Een Herfstdag in 2022

November 2022

Het “Overlegcomité” heeft gisteren opnieuw een aantal erg strenge maatregelen moeten nemen. Het kon gewoon niet anders nu de super-besmettelijke “Sigma-variant” de wereld in zijn greep houdt. We zijn er niet gelukkig om, maar het kan niet anders: het is voor ons eigen welzijn. Maar gelukkig schijnt er licht aan het einde van de tunnel, volgens de minister van Volksgezondheid. Als we ons allemaal strikt aan de maatregelen houden, en ons een vijfde keer laten inenten, zullen we ditmaal het virus overwinnen, en daarna ligt de weg naar de vrijheid helemaal open. Dat zijn erg mooie vooruitzichten. Ik kijk er al naar uit. Voorwaarde is natuurlijk wel dat we allemaal doen wat van ons verwacht wordt. Als er weer een hoop "asocialen" (dixit onze minister) averechts gaan zijn, dan komen we er niet. Maar die asocialen zullen deze keer de kans niet krijgen om dwars te liggen: die worden vanaf morgen zonder pardon opgepakt.

Ik word redelijk vroeg wakker, want het is koud in de slaapkamer. De vensters staan namelijk open, ook al is het in deze novembernacht behoorlijk kil. Maar dat moet nu eenmaal, volgens het Overlegcomité. Onze huizen moeten vanaf vandaag constant geventileerd worden om de virus-concentratie zo laag mogelijk te houden. Ik ben waarschijnlijk wakker geworden doordat mijn vrouw opgestaan was. Morgen heb ik daar geen last meer van: we moeten de volgende nachten allemaal in een eenpersoonsbed slapen. Het is véél te gevaarlijk met twee in hetzelfde bed, zeggen de experten. Tenzij we een scherm in plexiglas zouden monteren in het midden van het bed.

We moeten dus straks nog naar de meubelwinkel. Naast de voedingswinkels zijn meubelzaken de enige winkels die mogen open blijven in de nieuwe lockdown. Dat kan niet anders, hee, want veel mensen slapen nog met z’n tweeën samen in een tweepersoonsbed, en dat mag niet meer. Ik vrees dat het erg druk zal zijn in de Ikea, als iedereen vandaag nieuwe bedden moet kopen. Ik heb even met het idee gespeeld om onze nieuwe bedden online te bestellen. Maar dan moeten we minstens een week op de levering wachten, en aangezien het vanaf volgende nacht al niet meer toegelaten is om samen te slapen, zou één van ons beiden de komende nachten in de zetel moeten doorbrengen. Dat zie ik niet goed zitten, en dus gaan we straks maar aan de Ikea aanschuiven, samen met vele anderen.

Zodra ik op ben, neem ik een douche. Dat is voortaan verplicht volgens de richtlijnen van het Overlegcomité. Om alle resterende virussen van de vorige dag weg te spoelen. En elke dag ook andere kleren, uiteraard. Daarna zet ik mijn neusmondmasker op vooraleer naar beneden te gaan. Want voortaan mogen we nooit meer met twee of meer mensen samen zijn zonder mondmasker. Beneden staan alle vensters ook al open. Het is koud in huis, maar met een extra trui en een sjaal is het wel te doen.

Het is niet evident om de hele dag thuis met een neusmondmasker rond te lopen. Maar goed: het moet nu eenmaal. Alléén om te eten mogen we ons masker afzetten. Maar dan moeten we wel onder de dampkap gaan staan. Kwestie van alle nodige voorzorgen te nemen. Zo zijn de richtlijnen van het Overlegcomité.

Na de middag wagen we onze trip naar de meubelwinkel. Zoals ik al gevreesd had, is het daar een overrompeling. De parking staat zo goed als vol, en er staat een lange rij wachtenden aan de ingang. Er mogen ook maar 10 mensen tegelijk binnen. Dit zal wel een tijdje duren! Gelukkig staan alle kandidaat-kopers in de file op anderhalve meter afstand van elkaar. We hebben ook allemaal een nieuw mondmasker moeten opzetten vooraleer we mochten aanschuiven. Ik bedenk dat het een goede zaak is dat ik er vorige week nog een nieuwe voorraad van besteld had.

Vooraleer we de winkel binnen mogen, moeten we eerst aan de ingang nog een zelftest uitvoeren. We hadden die thuis al gedaan, maar dat telt blijkbaar niet want te veel mensen zouden durven sjoemelen. Het kost ons wel 16 euro, maar dat is maar een kleinigheid vergeleken met de kostprijs van twee nieuwe bedden.

Onze zelftest is negatief. Oef! Maar dat staafje in mijn neus, dat prikkelt verschrikkelijk. En daardoor krijg ik opeens een vreselijke niesbui. Een politieagent komt mij onmiddellijk uit de rij plukken: ik mag niet binnen zonder dat ik eerst een PCR-test afgelegd heb en daar een negatief resultaat van kan voorleggen. Ik heb nochtans pas een maand of twee geleden mijn vierde prik gehad, en toon mijn groen vaccinatie-certificaat aan de overijverige agent. Maar die is onverbiddelijk: bij twijfel moet ik een PCR-test afleggen, zo zijn de richtlijnen. En mijn genies is een duidelijk symptoom van de Sigma-variant. We moeten dus onverrichterzake weer naar huis. We worden met een politie-escorte naar huis begeleid, om zeker te zijn dat ik strikt in isolatie zal gaan. Ik had gehoopt om onderweg nog even in de Colruyt binnen te springen om onze boodschappen af te halen, maar dat zit er duidelijk niet in. Ik mag er wel mijn vrouw af zetten. Zij kan gaan aanschuiven in de lange rij wachtenden, en na een nieuwe sneltest (kostprijs 8 euro) kan zij enkele inkopen doen. Daarna moet ze te voet naar huis.

’s Avonds moet ik me aanbieden in het testcentrum voor mijn PCR-test. Kostprijs: 50 euro. In afwachting van het resultaat, binnen drie of vier dagen, moeten wij het dus zonder de nieuwe eenpersoonsbedden stellen. Daarom moeten we om beurt beneden in de zetel slapen. Of in mijn geval: een slapeloze nacht doorbrengen.

Het zijn harde tijden! Maar het is voor de goede zaak: het einde van de tunnel is immers in zicht…

(Bij deze nog eens een oproep aan mijn trouwe lezers om op de “Volgen”-knop te drukken, voor zover dat nog niet gebeurd was. Ik vermoed dat ik méér dan 12 lezers heb, maar ik heb er geen idee van hoeveel het er dan wél zijn…)