Mad Max

Ik ben al dikwijls “averechts” geweest in deze blog, maar waarschijnlijk nog nooit zó averechts als nu. In de bikkelharde strijd tussen Lewis Hamilton en Max Verstappen, in de Formule 1, zijn er in België en Nederland samen vermoedelijk ongeveer 15 miljoen fans van Verstappen, en één fan van Hamilton: ik.

Al is “fan” niet het juiste woord. Ik ben sowieso geen fan van autoracen in het algemeen. Het is een verkwistende en decadente sport. De kosten die nodig zijn voor de bouw van die Formule 1 bolides, het gigantische brandstofverbruik bij elke wedstrijd (en alle bijhorende oefensessies), de immense kosten om het hele circus om de week of om de twee weken naar een ander land of continent te verhuizen, … Dat is absoluut niet meer van deze tijd, dat is zonder meer onbetamelijk en onfatsoenlijk. Dat is op geen enkele manier goed te praten. Ik heb het ook helemaal niet begrepen op die Formule 1 “coureurs”. Het zijn, bijna zonder uitzondering, verwende sporters die véél te veel geld verdienen en zich daar niet voor schamen. Ze wonen trouwens bijna allemaal in Monaco, zodat de fiscus met zijn grijperige vingers van hun verworven rijkdom af moet blijven.

Voor Lewis Hamilton heb ik desondanks nog enige sympathie. Niet alléén omdat die een toonbeeld is van de “British gentleman”, maar ook en vooral omdat de man oog heeft voor de rest van de wereld. Hij toont engagement, en hij komt bijvoorbeeld heel sterk op tegen alle vormen van discriminatie. Het is niet de typische sportman voor wie er buiten de sport geen andere wereld bestaat. Voor Max Verstappen kan ik daarentegen weinig sympathie opbrengen, al was het maar om zijn agressieve rijstijl: in zijn overwinningsdrang deinst hij er zelfs niet voor terug om een ander van de baan te rijden.

Bij de afloop van het voorbije wereldkampioenschap Formule 1 waren er dus ongeveer 15 miljoen dolblije en enthousiaste mensen in Nederland en België. En één iemand die toch wel wat bedenkingen had: dat het allemaal niet bepaald “eerlijk” verlopen is.

Voor wie het niet gevolgd zou hebben, dit is de samenvatting (of in elk geval mijn versie van de feiten).

Net voor die allerlaatste wedstrijd van dit seizoen hadden Verstappen en Hamilton evenveel punten verzameld, maar Verstappen had één overwinning meer behaald en was dus de leider in het klassement. Voor Hamilton was de opdracht bij die laatste race duidelijk: hij moest absoluut vóór Verstappen eindigen. Voor Verstappen was de opdracht even duidelijk: hij moest dat tot elke prijs zien te vermijden. En zijn team had daar een uitgekiend plan voor klaar: bij de laatste kwalificatierondes reed Verstappen rond met “zachte” banden, waardoor hij véél sneller ging. Het resultaat was als verhoopt: Verstappen mocht als eerste starten in de wedstrijd, vóór Hamilton. Dat zat dus al goed. De keerzijde van die tactiek was wel dat die “zachte” banden veel sneller verslijten, en dat Verstappen dus na korte tijd al andere banden zou nodig hebben. Het was dus zaak om in het begin van de race genoeg voorsprong op Hamilton te verzamelen om het tijdsverlies van de bandenwissel op te vangen.

Het liep helaas niet helemaal zoals voorzien, want niet Verstappen maar wél Hamilton was het snelste weg, en in de allereerste bocht was Hamilton al bijna voorbij Verstappen. Die daar op zijn gekende manier op gereageerd heeft: hij heeft Hamilton gewoon van de baan gedwongen. Helaas draaide ook dat verkeerd uit: want Hamilton kon even verder toch weer het reguliere circuit op rijden… vóór Verstappen. En vanaf dat moment werd het eigenlijk een saaie wedstrijd: hoe Max ook probeerde, hij zag Hamilton alsmaar verder van hem weg rijden. Op dat moment was de beslissing eigenlijk al gevallen: Hamilton zou deze race winnen, met de vingers in de neus.

En toen opeens, op vijf of zes ronden van het einde besloot één van de figuranten om zijn bolide tegen een muur te parkeren. Gevolg: de wedstrijd moest alsnog geneutraliseerd worden, de “safety car” kwam op het circuit en iedereen moest daar braaf achter blijven. Voor Verstappen was die tussenkomst van de “safety car” een geschenk uit de hemel, want bij de herstart zou zijn achterstand van zowat 10 seconden, die hij nooit meer had kunnen goedmaken, gewoon weg zijn. Hij zou opeens toch weer vlak achter Hamilton aan zitten, iets wat hem anders nooit gelukt was.

Max heeft van de gelegenheid geprofiteerd om toch weer andere, snellere, banden te laten opleggen. Probleem hierbij was wel dat hij tijdens die interventie al door een vijftal gedubbelde bolides voorbij gestoken was eer hij het circuit weer kwam opgereden. Zijn plannetje om met zijn snellere banden in de laatste rondes toch nog Hamilton te pakken te nemen, viel daarmee in duigen, want hij zou zich eerst voorbij die vijf anderen moeten wringen. Maar toen kwam de wedstrijdleiding met een idee: die vijf auto’s tussen Hamilton en Verstappen werden vooruit gestuurd, voorbij de “safety car”. En toen zat Verstappen opeens wél comfortabel in het spoor van Hamilton. Met véél snellere en verse banden, terwijl die van Hamilton tot op de draad versleten waren.

Het resultaat is genoegzaam gekend: Mad Max kon zonder al te veel moeite voorbij Hamilton raken en hij werd wereldkampioen. Tot intense vreugde van die 15 miljoen fans. Dat de zaken niet bepaald eerlijk en correct verlopen zijn, daar staat verder niemand bij stil. Blijkbaar behoort dat soort beslissingen tot de “finesses” van de sport.

Weet je wat? Het kan mij eigenlijk niet zo veel schelen wie van beiden wereldkampioen geworden is in die verspillende en decadente sport.

Maar ik kan heel slecht om met bedrog en valsspelerij.