De kans is reëel dat ik
sommige mensen zal schofferen en zelfs schokken door wat ik van plan ben te
schrijven, maar aangezien ik ondertussen zelf Covid heb doorgemaakt en mezelf
dus in zekere mate een “ervaringsdeskundige”
mag noemen, meen ik dat het wel kan.
En dus… Als ik de keuze
zou hebben tussen ofwel nog een keer door het Corona-virus besmet te raken ofwel
binnen de eerstvolgende weken nog eens een Ménière-aanval
te moeten doormaken, dan is mijn keuze rap gemaakt: dan kies ik heel zeker voor
Covid.
Jawel, ik ben toch zowat
een week flink ziek geweest door die besmetting. Barstende hoofdpijn, vooral,
en vrij hoge koorts. Maar met een dagelijks dieet van vier keer een gram Paracetamol was dat best te verdragen.
Verder heb ik serieus lopen hoesten, en zat mijn neus de hele tijd potdicht.
Maar dat was voor mij, na ongeveer 60 jaar chronische sinusitis, niet eens een uitzonderlijke
beproeving. (En ik ben een paar kilo afgevallen. Dat was mooi meegenomen…)
Dan is een aanval van Ménière toch heel andere koek! Ik heb
ondertussen wel al geleerd om de “waarschuwingssignalen”
te herkennen, zodat ik vooraf weet dat een aanval op de loer ligt. Meestal gaat
het aanhoudende geruis in mijn linkeroor opeens over in een kakofonie van
gefluit, getuut, gezoem, gesuis en gepiep, en dan weet ik dat het een kwestie van
enkele dagen is. En bij de aanval zelf… Het begint dikwijls met
evenwichtsstoornissen: als ik wil recht staan, of bij de eerste stappen die ik
wil zetten, heb ik het moeilijk om mijn evenwicht te bewaren. Daarna komt de
duizeligheid en slaag ik er zelfs niet meer in om te stappen zonder te
wankelen. Dan weet ik dat ik hoognodig in bed moet gaan liggen. (Al is het dan
een riskante onderneming om de trap naar boven op te kruipen.) Maar daarmee
stopt het niet, want daarna komt de ‘draaiduizeligheid”,
de “vertigo”: dan begint alles rondom
mij te draaien, niets blijft op dezelfde plaats. Wat bijzonder beangstigend is!
En finaal komt de misselijkheid opzetten, dan komen de braakneigingen. Waarna
ik als een lappenpop achter blijf: slap, futloos, een hoopje ellende. Als ik
pech heb, voel ik me een hele dag zo slecht, en ben ik ook de volgende dag tot
zo goed als niets in staat. Het pas na een dag of twee dat ik kan recupereren.
En me bang kan gaan voorbereiden op de volgende aanval.
Nee hoor: als ik mag
kiezen, dan toch véél liever een weekje Covid doormaken!
Het ergste aan die
Corona-besmetting was eigenlijk de angst dat mijn longen zwaar zouden aangetast
worden. De beelden van de doodzieke patiënten met kapotte longen, die ons
veelvuldig getoond werden in de journaals, hebben een onuitwisbare indruk
achtergelaten. De angst om zélf naar adem snakkend op mijn buik op Intensieve
Zorg terecht te komen, raak ik nooit meer kwijt.
Dat was trouwens ook de
bedoeling van die overvloed aan beelden en reportages over de
hulpeloos-verloren longpatiënten. Dat maakt(e) allemaal deel uit van een
uitgekiende mediastrategie, in opdracht van de corona-adviesgroep GEMS. De bedoeling was/is inderdaad om
ons allemaal angst aan te jagen. Want eens de angst er diep genoeg in zat,
zouden wij sowieso veel gemakkelijker de opgelegde maatregelen opvolgen, en
zouden we ook veel rapper geneigd zijn om ons te laten vaccineren. Dat de vaccinatiecampagne
in Vlaanderen zo succesvol geweest is, komt net omdat de schrik er bij ons
allemaal zo diep in zit.
De manipulatie van onze
angstgevoelens is héél subtiel gebeurd; de meesten van ons beseffen niet eens
dat we gemanipuleerd en gehersenspoeld zijn. Maar dát we gemanipuleerd werden,
en dat het in opdracht van de verantwoordelijken en experten gebeurd is, daar
bestaat geen twijfel over.
“Maar hoort het niet bij de opdracht van een volledige en eerlijke
berichtgeving om ook over die zwaar zieke patiënten te rapporteren en te laten
zien wat het Corona-virus kan aanrichten?”
Jawel. Maar moest dat
echt elke dag opnieuw? En waarom kregen we alléén de hoge nood en het lijden
van (niet gevaccineerde) Covid-patiënten te zien? Ik kan me geen reportage
herinneren uit de voorbije twee jaar, over andere patiënten met een zware
longontsteking, door een griep of door infectie met de gevreesde “ziekenhuisbacterie”. Terwijl die er even
erg aan toe zijn. En ik kan me van de voorbije twee jaar ook geen enkele
reportage herinneren over patiënten met longkanker die aan de zuurstof moesten
of in een kunstmatige coma moesten gehouden worden. Als je op de informatie uit
de klassieke media moet afgaan, dan zijn er in de voorbije twee jaar geen
andere longpatiënten geweest dan de niet-gevaccineerde Covid-zieken. En dat
noem ik “eenzijdige” berichtgeving.
Onze klassieke media
staan altijd op de eerste rij in de oproep voor persvrijheid, maar als puntje
bij paaltje komt dan verzorgen zij braaf de mediacampagne van de overheid. Net
zoals dat in Noord-Korea of in China gebeurt.
Nee, onze klassieke media
zijn al lang niet meer “vrij”, en ook
niet “objectief”. Ze zijn een
instrument in een uitgekiende strategie van “hersenspoeling” die van ons allemaal brave en volgzame schapen
heeft gemaakt.
Reacties
Een reactie posten