Groene Spreidstand

Keren we nog eens terug naar de fameuze “klimaatmars” van 10 oktober? De klimaatmars waarmee de klimaatactivisten onder andere de eis wilden benadrukken om te stoppen met de bouw en subsidiëring van gascentrales voor onze elektriciteitsvoorziening.

Vreemd genoeg stapten in die betoging ook een aantal politici mee. Politici van de “Partie Socialiste” en van “Ecolo”, partijen die deel uitmaken van de huidige regering. Een regering die nu net extra wil investeren in nieuwe gascentrales. Volgt u nog? Politici die dus mee betogen tegen het beleid van de regering waar zij zélf mee de plak zwaaien. Het lijkt een beetje op wat Bolsonaro heeft gedaan in Brazilië: ook die stapte mee op in een betoging tegen zijn eigen regering.

Maar het kan natuurlijk nog gekker: een groene minister in die regering, die exact het tegenovergestelde doet van wat de klimaatactivisten “eisen”. Een lid van een partij die vecht voor het milieu en het klimaat, die zich nu opwerpt als een fervent voorvechter van gascentrales. Terwijl die een extra bijdrage zullen leveren aan de CO2-uitstoot en dus aan de klimaatverandering. Hoewel groene politici per definitie voorop aan de barricades zouden moeten staan in de strijd voor ons klimaat. Of niet?

Echt helemaal te gek is het de voorbije dagen geworden, rond 15-16 oktober. Toen zijn onze groene federale minister van Energie en de Vlaamse minister van (onder andere) Milieu en Omgeving met elkaar in de clinch gegaan. Niet omdat de Vlaamse minister te weinig maatregelen zou nemen voor het milieu en het klimaat, maar wél omdat ze er “te veel” neemt. De ruzie volgde namelijk na een nieuwe weigering om een vergunning toe te kennen aan een grote gascentrale in Tessenderlo. De argumenten van de Vlaamse minister zouden iedereen met een “groen hart” als muziek in de oren moeten klinken: vermijden van het te veel aan uitstoot van CO2 en het te veel aan uitstoot van andere vervuilende stoffen, zoals stikstofoxides en het giftige ammoniak. Waarbij de minister trouwens het advies van de lokale groene politici in Tessenderlo gevolgd heeft.

Maar de federale minister van Energie, die vermoedelijk al lang spijt heeft van de machtshonger van haar partij, reageerde woedend. En verweet de Vlaamse minister dat zij onze “energiezekerheid” op het spel zet met haar weigering. Waarmee ze eigenlijk lijnrecht in gaat tegen de klimaatactivisten: energievoorziening voor morgen lijkt voor haar belangrijker te zijn dan de klimaatzorgen voor overmorgen. De federale minister negeert daarbij vreemd genoeg dat de argumentatie voor de weigering uitsluitend op milieuoverwegingen gebaseerd was…

Helaas voor de federale minister had de Vlaamse minister haar antwoord al klaar: het risico dat we in de toekomst problemen krijgen met onze “bevoorradingszekerheid” is nét ontstaan door de eis van de partij van de federale minister om alle kerncentrales te sluiten.

Het grote probleem voor de groene minister is dat haar partij koste wat kost in de nieuwe “Vivaldi”-regering wilde opgenomen worden, omdat de honger naar “macht” te sterk werd. En daarbij heeft ze haar belangrijkste principes zonder veel scrupules overboord gegooid. Waardoor haar energieminister nu in een onmogelijke spreidstand terecht gekomen is: ze is het aan haar partij verplicht om met veel vuur beslissingen te verdedigen die lijnrecht ingaan tegen haar eigen overtuigingen en tegen dát waar haar partij voor staat.

Of hoe het verlangen naar “macht” op heel korte tijd zelfs de meest gekoesterde principes naar de vuilbak verwijst…