Woke Tirannie

 Zal ik mijn hart nog eens luchten omtrent de “Woke”-beweging?

“Woke zijn” betekende oorspronkelijk: “Bewust van maatschappelijke ongelijkheid. Met name van sociale ongelijkheid en racisme.” Nu gaat het meer algemeen over aandacht hebben voor alle hedendaagse problemen. Vooral van minderheden die in het verleden gediscrimineerd werden, maar ook voor de problematiek van klimaatverandering. Kortom: voor alles wat mis loopt in onze moderne Westerse samenleving.

Daar is op zich niets fout mee, wel integendeel. Maar als “woke zijn” ontaardt in belachelijk extreme standpunten die niets meer met de échte problemen te maken hebben, dan gaan mijn tenen krullen. Als “woke zijn” verengd wordt tot, bijvoorbeeld, het gevecht aangaan met de onschuldige traditie van een kinderfeest, of met een totaal onschuldige scène in een Disney-tekenfilm, dan verliezen de “wokers” voor wat mij betreft alle geloofwaardigheid en alle krediet.

Wat ik totaal niet kan begrijpen, is de macht van de “Woke-community” op onze (politiek correcte) politici en op de media. En zélfs op de grote commerciële ondernemingen, genre bol.com. Dat soort macht en impact kan je alléén verkrijgen als je daar héél veel financiële middelen kan tegenaan gooien. Waarmee de hele “woke”-beweging in mijn ogen bijzonder verdacht geworden is. Als ze over ruime financiële middelen beschikken, dan is het omdat ze gesteund of gesponsord worden door machtige en rijke personen of instellingen. Die zoiets niet uit menslievendheid doen, maar wel omdat ze er een (verborgen) agenda mee hebben. Mijn conclusie is dat de “woke”-beweging ofwel gebruikt wordt door mensen of instellingen met onfrisse bedoelingen, ofwel zélf onfrisse bedoelingen heeft.

Dat ze ontzettend veel macht en invloed hebben, is al gebleken uit de censuur die ze weten af te dwingen. Van films of tv-series waar op zich niets racistisch of discriminerend aan is, maar waar zij wel een racistische boodschap aan willen linken.

Ik heb nog twee, werkelijk compleet bij de haren getrokken, gevallen gevonden van hoe ver ze wel kunnen gaan met hun verwrongen gedachtengoed.

Ik weet niet of u “The Dixie Chicks” kent? Vermoedelijk niet, want ook al zijn ze in Amerika ontzettend populair, bij ons in Europa zijn ze nooit doorgebroken. Het is een soort “countryrock” meidengroep, met een heel aparte sound. In het jaar 2003 zijn ze heel even een “hot topic” geweest wegens hun uitgesproken standpunten tegenover de plannen van George W. Bush om Irak binnen te vallen onder het mom van een zoektocht naar kernwapens (die er niet waren). Omwille van hun “anti-Republikeinse” uitspraken werden toen een hoop van hun concerten plots geannuleerd, zeker in het Zuiden van de USA, en ze werden bij veel nationale radiozenders uit de ether geweerd.

(Tot zover de illusie dat er geen censuur bestaat in een democratisch land.) 

Bij mij hebben ze daarmee heel veel sympathie gewonnen, en uit nieuwsgierigheid heb ik hun muziek leren kennen. En waarderen. Maar als ik u nu op het idee zou gebracht hebben om ook eens naar iets van hun repertoire op zoek te gaan, vergeet het maar: ze bestaan niet meer. Of liever: ze bestaan wél nog, maar ze heten niet meer “The Dixie Chicks”. Ze heten sinds 2020: “The Chicks”. Want voor de “woke”-gemeenschap was die verwijzing naar “dixie” in de groepsnaam écht niet acceptabel. Het woord “dixie” kan immers, voor wie dat persé wil, verwijzen naar de “Geconfedereerde Staten van Amerika”, die zich indertijd vóór de slavernij hadden uitgesproken bij de Amerikaanse burgeroorlog. Dixie verwijst eigenlijk gewoon naar de Zuidelijke Staten van de USA, en de meiden zijn van die streek afkomstig. Vandaar hun naam. Daar zat geen enkele racistische of beledigende bedoeling achter. Verre van, want de groep had een uitgesproken “progressief” profiel. Maar de “wokers” waren blijkbaar onverbiddelijk, en machtig genoeg om hun slag thuis te halen.

De groep “Lady Antebellum” is in Europa iets beter gekend, omwille van hun grootste hit: “Need you now”, in 2010. Het is een groep die zowel in de country- als in de rock-hitlijsten elke keer opnieuw hoge toppen heeft gescoord in de USA.

Ook al in 2020, en ook al onder druk van de “wokers”, hebben zij de naam van de groep gewijzigd in “Lady A”. Omdat “antebellum” zou kunnen verwijzen naar de periode vóór de Amerikaanse Burgeroorlog, en voor “wokers” is die periode zowat synoniem met “slavernij”. Een country-band met een verwijzing naar de slavernij, dat kon natuurlijk niet voor de “wokers”. En dus moest het voortaan “Lady A” worden.

Geheel terloops… Je moet maar eens foto’s opzoeken van Hillary Scott, de zangeres van de groep “Lady A”. Dan valt vooral het “jojo-gehalte” van haar figuur op. Het is een heel knappe vrouw, maar vermoedelijk met enige aanleg tot molligheid, en dus constant in een gevecht met haar gewicht. Dat doet mij vermoeden dat ze in haar jeugd of jonge jaren zwaar gepest geweest is met haar volslanke aard. En daarbij maak ik me deze bedenking: de “wokers” nemen het zogezegd op voor alle “minderheden die gediscrimineerd werden”. Vreemd dat ik nog nooit gehoord heb van “woker”-initiatieven om op te komen voor mannen en vrouwen die niet beantwoorden aan “het schoonheidsideaal” van anorexia-modellen?

Ik vermoed dat dit thema niet “hip” genoeg is, zeker? Of niet genoeg media-aandacht zou krijgen? Het is véél gemakkelijker om te “scoren” door een populaire rock- of country-groep te dwingen een andere naam te kiezen…