Keizer Nero

Naar het schijnt zou de Romeinse keizer Nero een buitensporig wreed man geweest zijn. Al heeft hij wel het excuus, zegt men, dat hij niet goed bij zijn hoofd was. Zijn wreedaardigheid zou voortgekomen zijn uit zijn psychische afwijkingen: vermoedelijk was de man zwaar psychopathisch.

Maar helaas lopen er heden ten dage een aantal leiders rond die minstens even wreed zijn, en die geen enkel respect hebben voor het leven. Behalve het hunne, natuurlijk. Leiders die zonder enige aarzeling en zonder scrupules mensenlevens opofferen voor hun eigen glorie, omwille van hun machtshonger.

De Syrische president Bashar Assad is zo iemand. Hoe die man zichzelf in de spiegel kan kijken, ik zou het niet weten. Vermoedelijk net omdát hij geen geweten heeft. Waarschijnlijk omdat hij, zoals veel machthebbers, een echte psychopaat is. Zonder enig schuldbesef, zonder enig normbesef, volkomen overtuigd van zijn eigen leugens.

En dus heeft die man er nooit een probleem mee gehad om de dorpen in zijn eigen land te bestoken met gifgas. Nee, niet de dorpen en steden van een vijandelijke natie waarmee hij in oorlog was. Wél de dorpen in zijn land, bewoond door zijn eigen bevolking. De beelden van de mensen die door het gas bevangen en vergiftigd waren, zijn te gruwelijk om te bevatten. De foto van dat jongetje dat geboren is zonder ledematen omdat zijn moeder tijdens de zwangerschap het slachtoffer was van een gif aanval, maken dat ik me ervoor schaam “een mens” te zijn.

De Syrische president heeft er trouwens evenmin voor terug gedeinsd om ziekenhuizen (ook in eigen land) te bombarderen. Dat de slachtoffers van zijn bombardementen zieken waren, kinderen, vrouwen, is nooit enig argument geweest om hem daarvan te weerhouden.

Daar is eigenlijk maar één woord voor: “ziekelijk”. Dat is het toppunt, of liever dieptepunt, van onmenselijkheid. Ik wil het niet “beestachtig” noemen, want dieren doen elkaar zoiets niet aan. Hierbij vergeleken was Keizer Nero een padvinder…

Helemaal verbijsterd was ik door de recente “zet” van de Wit-Russische president Loekasjenko. De man is ontzettend boos op de Europese Unie omdat die sancties tegen zijn land had uitgevaardigd na het vervalsen van de verkiezingsresultaten, het hardhandig neerslaan van het straatprotest daartegen, de meedogenloze vervolging van al zijn tegenstanders én de “kaping” van een overvliegend lijnvliegtuig om een opposant te kunnen oppakken. Loekasjenko voelt zich nog altijd gesteund door grote broer Tsaar Vladimir, en meent zich dus letterlijk alles te kunnen en mogen veroorloven.

Als reactie of vergelding tegen die Europese sancties heeft hij vluchtelingen door mensensmokkelaars vanuit het Midden-Oosten laten overvliegen naar Wit-Rusland, onder valse voorwendselen, en met een soort “toeristisch” visum. Met de belofte dat ze dan zo goed als zonder hindernissen in “het beloofde land” Europa zouden raken. Hij heeft die sukkelaars dan gedeporteerd naar de grens met Europa, Polen in het bijzonder, en ze daar in het niemandsland tussen de beide staten opgesloten. Zijn bedoeling was simpel. Ofwel raken die Europa binnen, en dan volgen er nog veel meer, zodat Europa overspoeld wordt met vluchtelingen (die uit zichzelf nooit aan vluchten zouden gedacht hebben) en Europa gedestabiliseerd wordt doordat de eigen bevolking in woede en onvrede reageert op een nieuwe toestroom van vluchtelingen. Ofwel houdt Polen de grenzen dicht, en dan zitten die duizenden mensen daar in barre omstandigheden in de val, en zullen er tientallen of honderden doden vallen, waarbij Loekasjenko Europa de schuld kan geven. Winnen doet hij in elk geval.

Die tactiek, waarbij onschuldige mensenlevens als “wapen” ingezet worden, is van een perversiteit die mijn begrip volkomen te boven gaat. Mensen letterlijk “gebruiken” om de “vijand” te ondermijnen, wie verzint zoiets?

Wat ik hierbij ook onthutsend vind, is dat onze media twee of drie dagen aandacht hebben gehad voor dit drama, maar al vlug teruggekeerd zijn tot de “normale orde van de dag”: de Corona-crisis. Dat de meeste van die vluchtelingen daar nog altijd vast zitten, in het barre winterweer, heeft blijkbaar geen nieuwswaarde meer.