Herfstblues

De herfst is begonnen. En we zullen het geweten hebben: het is de hele dag donker buiten. En kil en nat. Binnen is het ook koud. Ik zou de verwarming hoger kunnen zetten, maar met die exploderende energieprijzen wacht ik daar liever zo lang mogelijk mee. Ik kijk nu al met een bang hart uit naar mijn jaarlijkse afrekening van Engie. Ik verduur de kou dus liever nog wat. Bibberend. Tot het buiten werkelijk stenen uit de grond vriest en we niet genoeg truien meer hebben om binnenshuis over elkaar heen aan te trekken.

Ik haat de herfst! (En ik haat de winter ook…) De herfst maakt mij depressief en down: de “najaarsblues”. En ik snak dan naar een paar “opstekers” om mijn depressieve stemming te verjagen. Maar helaas…

Dit jaar is het nog erger dan anders, want de maand september is niet bepaald een maand met veel opstekers geweest. Het aanslagbiljet voor de belastingen zat in mijn mailbox: 10.500 euro te betalen. Slik! Onze waterverzachter was kapot, vermoedelijk door de schuld van een louche onderhoudsploeg. Kostprijs van een nieuw apparaat: 1500 euro. Slik! Onze wasmachine is in panne gevallen. Kostprijs van een nieuw toestel “in promotie”: 450 euro. Slik! En de waarde van mijn “beleggingen” (bijeen gespaard in de voorbije 40 jaar), mijn “appeltje voor de dorst” voor als wij oud en behoeftig zullen zijn, is gekelderd in de loop van de maand september. Omdat de aandelenkoersen compleet onderuit gegaan zijn door de aanwakkerende inflatie. (Doordat onze economie zo goed draait, naar het schijnt…)

Nee, ik voel me niet bepaald vrolijk gestemd.

Maar al bij al… Ik heb natuurlijk geen enkele reden om te klagen. Er zijn zó veel mensen die gewoon geen “beleggingen” hebben waar ze zich zorgen over te maken hebben. Er zijn zó veel mensen die zich geen waterverzachter kunnen permitteren. Er zijn mensen die gewoon géén stromend of drinkbaar water hebben, hard of zacht.

En er zijn zó veel mensen die getroffen zijn door échte zorgen, door échte problemen, door écht verdriet. Er zijn mensen die zo goed als niets hebben, zelfs geen dak boven het hoofd. En geen stapel truien om zich warm te houden in de nakende winter. Er zijn mensen die elke dag moeten vechten om te overleven. Er zijn mensen die voortdurend in angst leven. Er zijn mensen die getroffen worden door een vreselijke ziekte of die zwaar gekwetst raken in een ongeval. Er zijn mensen die hun geliefden verliezen.

Er zijn zó vele mensen die niet de luxe hebben om last te krijgen van najaarsblues. Omdat ze het hele jaar door onder een zware depressie lijden. Of omdat ze zó veel andere zorgen aan hun hoofd hebben dat de sombere herfst hen een zorg zal wezen. Omdat ze in hun constante strijd om te overleven, geen tijd hebben om zich depressief te voelen.

En trouwens… Ik ben (relatief) gezond. Iedereen in mijn gezin is gezond. En ik ben de opa van Prinses Liese! Wat loop ik dan te klagen en te “jeremiëren”? Daar heb ik geen enkel recht toe, daar heb ik geen enkele geldige reden voor. Ik weet het. Ik zou veeleer blij moeten zijn, opgewekt, dankbaar. Ik zou mijn geluk moeten koesteren.

Maar het is herfst, en ik haat de herfst… Laat mij dus een beetje “down” zijn. Tot de lente komt.