P-Magazine

Ons vader heeft ooit een abonnement gehad op P-Magazine, als ik het me goed herinner. Al heette dat toen nog “Panorama”. Ik vermoed dat het een soort “proefabonnement” zal geweest zijn. Je weet wel: op een mooie dag ligt zo’n magazine in je brievenbus, zonder dat je daar om gevraagd had, en dat blijft zich gedurende een aantal weken of maanden wekelijks herhalen. In de hoop dat je daarna helemaal overtuigd zal zijn om een écht, betalend, abonnement te nemen. Ik krijg dat met de regelmaat van een klok ook. Niet voor P-Magazine, maar wel voor de Knack en voor “Plus-Magazine.”

Ik heb vroeger eens een abonnement op “Plus-Magazine” gehad. Maar dat heb ik na een jaar weer opgezegd, want ik vond er totaal niets aan. Het maandblad is duidelijk bedoeld voor de actieve, gezonde en (vooral) welgestelde gepensioneerden: mensen die de energie én de financiële middelen hebben om nog veel te reizen en veel activiteiten te beoefenen. Het maandblad is in elk geval niet bestemd voor de kleine gepensioneerde met een minimumpensioen.

Ik ben ook jarenlang Knack-abonnee geweest, maar toen het blad ophield “objectief” en “onpartijdig” te zijn, heb ik dat ook stopgezet. En ze mogen mij zo veel proefexemplaren sturen als ze willen, voor mij hoeft het niet meer.

Maar goed… P-Magazine. Het weekblad was indertijd vooral bekend omwille van de “gedurfde” foto’s. Dat waren dan foto’s van jonge (bekende) vrouwen in minuscule bikini of monokini. Tegenwoordig zie je vrouwen met blote borsten op zowat elk strand, maar indertijd maakte dat nog altijd behoorlijk wat ophef. Het tijdschrift stond er ook om bekend erg kritische reportages te publiceren. Zodat de P-Magazine lezer hetzelfde excuus had als de lezer van het internationaal bekende blootmagazine “Playboy”: je las het tijdschrift uiteraard “omwille van de diepgaande interviews en kritische artikelen”.

Het magazine bestaat ondertussen niet meer in gedrukte vorm. Het “leeft” alleen nog in een website met die naam. Ik krijg er dagelijks een mail van. Ongevraagd, weliswaar. Eén van de vele ongevraagde en ongewenste mails in mijn mailbox. Meestal gooi ik die onmiddellijk in mijn vuilbak, maar af en toe overloop ik de “headlines” eens. En het lijkt erop dat het magazine nog altijd even kritisch is als voorheen. Of zelfs nog méér dan vroeger.

Vooral voor de corona-maatregelen en -communicatie is het magazine snoeihard, zo te zien. Ik ben ook erg kritisch voor de corona-hype van onze leiders en experten, maar ik probeer in elk geval redelijk te blijven en rationele argumenten te hanteren. Daar heeft P-Magazine minder scrupules over. Het blad presenteert dikwijls een samenraapsel van halve waarheden, onbewezen stellingen, fake-berichten en veronderstellingen, of het presenteert een uitspraak die volkomen uit haar verband is gerukt.

En dan krijg je, naast of tussen een item met als titel “Herken jij deze mooie Vlaamse smurfin?” of “De meest legendarische pikante films van celebs” of “’Blind geneukt’ zoekt kandidaten”, een reeks ongenuanceerde artikelen zoals in deze bloemlezing:

“Laat jezelf vaccineren voor een gratis wip”

“Vaker hospitalisatie na doorbraakinfectie met Janssen-vaccin” 

“Franse 65-plussers zonder derde prik zijn coronapas kwijt”

“Coronaverhaal begint langs alle kanten te rammelen”

“Burgemeester van Knokke blijkt echt corona-deugniet”

“Dit betekent Pfizergate écht”

“Vijf eerlijke stellingen over de coronachaos”

“Belgische beleidsmakers erkennen eindelijk beperkingen CST”

“Coronacrisis: Dit is echt een epische mislukking van overheden”

“Vlaanderen: 93% gevaccineerd, maar op weg naar een nieuwe lockdown”

“Britse expert: Vaccins ruim onvoldoende om crisis te beheersen”

In veel gevallen gaat het om weinig gefundeerde beweringen, niet gestaafd door grondig journalistiek onderzoek. Maar toch… P-Magazine was wél de eerste om te signaleren dat het Johnson & Johnson vaccin na 6 maanden zo goed als niet meer werkzaam is. Iets wat de volgende dag door de experten ook schoorvoetend toegegeven werd. En evengoed werd in P-Magazine al veel langer het nut van de “coronapas” in vraag gesteld, lang voor de experten er aarzelend hun bedenkingen bij geformuleerd hebben. Er schuilt dus toch af en toe een beetje waarheid in hun stoute beweringen.

Ik ben toch geen fan van P-Magazine. Ik neem trouwens aan dat niet veel mensen écht fan zijn (behalve dan de supporters van Dennis Black Magic). Want wat ze schrijven, is al te dikwijls bij de haren getrokken. Maar ze vinden wel gretig weerklank, en veel mensen geloven dat er toch minstens enige waarheid moet schuilen in wat ze lezen. “Waar rook is, is vuur!” Niet?

En al bij al: dat de “alternatieve verhalen” zo welig tieren, hebben onze autoriteiten en experten uitsluitend aan zichzelf te danken. Als hun communicatie eerlijker en opener en rechtlijniger was geweest, dan hadden de mensen hun informatie niet hoeven te halen uit een schimmige website als P-Magazine.