Engagement

 Vervolg…

Dat we in een oppervlakkige samenleving terecht gekomen zijn, waar materialisme en goedkoop amusement belangrijker zijn geworden dan menselijke warmte en samenhorigheid, kan niemand ontkennen. Wat de wereld dringend nodig heeft, is meer “engagement”: mensen die zich met hart en ziel voor een nobel doel willen in zetten.

Maar het nadeel aan (al te) fanatiek engagement is dat het soms je blik “vernauwt”: je ziet alléén nog dát waar je wil voor strijden, en je verliest daarbij het zicht op het grotere geheel. Je vecht keihard voor datgene waarvoor je je wil inzetten, maar je vergeet dat je daarmee misschien met andere belangen in conflict komt.

Dat is bijvoorbeeld het geval bij de sympathieke voorvechters van “Welkom Wolf”. Die zijn zó kinderlijk blij dat de wolf eindelijk weer zijn weg gevonden heeft naar ons land, want het bewijst dat onze biodiversiteit zich langzaam maar zeker herstelt. En dus komen zij met hart en ziel op voor de wolf, en beschermen hem tegen kwaadsprekerij of zelfs agressie.

Alléén zijn ze daarbij uit het oog verloren dat Vlaanderen een heel klein en heel dichtbevolkt gebied is, waar er nog héél weinig écht “vrije ruimte” is waar de wolf ongestoord kan gedijen en tegelijk ook voldoende voedsel vindt. En omdat de wolf véél ruimte nodig heeft, en prooidieren zoekt, komt hij zonder enige twijfel met de boeren en veehouders in botsing. Maar de “Welkom Wolf” vechters hebben geen oren naar dat argument. Zij verwijten de boeren “onwetendheid”, of erger. Want tenslotte: het volstaat toch om de wolf buiten te houden door een “wolf werende” omheining. Niet? Wat is het probleem dan?

En in hun enthousiasme vergeten de “Welkom Wolf” voorvechters ook onze aangeboren angst voor wolven. “Volkomen overbodig!” wijzen zij ons terecht. “Want de wolf is instinctief bang voor de mens.” Eén van die mannen durfde zelfs te stellen dat hij er geen enkel probleem zou mee hebben als zijn kindje oog in oog zou komen te staan met een wolf. Larie en apekool, natuurlijk. Net als u en ik zou de man zijn kindje niet vlug genoeg van bij die wolf kunnen vandaan halen. Of zou u uw kind of kleinkind, met of zonder rood kapje, in de buurt van een wolf laten komen? Uiteraard niet. Want ook al is een wolf bang voor de mens, het lijkt me niet dat hij bang zou zijn voor een kind.

Dus ja, ondanks al mijn sympathie voor “Welkom Wolf”, en ondanks mijn immense bewondering voor hun engagement, vrees ik toch dat ze hun ogen zouden moeten openen voor de rest van de wereld. En op z’n minst erkennen dat andere mensen wél een probleem kunnen hebben met de aanwezigheid van wolven in Vlaanderen. Dan kunnen ze misschien een constructief gesprek met de “ongelovigen” aangaan. Liever dan dat sommige “bangeriken” het “recht” in eigen handen gaan nemen en wolven gaan vergiftigen.

Een zelfde gemengde sympathie heb ik voor de mensen van de Vogelbescherming.

Ik heb veel bewondering voor hun inzet voor de bescherming van de kwetsbare vogels en voor het behoud van alle vogelsoorten in ons land. Maar ik heb het er bijzonder moeilijk mee dat zij in hun ijver naar de Raad van State gestapt zijn om de vergunning voor een windmolenpark, met zeven windturbines, in Lommel te laten vernietigen. (En dát terwijl ze tegelijk in Brussel gaan betogen met klimaateisen…)

Het argument waarmee zij die vernietiging gevraagd hebben, is dat die windmolens pal op de vliegroute komen te staan van een aantal trekvogelsoorten. En de maaiende wieken van zo’n windturbine zijn dodelijk voor een achteloos voorbijvliegende vogel.

Feit is echter dat Vlaanderen nu eenmaal dichtbevolkt is en niet erg groot. Het is daardoor bijzonder moeilijk om een geschikte locatie voor een windmolenpark te vinden. Want hoewel iedereen voorstander is, niemand wil die in zijn of haar buurt. Er moet dus gezocht worden naar locaties waar ze niet door een buurtcomité weggestemd worden, en dan komt men automatisch op eerder afgelegen plaatsen uit. Plaatsen waar ook de trekvogels bij voorkeur hun vlucht plannen.

In hun blind engagement om de trekvogels te beschermen, vergeten zij dat wij die windmolens wel nodig hebben als we op een duurzame manier energie willen produceren en ons klimaat willen redden. Of liever, ze “vergeten” het niet, maar hun prioriteiten liggen duidelijk eerder bij hun eigen engagement. Dat is voor hen belangrijker dan de lange termijnzorg voor het milieu: “We zijn als natuurvereniging een voorstander van groene energie maar niet als dat ten koste van de natuur gaat.”

Het cynische hierbij is dat de politici van de Groene partijen geen gelegenheid laten voorbij gaan om aan te klagen dat Vlaams minister Zuhal Demir te weinig doet voor het milieu, maar het zijn wel de groene jongens die op de barricade klimmen om windmolenparken te verbieden.