Boos

De media en de politici hebben, een drietal weken geleden, het thema van “geweld tegen vrouwen” (nog maar eens opnieuw) ontdekt. Eigenlijk is het thema altijd even actueel gebleven, maar de media hadden wel andere belangrijke items om over te berichten. Zoals “Corona”. De corona-aandacht begint nu te verslappen, en dus moesten de media naar iets anders op zoek. Bij voorkeur iets met een hoog “sensatiegehalte”. En toen was opeens hun frank gevallen dat er nog altijd iets is als “geweld tegen vrouwen”.

Iets dat er altijd geweest is, ook al kwam het niet, of maar heel sporadisch, in de media. Denk maar aan het proces, in juni dit jaar, in Frankrijk, van die vrouw, Valérie Bacot, die ten einde raad haar man heeft doodgeschoten na tientallen jaren psychisch en fysiek geweld. Of denk maar aan dat vreselijk verhaal waar ik het in mijn blog op 9 februari 2020 over heb gehad. (Zie https://www.bloggen.be/andershandig. Het stukje heet “Oproep”.)

Ja, het is er altijd, dat geweld tegen vrouwen. En tegen kinderen. Ook op die momenten dat de media er geen aandacht voor hebben. En het zal helaas nooit stoppen. Tenzij er héél veel zal veranderen in onze maatschappij.

Nee, ik heb niet gekeken naar de reportage over “Geweld tegen vrouwen” in Pano, op 15 september. Ik ben fysiek en mentaal niet in staat om naar zoiets te kijken. Ik word daar zó ontzettend boos bij dat de gal letterlijk tot in mijn keel naar boven komt branden. En slapen doe ik na zo’n reportage helemaal niet meer.

Boos voel ik me vooral op die mannen die met bruut geweld tekeer gaan tegen weerloze vrouwen en kinderen. Ik ben géén voorstander van “lijfstraffen”, maar soms denk ik dat dát de enige manier is om die mannen tot inkeer te brengen (als zoiets überhaupt mogelijk is): door hen zélf aan den lijve te laten voelen wat het doet om geslagen en geschopt en gekwetst te worden. Onze justitieminister Van Quickenborne komt nu opeens met het voorstel dat de maximumstraf voor een partner-moordenaar levenslange opsluiting moet worden. Maar dan is het jammer genoeg al te laat, hee. Het partnergeweld moet véél vroeger gestopt worden, en dat kan alléén als de mannen van bij hun eerste geweldpleging zwaar aangepakt worden. En als ze van kinds af aan leren dat bruut geweld niet okee is, en dat een vrouw géén boksbal is waarop ze hun frustraties kunnen afreageren.

Maar ik voel me ook boos op die vrouwen zélf. Hoe komen ze erbij om een relatie aan te gaan met zo’n man? Terwijl ze soms zelfs vooraf weten met wie ze te maken hebben, omdat hij al eerder slachtoffers gemaakt heeft. Door wat voor soort masochistische neigingen laten ze zich door zo iemand verleiden? Is het wegens het stiekeme verlangen naar een “bad boy”? En waarom blijven ze er dan toch bij, als hun partner zó erg tekeer gaat? Waarom maken ze zich niet zo vlug mogelijk uit de voeten?

Ik zou ervoor pleiten om dat ook op te nemen in de nieuwe “eindtermen” van ons onderwijs: vrouwen, meisjes, leren “weerbaar” te zijn en ook “realistischer” in hun visie van de man. Meisjes zouden van jongs af aan moeten leren dat geweld sowieso altijd fout is. Ook al gebeurt het in een opwelling en volgt er achteraf “diepe spijt”. Meisjes zouden moeten leren dat jongens/mannen die zich fysiek willen laten gelden, géén romantische stoere binken zijn, maar wel moordenaars in spe. En ze zouden vooral ver weg moeten blijven van een man die eerder al eens veroordeeld was wegens partnergeweld. Want dat is problemen zoeken. Waarom doet een vrouw zoiets? Ik begrijp het niet, en het maakt mij boos. (Misschien zijn dat nog onze overblijvende Neanderthaler-genen die zich laten gelden? Bij de Neanderthalers was de vrouw zoiets als een “huisdier”.)

Het meest voel ik me boos op de politie en op onze justitie. Die in al te veel gevallen gewoon laten begaan en de feiten pas ernstig nemen als het te laat is. Al te dikwijls worden de klachten van mishandelde vrouwen, als ze al de moed kunnen opbrengen om klacht neer te leggen, geminimaliseerd. Of de politie raadt hen aan om de zaken niet op de spits te drijven omdat het daarna misschien nog erger zou kunnen worden. Wat is dat nu voor flauwekul?

Ondertussen heeft onze justitieminister wel een hele reeks maatregelen aangekondigd. Onder ander met de bedoeling partnergeweld tijdig te detecteren en allerlei instrumenten op te zetten die zouden moeten voorkomen dat het op een drama uitdraait. Maar zoals de vele stellige beloftes en grootse voorstellen zal ook dit een stille dood sterven zodra de ergste commotie voorbij is. Zoals dat in het verleden al altijd gegaan is: indrukwekkende actieplannen worden aangekondigd bij elke catastrofe en bij elk drama. En daarna volgt alléén maar stilte.

En al bij al ben ik misschien nog het meest boos op de media. Want zo luidruchtig de media reageren bij elk dramatisch voorval, zo stil zijn ze een paar dagen nadien al. Zoals ook nu weer.

Ze springen op elk item dat algemene verontwaardiging opwekt, en dus massa’s lezers lokt. Maar dat moet al heel vlug wijken voor een ander voorval. Of ze keren terug tot “de orde van de dag”: het Corona-nieuws. Hoewel het geweld evengoed blijft duren. En slachtoffers blijft maken. Die dan niet in het nieuws komen…