Leve het Leven

Ik ben géén pleitbezorger van abortus. Ik vind abortus iets wat je alléén in uiterste nood zou mogen laten uitvoeren. Afgezien van een abortus om medische redenen, zijn er weinig argumenten die een zwangerschapsonderbreking rechtvaardigen, vind ik.

Zeker bij volwassen vrouwen. Als de zwangerschap het gevolg is van “gewenste” seksuele betrekkingen, vind ik het argument van een “ongewenste zwangerschap” bijzonder zwak en ronduit egoïstisch. Er zijn genoeg manieren en middelen om niet zwanger te raken door seks, en die zijn algemeen bekend. We leven niet meer in de vorige eeuw toen vrouwen en mannen nog niet goed wisten wat er allemaal bestond, of toen de katholieke kerk nog banbliksems uitsprak over wie de pil durfde te gebruiken. Volwassen vrouwen die “ongewenst” zwanger raken, zijn ofwel te dom om te helpen donderen, ofwel ontzettend achteloos. Hoe dan ook: als een vrouw in deze moderne tijden ongewild zwanger raakt, dan denk ik: “Eigen schuld, dikke bult.” Dan moet ze gewoon de consequenties dragen en haar baby gezond en wel ter wereld brengen.

Dat geldt overigens evengoed voor tienerzwangerschappen. De tieners zijn dezer dagen niet meer de onwetende en naïeve kinderen van twintig of dertig jaar geleden. Dat hebben de experten en beleidsmakers trouwens ook expliciet duidelijk gemaakt door de leeftijd voor toegelaten seksuele betrekkingen te verlagen tot veertien jaar. Als men ervan uit gaat dat een meisje van veertien jaar volwassen genoeg is om met haar volledige instemming seks te hebben, dan gaat men er tegelijk van uit dat zij ook volwassen genoeg is om te weten hoe ze een zwangerschap moet vermijden. Ja toch?

Een ander verhaal wordt het als een vrouw of een meisje zwanger raakt na ongewenste seks, als ze in verwachting raakt na een verkrachting. Ik kan me best voorstellen hoe moeilijk en hoe zwaar zoiets moet vallen. Welke gevoelens overheersen dan? Het “moedergevoel” bij het ontluikende leven in de baarmoeder? Of de traumatische herinneringen aan hoe dat kind er gekomen is en wie de vader is? Ik zou het niet weten. Ik kan me dus ook niet uitspreken over de nood, of niet, om tot abortus over te gaan in zo’n geval. Maar ik kan begrijpen dat die nood er is, en ik zou nooit een vrouw veroordelen als ze “de vrucht” van een verkrachting absoluut niet wil hebben.

Waar ik absoluut géén twijfels over heb, is het recht op abortus als een kind zwanger geraakt is door een verkrachting.

In Colombia bestaat dat recht ook effectief. Méér zelfs: in Colombia is er geen beperking op de duur van een zwangerschap om abortus toch te mogen uitvoeren na een verkrachting of in geval van incest.

Dat is althans zo in theorie. Want in de praktijk geldt vooral de “wet” van de machtige katholieke kerk. In tegenstelling met Europa, is de katholieke kerk in Zuid-Amerika nog altijd bijzonder invloedrijk. En bijzonder conservatief. Het gevolg is dat veel dokters het niet aandurven om een abortus uit te voeren, ook al is dat in principe wettelijk toegelaten. Er is dan ook een héél sterke en agressieve “Pro life” beweging in Zuid-Amerika, met de onvoorwaardelijke steun van de katholieke kerk.

Dat ondervond recentelijk helaas ook een 11-jarig Colombiaans meisje. Het kind (!) is maandenlang seksueel misbruikt en verkracht geweest door de vader van haar stiefpapa, en is uiteindelijk zwanger geraakt. Het gaat hier dus én over incest én over verkrachting van een minderjarige. Van een kind! Als er ook maar één geval is waar abortus geheel en al gerechtvaardigd is, dan is het dit wel.

Maar de aanvraag voor een abortus botste op hevig verzet van de “Pro Life” beweging, aangemoedigd door de katholieke kerk. En dus moet het kind haar zwangerschap voldragen en een baby ter wereld brengen. Met als argument dat op die manier “twee levens gered worden”.

Ik weet niet wat u hiervan denkt, maar ik word daar kotsmisselijk bij. De achterlijke hypocrisie hierbij is van een kaliber dat mijn begrip totaal te boven gaat. Hoe kan iemand nu een kind van 11 jaar dwingen een baby'tje te krijgen waar ze niet eens kan voor zorgen, en dat een levenslange gruwelijke herinnering zal zijn aan de misdaden waar zij maandenlang het slachtoffer van is geweest?

Jawel, ik ben katholiek opgevoed, en ik ben nog altijd katholiek-gelovig. Maar hoe iemand het katholiek geloof kan misbruiken voor dergelijke waanideeën, dat maakt mij boos.

We spreken natuurlijk wel over diezelfde Zuid-Amerikaanse kerkleiders die in de vorige eeuw jarenlang de dictators en de rijke elite in landen als Argentinië of Chili hebben gesteund en verdedigd. En die de ogen zijn blijven sluiten voor het gruwelijke onrecht in hun land, voor de corruptie en de schrijnende armoede. Terwijl zij mee aan tafel konden zitten met de rijken en machtigen.

Hoe zat dat ook alweer met de farizeeërs?