Rechtlijnig

Overkomt het u ook soms dat u bijna op hetzelfde moment, als bij toeval, een aantal nieuws-artikelen onder ogen krijgt, waarbij u denkt: “Dit kan géén toeval zijn dat ik die dingen tegelijk te lezen krijg!” Er moet ergens een “hoger wezen” zijn dat zoiets regelt, alléén om ons erop te wijzen hoe absurd sommige dingen wel zijn. Hoe onuitstaanbaar dom de mensen kunnen zijn. Hoe we er elke keer opnieuw in slagen om niet te leren uit onze fouten. Hoe groot ons gebrek aan “rechtlijnigheid” wel is.

Op 12 oktober was hét belangrijkste nieuws het begin van het proces tegen de studentenclub “Reuzegom” omwille van de fataal afgelopen doop van aspirant-lid Sanda Dia. Zonder ook maar iets te willen af doen aan de vreselijke schuld die de leiders van die studentenclub, en van het “doopritueel” ontegensprekelijk treft, blijf ik toch met de vraag zitten: “Waarom heeft die jongen dat toegelaten? Waarom heeft hij het zó ver laten komen?” Hij had toch, lang voor het te laat was, “Nee” kunnen geroepen hebben? “Ik doe hier niet meer aan mee!” Maar hij heeft alles lijdzaam ondergaan, tot het te laat was. Het antwoord op die vraag heeft vermoedelijk alles met “macht” te maken: de praeses en/of vice-praeses van zo’n studentenclub heeft, zéker bij het doopritueel, een enorme “machtspositie”: zij kunnen de jonge student bij manier van spreken “maken of breken”. En als je daar als groentje tegenin zou durven gaan, of zou weigeren om het doopritueel te ondergaan, dan ben je vermoedelijk voor de rest van je studententijd een “outcast”. Voorgoed uitgesloten. En hoe mooi de studentenclubs het ook willen voorstellen, dát is waar de studentendoop om draait: de machtswellust van de “doopmeesters”. De fans van studentenverenigingen zullen mij nu wel vervloeken, maar in mijn ogen is zo’n doopritueel gewoon een soort wreedaardige “SM”-sessie. Een sadistische vernedering van jongens en meisjes die zich laten behandelen zoals ze zich in het gewone leven nooit vrijwillig zouden laten behandelen.

Daarom mogen ze voor mijn part alle studentendopen afschaffen en verbieden. Liever vandaag dan morgen! Maar blijkbaar kan dat niet zomaar, blijkbaar is daar nog te veel weerstand tegen. Jammer. Maar gelukkig wordt de “schachtenverkoop” dan wel al aan verschillende universiteiten verboden. Zo viel op 13 en 15 oktober te lezen. Dat is toch al iets. Die “schachtenverkoop” is een onbegrijpelijk anachronisme dat veel studentenclubs toch absoluut in ere willen houden. En dan spreken we over diezelfde studenten die zich aansluiten bij “woke-bewegingen” en fel van leer trekken tegen alle vormen van (vermeende) vernederingen. Een “schachtenverkoop” is een moderne vorm van slavernij, maar vooral, opnieuw, een spelletje van machtswellust: je “koopt” een schacht en mag die dan ongeveer alles laten doen wat in je op komt.

Maar de studentenverenigingen zijn zich blijkbaar van geen kwaad bewust: het is “een eeuwenoude traditie”… (En dan is het automatisch okee?) Maar vooral: ze presenteren zich als volwassen en redelijke mensen. “We overtreden geen regels” zeggen ze.

Juist ja. En op 16 oktober was er dan een artikel over een studentendoop aan de ULB waarbij de schachten naakt, buiten op de campus, seksscènes moesten nabootsen. Wat bovendien achteraf op de sociale media te zien was. Over totale vernedering gesproken! Maar geen enkele van die jongens of meisjes heeft een klacht ingediend bij de politie, en dus zullen er ook geen juridische sancties volgen voor de overtreders. En waarom heeft niemand klacht neergelegd? Uit angst om uitgesloten te worden. Omdat de macht van de verantwoordelijken te groot is, en niemand er tegenin durft te gaan.

Zoals gezegd: het hele “doop”-gebeuren draait om macht. Perverse machtswellust.

En dan is het toeval dat net in diezelfde week het proces tegen Bart De Pauw gestart is.

Daarbij draait het al lang niet meer om die puberale sms’jes die hij gestuurd heeft, maar wel om het feit dat hij van “zijn macht” misbruik zou gemaakt hebben, waardoor de betrokken vrouwen geen “Nee” durfden of konden zeggen. Zelfs niet toen het hen écht wel te veel werd. Want ja: als ze “Nee” gezegd hadden, hadden ze misschien een rol of een grote kans misgelopen. Waarmee de vrouwen dus eigenlijk toegeven dat ze het spelletje (tegen heug en meug) meegespeeld hebben zolang ze er zelf ook voordeel bij konden halen.

Net als Rani De Coninck ga ik mij niet uitspreken over de schuld of onschuld van Bart De Pauw. Maar het is wel opvallend dat alle verklaringen van de betrokken vrouwen héél gelijklopend zijn beginnen klinken na onderling overleg met advocaat Christine Mussche, terwijl van een aantal van hen de oorspronkelijke verklaringen héél anders en véél minder dramatisch hadden geklonken. Ik kan me dus niet van de indruk ontdoen dat mevrouw Mussche een aantal van die jonge vrouwen “omgepraat” (of gemanipuleerd) heeft om te zeggen wat best in haar kraam paste.

Het maakt trouwens niet meer uit of Bart De pauw “schuldig” is: door de media en de publieke opinie is hij al lang veroordeeld.

Omdat hij “misbruik heeft gemaakt van zijn machtspositie”.

Maar die leiders van studentenclubs, die elk jaar opnieuw ongestraft tientallen studenten vernederen en sadistisch bejegenen, die mogen wél van hun machtspositie misbruik maken? Erg “rechtlijnig” zijn we niet in onze oordelen.