Meisjes aan de Macht

De hele Westerse wereld, met onze politici op kop, reageerde verontwaardigd op de aanwijzingen dat de positie van de vrouw opnieuw lijkt te verslechteren in Afghanistan, nu de Taliban er weer aan de macht zijn.

Ik moet toegeven dat ik dat nogal vreemd vind. Of liever: het is niet vreemd dat de wereld zich zorgen maakt om de situatie van de vrouw in Afghanistan, maar het is wél vreemd dat niemand ook maar enige bezorgdheid uitspreekt omtrent de leefomstandigheden van de vrouw in andere landen. Met name in “Zwart Afrika” is het leven voor vrouwen, én voor kinderen, meisjes vooral, nog véél schrijnender dan in het Afghanistan van de Taliban. Maar niemand lijkt dat erg te vinden.

En nee, het is niet uit Islamitische principes dat de vrouwen en meisjes in “Zwart Afrika” geen menswaardig leven kunnen leiden. Het is het gevolg van de schrijnende armoede, die het resultaat is van corruptie en geweld.

Als we het hebben over “analfabetisme” omdat de meisjes niet naar school mogen of kunnen gaan, dan is de spijtige vaststelling dat de top 8 van de landen met de laagste graad van alfabetisatie volledig Afrikaans is. En twee derde van die “ongeletterden” zijn vrouwen. In Niger is naar schatting zelfs 90% van de vrouwen “ongeletterd”. Niet omdat ze door hun Islamitische regering niet naar school mogen gaan, maar simpelweg omdat ze niet naar school kunnen gaan. Ze moeten werken, van jongs af aan. De meisjes nog méér dan de jongens. Thuis en op het land. En dat is met de Corona-crisis alléén maar nog erger geworden.

Wat er ook erger geworden is in de voorbije corona-jaren, dat zijn de kindhuwelijken. Niet alléén in Afrika, trouwens, maar bijvoorbeeld ook in India. Heel wat gezinnen zagen door de corona-crisis hun schaarse inkomsten wegvallen, en in veel gevallen was het uithuwelijken van een dochter dan de enige manier om nog wat te verdienen.

Maar misschien nog het allerergste wat de meisjes wordt aangedaan, dat is de genitale verminking. Opnieuw: niet in het extremistische Afghanistan, maar wél vooral in Afrika. (En ook in Egypte of in Indonesië.) Naar schatting worden nog altijd elk jaar méér dan 3,6 miljoen meisjes, tussen vijf en vijftien jaar jong, “besneden”. In totaal schat men het aantal verminkte vrouwen op bijna 200 miljoen. In veel Afrikaanse landen is de helft van alle vrouwen “besneden”; in landen als Somalië, Guinee of Egypte zou zelfs 90% van alle vrouwen getroffen zijn. Het gaat dan vooral over meisjes in plattelandsgebieden waar de vrouw zo goed als geen kans krijgt op onderwijs en dus niet beter weet dan dat het “normaal” zou zijn. Het is dus rechtstreeks gelinkt aan het analfabetisme in diezelfde landen.

Dus ja: wie zich verontwaardigd voelt omwille van de achterstelling van de vrouwen in Afghanistan en de (vermoedelijk) verminderde toegang van meisjes tot het (hoger) onderwijs, die heeft groot gelijk. En dat alle Westerse leiders de Afghaanse regering tot de orde willen roepen, dat is goed.

Maar wanneer zal men eens wat energie vrijmaken voor de strijd tegen de mensonterende behandeling van de meisjes en vrouwen in Afrika? Daar spreken we niet alléén over het ontbreken van alle kansen op onderwijs, we spreken ook over kindhuwelijken en over gruwelijke verminking. Jammer genoeg hoor ik daar geen enkele regeringsleider over reppen. Méér zelfs: afgezien van Plan International is er wereldwijd zo goed als géén aandacht voor dit misdrijf. Het wordt gewoon getolereerd. Ook bij ons in België is de praktijk trouwens niet uitgeroeid: volgens Plan International zijn er ook bij ons méér dan 13.000 slachtoffers.

Het is goed om op te komen tegen onrecht en misstanden, maar ik heb soms de indruk dat we daarin nogal “selectief” zijn…