Serieus ?

Wie zou er de politici nog “au sérieux” nemen? Behalve zij zélf dan…

De frapatsen van onze nationale politici zijn soms om bij te huilen. Ze lijken méér bezig met zichzelf dan met hun job, ze lijken het er vooral op aan te leggen elkaar de duvel aan te doen, ze spreken zichzelf en elkaar voortdurend tegen, hun daden kloppen bijna nooit met hun woorden, … Kortom: een bedroevend schouwspel, dat via de media open en bloot door iedereen kan mee gevolgd worden. (Zoals onlangs nog eens gedemonstreerd werd bij de discussie rond de laatste ministeriële besluiten van onze Minister van Binnenlandse Zaken omtrent de corona-versoepelingen van begin september. Volgens professioneel ruziestoker Bart De Wever was dat “prutswerk”. Waarop minister Verlinden argumenteerde dat de Vlaamse Minister-President, van dezelfde partij als de heer De Wever, mee aan tafel zat bij het overlegcomité waarin die versoepelingen goedgekeurd waren. Waarna de heer Jambon meende te moeten opmerken dat hij wel degelijk bezwaren had geuit tegen de “slordige” teksten, maar dat de minister niet had willen luisteren…)

Het is stilaan een soort “volksvermaak” geworden, een “reality show”. Maar dan van een héél bedenkelijk allooi.

Maar de lokale politici blijken helaas geen haar beter. Wel integendeel. Dat is werkelijk “huilen met de pet op”. Het verhaal van de Truiense burgemeester en haar “voorkruiperij” bij de vaccinaties, is genoegzaam bekend. Maar ze is heus niet de enige die het op één of andere manier te bont maakt. Ik begin te vermoeden dat een ondermaats IQ één van de basisvereisten is om burgemeester te mogen worden.

In Vlaanderen is het sedert kort mogelijk om een burgemeester van zijn stoel te verdrijven door wat genoemd wordt “een constructieve motie van wantrouwen”. (De term alléén al!) Het Vlaams Parlement heeft midden augustus namelijk een decreet goedgekeurd “ter versterking van de lokale democratie”. Dat nieuwe decreet moet het mogelijk maken voor lokale besturen om een coalitiewissel door te voeren gedurende de legislatuur, zodat een ingewikkelde procedure om “onbestuurbaarheid” vast te stellen, niet meer nodig is. Volgens minister Bart Somers is dat een goede zaak. Hij vergelijkt het met een huwelijk: je begint eraan met de vaste wil om de “verbintenis” te doen slagen, maar soms lukt het gewoon niet, en dan kan je beter uit elkaar gaan. Liever dan samen te blijven en de hele tijd ruzie te maken. De heer Somers heeft natuurlijk een punt, maar hij vergeet erbij te vermelden dat de kinderen meestal de ongewilde slachtoffers zijn van zo’n scheiding. Bij de “scheiding” van een gemeentebestuur zijn het de inwoners die het slachtoffer zijn: zij hebben gestemd voor een bepaalde meerderheid, en na enkele jaren trekt die de stekker eruit om een andere meerderheid te vormen.

Het moet zijn dat de wind op het moment dat dit decreet in het Vlaams Parlement gestemd werd, pal uit het oosten waaide, want vooral in West-Vlaanderen hebben ze daar al meteen werk van gemaakt.

In Blankenberge is de N-VA burgemeester aan de kant gezet, en vervangen door iemand van Open-VLD. Omdat de coalitiepartners N-VA en Vooruit in ruzie gevallen waren. Verstandige mensen zouden de zaken proberen uit te praten om een oplossing te vinden. Niet dus in de lokale politiek waar prestige en machtshonger belangrijker zijn dan het welzijn van de inwoners.

In Langemark-Poelkapelle, ook al in West-Vlaanderen, was een coalitie van CD&V met de N-VA aan de macht, maar de burgemeester is een CD&V’er. Blijkbaar was de lokroep van de burgemeesterssjerp er bijzonder groot, want de N-VA heeft de CD&V de rug toegekeerd om samen met Vooruit en een plaatselijke liberale lijst verder te besturen. En dus hebben de drie partijen een “constructieve motie van wantrouwen” ingediend. Maar de oude burgemeester lijkt nog niet direct van plan om zijn sjerp af te geven. Om in de terminologie van minister Somers te blijven: dit wordt een “vechtscheiding”. Moet kunnen, hee…

Echt zielig is het schouwspel dat zich onlangs in De Panne heeft afgespeeld. En dan heb ik het niet over een Studio-100 show in Plopsaland. Daar werd de burgemeester van liberale strekking uit het zadel gelicht door de misnoegde N-VA schepen. Maar dat was buiten de machtshonger van de burgemeester gerekend: die weigerde op te stappen. Meer zelfs: hij weigerde gewoon de sleutels van zijn kabinet aan zijn (op dat moment) wettelijke opvolger af te geven. Helemaal fraai werd het toen bleek dat de nieuwe meerderheid, die de “constructieve motie van wantrouwen” moest stemmen, opeens geen meerderheid meer had nadat de voorzitter van de gemeenteraad zijn ontslag had ingediend. De oude burgemeester werd daardoor toch weer de nieuwe burgemeester. Alléén heeft die geen meerderheid meer achter zich. Zodat De Panne dankzij de machtsgeile bestuursleden compleet onbestuurbaar geworden is.

Bart Somers blijft achter zijn decreet staan: hij vindt dat “het beter functioneert met het nieuwe decreet.” Hij heeft alvast in die zin gelijk, dat we nu véél beter kunnen zien hoe laag-bij-de-gronds en kinderachtig de dorpspolitiek wel is. Omdat de ruzies nu op straat uitgevochten worden en niet meer binnenskamers zoals vroeger.