Klimaatmars

Het was best wel mooi weer voor een wandeling door de Brusselse straten, op zondag 10 oktober 2021. Vandaar dat heel veel mensen wel zin hadden in een uitstapje naar onze hoofdstad. Ook al omdat allerlei organisaties en verenigingen een namiddag Brussel op het programma hadden gezet voor die zondag. De Gezinsbond was er, met busladingen van overal te lande. De Chiro was er, en andere jeugdbewegingen. De vakbonden waren er, Broederlijk Delen was vertegenwoordigd, en de ziekenfondsen, en Oxfam en “11.11.11”. Ook “Vogelbescherming Vlaanderen” was er bij. (Uiteraard. Hoewel…) En de Vrouwenraad. En de boerenorganisaties. Enzovoort.

Waarmee de “eerste klimaatmars na corona” een immens succes geworden is. Volgens de organisatoren waren ze voorzeker wel met 80.000. (Volgens de politie waren ze met 25.000, maar goed…) Allemaal met de “eis” om beter voor ons klimaat te zorgen. Vandaar ook de niet mis te verstane boodschap van de vice-voorzitster van “Youth for Climate”: “De politiek staat als ramptoerist te kijken en steekt absoluut niet genoeg de handen uit de mouwen." Als die boodschap niet aankomt, dan weet ik het ook niet meer.

Wat verwachten de betogers dan precies van de aangeklaagde politici? Ze verwachten “een krachtdadig beleid om de klimaatopwarming te stoppen”. Maar wat betekent dat? Geen idee eigenlijk. Ook niet na deze betoging. Want op de meegezeulde plakkaten waren alléén de voorspelbare “cliché-slogans” te lezen. “Fuck me, not the Planet”: geen flauw benul waar dat op slaat; ik hoop alléén dat het niet letterlijk bedoeld was. Of “Genoeg gepraat, fiks het klimaat”: helemaal akkoord, maar hoe? En deze: “Safe the Earth”. Nog afgezien van het abominabel Engels, betekent die slogan ook helemaal niets. De beste van allemaal was wellicht deze: “No more bla bla bla!” Dat is een heel concrete eis, niet?

De waarheid is dat de meerderheid van die klimaatbetogers zomaar een slogan na praatten zonder goed te weten wát het probleem precies is. Laat staan dat ze een idee zouden hebben van hoe het probleem zou moeten of kunnen aangepakt worden.

Maar de “Klimaatcoalitie” heeft wél een “concreet voorstel” uitgewerkt: “Een gigantisch voorstel, dat samen te vatten valt als volgt: massaal isoleren, veel meer hernieuwbare energie, een beter openbaar vervoer en geen subsidies meer voor fossiele energie." De politici doen daar volgens de betogers dus te weinig voor. Ook al is Vlaanderen kwistig met subsidies voor wie zijn/haar huis isoleert. En ook al zet Vlaanderen in op wind- en zonne-energie en ligt Zuhal Demir dwars bij het groene voorstel om gascentrales bij te bouwen (en te subsidiëren).

“Mensenrechtenactiviste” (althans volgens Knack) Anuna De Wever is duidelijk geen fan van onze Vlaamse Klimaatminister. Ze formuleert het als volgt: “Uit de feiten blijkt dat Zuhal Demir de klimaatcrisis echt niet ernstig neemt.” Toegegeven: ik ben natuurlijk geen klimaatwetenschapper, zoals “queervrouw” (haar eigen woorden) De Wever dat blijkbaar wél is (of beweert te zijn), maar ik zie toch een aantal daadkrachtige ingrepen van mevrouw Demir.

Zoals dus het weigeren van een vergunning voor de bouw van vervuilende gascentrales in Vlaanderen, omdat die massa’s CO2 en stikstofoxide de lucht in spuiten. Dat moet toch op applaus onthaald worden bij al die groene klimaatactivisten? Niet dus: de groene jongens en meisjes zijn boos omdat we daardoor vermoedelijk een paar kerncentrales langer moeten open houden.

Het toekennen van vergunningen voor windmolenparken dan? De CO2-bijdrage daarvan is minimaal, en de klimaatvriendelijkheid ervan staat buiten kijf. Applaus van de groene vrienden? Niet dus: die willen die vergunningen laten vernietigen. Wegens visuele vervuiling, lawaaihinder of “gevaarlijk voor de vogels”.

Weet je, het is erg gemakkelijk om in Brussel te gaan betogen en lege slogans te roepen. Maar als iemand dan écht iets wil ondernemen, dan gaan die “activisten” op hun achterste poten staan en tegenwerken. Want de eigenbelangen gaan altijd vóór. Ik heb daar trouwens in mijn oude blog (https://www.bloggen.be/andershandig ) ook al eens een licht-sarcastisch stukje over geschreven, op 7 december 2019.

Wie is het dan die de klimaatcrisis “niet echt serieus neemt”?