,45 miljard euro. Waarop hij geen cent belasting hoeft te betalen, want de meerwaarde op aandelen wordt in België niet belast. De heer Coucke wuift de verontwaardiging hieromtrent weg met de boutade dat alle belastinggeld toch in een “bodemloze put” van “een inefficiënte staat” verdwijnt. En dat hij de Belgische bevolking véél meer van dienst zal zijn door dat geld te incasseren, en te investeren in ondernemingen die jobs, en dus welvaart, creëren.

En “investeren” doet hij. Al is hij vermoedelijk wel diegene die daar het meest van profiteert, en de Belgische bevolking nét iets minder. Nu, in 2021, omvat het “Coucke-imperium” onder andere: een groot aandeel in Pairi Daiza en in het Nederlandse SnowWorld, aandelen ook in Walibi en in Bellewaerde. In Durbuy bezit hij “Adventure Valley”, naast een golfclub en een vijfsterren hotel. Verder heeft hij ook belangen in de vastgoedsector, in farma-bedrijven, in technologie-starters, en in een niet zo succesvolle voetbalclub. Hij heeft zich daarmee opgewerkt tot plaats 31 in de lijst van de rijkste Belgen.

Maar de Amerikanen voelden zich al heel snel bekocht. De verkoopresultaten van de Omega-Pharma producten vielen ferm tegen, en klopten niet met wat de heer Coucke hen had wijsgemaakt. Ze verdachten hem van “creatieve boekhouding”, zeg maar “fraude”. En dus eisten ze al gauw, in 2016 al, een deel van hun geld terug: om en bij 1,9 miljard euro. Marc Coucke verloor ook per direct zijn zitje in de Raad van Bestuur van Perrigo.

Heel recent is er een regeling uit de bus gekomen in het dispuut tussen Marc Coucke + Waterland en Perrigo. Het resultaat is nu dat Perrigo recht heeft op een vergoeding van zowat 266 miljoen euro, waarvan dus de helft, 133 miljoen euro, door Marc Coucke moet opgehoest worden. De heer Coucke zelf hult zich in stilzwijgen, maar uit een persbericht van Perrigo blijkt duidelijk dat er hier sprake was van fraude: “De verkopers hebben het bedrijf opzettelijk misleid door middel van verschillende frauduleuze handelingen en nalatigheid." Marc Coucke komt er dus al bij al erg goed en goedkoop vanaf.

Dat Marc Coucke hierdoor in de problemen zal raken, is zo goed als zeker. Niet alléén door de imago-schade, want eigenlijk betekent die regeling de bevestiging dat hij een foefelaar is. Maar ook omdat hij waarschijnlijk niet met 133 miljoen euro op zak loopt. Hoe rijk hij ook is, al zijn euro’s zitten vast in zijn vele ondernemingen, en hij kan daar niet zomaar fondsen uit weg trekken. Er wachten hem dus moeilijke tijden.

Maar we hoeven nu ook niet direct een collecte te organiseren om hem uit de armoede te helpen, vermoed ik. Hij is en blijft een onfatsoenlijk rijk man en die 133 miljoen die hij moet terugbetalen is toch maar een fractie van de 1,45 miljard die hij in 2014 geïncasseerd heeft en waar hij ondertussen heel zeker al flink aan verdiend heeft.

Wat leert dit verhaal ons dus? Dat misdaad wél loont. Tenminste als het om grote sommen gaat. Wie op een louche manier aan 1000 euro probeert te raken, of aan 10.000, die loopt gegarandeerd tegen de lamp. Maar wie zich 1,45 miljard toe eigent, die komt daar zonder al te veel kleerscheuren mee weg. Het is maar dat u het weet als u plannen in die zin zou maken…