Aanklacht

Iedereen kent Bob Dylan wel, vermoed ik.

Misschien wel als Nobelprijswinnaar voor de Literatuur. Geheel onterecht, volgens mij, maar goed: dat is mijn persoonlijke mening. Ik heb het nog maar pas enkele dagen geleden opgemerkt: als men persé de Literatuurprijs aan een zanger/dichter had willen toekennen, dat zou Leonard Cohen in mijn opinie een véél betere en meer terechte keuze geweest zijn. Maar ik zit niet in het Nobelprijs Comité…

Maar Bob Dylan is, denk ik toch, vooral bekend als “protestzanger”: hét boegbeeld van de opstandige jongeren in de jaren 1960. Zowat iedereen heeft al een aantal van zijn protestsongs en liefdesliedjes gecoverd. The Byrds, Joan Baez, George Harrison, Adéle, en zelfs Jimi Hendrix of Guns ’n Roses.

Bob Dylan was vooral een kind van zijn generatie. De hippiecultuur, weet je wel: flower power, de seksuele revolutie, de “vrije liefde”, het overboord gooien van de kleinburgerlijke moraal. Het zal dus niet verbazen dat Bob Dylan niet bepaald een “monogaam” leven heeft geleid. Hij heeft een relatie gehad met onder andere Joan Baez en andere vrouwelijke collega’s, en hij is ook een aantal keer getrouwd geweest. Maar echte “huwelijkstrouw” was hem vreemd. Ook al omwille van de vele avances van vrouwelijke fans die maar wát graag ook eens het bed wilden delen met een beroemdheid. En die achteraf misschien wel bittere spijt hadden van hun impulsieve daad.

Ik wil me liever onthouden van commentaar op die eerder “liederlijke” levenshouding. Ik keur dat persoonlijk absoluut niet goed, en ik kan het ook niet begrijpen: het begrip “losse (puur lichamelijke) seks” is mij totaal vreemd. Maar dat waren nu eenmaal de zeden en gewoonten van die periode, en een beroemdheid heeft, ook nu nog altijd, blijkbaar een bijzondere aantrekkingskracht op de (jonge) vrouwelijke fans. Het is wat het is.

Maar zie: opeens heeft ook Bob Dylan een aanklacht aan zijn been voor “seksueel misbruik”. In 1965, zesenvijftig jaar geleden, zou hij een meisje van amper twaalf jaar oud wekenlang misbruikt hebben. Als dat waar is, dan valt het niet goed te praten. Zélfs niet in de context van de vrije-liefde mentaliteit van toen.

Maar het verhaal klinkt wel erg ongeloofwaardig: ik kan me niet voorstellen dat de ouders van dat meisje er geen moeite mee hadden dat hun twaalfjarige dochter enkele weken lang thuis was weg gebleven. En kan iemand mij eens uitleggen waarom de vrouw, die ondertussen dus ook al 68 jaar is, daar nu mee komt? Naar eigen zeggen draagt ze nog altijd de emotionele littekens van die herhaalde verkrachtingen, maar om één of andere reden heeft ze de zanger daar eerder nooit voor aangeklaagd. Als ze écht al 56 jaar lang met diepe trauma’s door die feiten geplaagd wordt, waarom heeft ze dan zo lang gewacht om die misdaden aan te klagen?

Dat de vrouw nu een schadevergoeding eist, doet bij mij al een alarmbelletje rinkelen. Dat ze daar zesenvijftig jaar mee gewacht heeft, en vooral uit is op een schadevergoeding, is nefast voor haar geloofwaardigheid. En trouwens: hoe valt dit nu nog te bewijzen, of te ontkrachten, zesenvijftig jaar “na de feiten”? Het is haar woord tegen dat van Bob Dylan. Er zijn geen fysieke “bewijzen” meer, noch in de ene noch in de andere richting. Mij geeft dit de onaangename smaak van afpersing, geldzucht, of aandachtzoekerij.

Nogmaals: als de feiten écht zouden zijn, wat we wellicht nooit zullen weten, dan zijn ze bijzonder ernstig. Des te meer omdat het over een (rijke) beroemdheid gaat. Want maar al te dikwijls komen die mannen die genoeg geld en macht en invloed hebben, daar mee weg. Gewoon omdát ze genoeg geld en macht hebben. Veel van die rijke mannen voelen zich onaantastbaar en straffeloos. Zie maar naar Berlusconi, of de Britse Prins Andrew. En dan is het goed dat iemand durft opstaan en gerechtigheid verlangt.

Maar wie zesenvijftig jaar lang zwijgt en dan een schadevergoeding komt opeisen, die is géén pleitbezorger van de goede zaak, vrees ik. Het lijkt me een zoveelste voorbeeld van iemand die opportunistisch wil mee surfen op de hype van #MeToo. Wat vooral erg jammer is voor de échte slachtoffers die moeten vechten om geloofd te worden.