Je kan veel zeggen over Vladimir Poetin, maar één ding moet je
hem zéker nageven: de man is ongelooflijk geslepen. En ongelooflijk ambitieus
ook. Hij streeft duidelijk naar de heropbouw van het gedroomde “Groot-Rusland”, en hij gebruikt daar
alle mogelijke middelen en trucjes voor. Hij verbergt zijn ambities en zijn
grootheidswaanzin ook nog nauwelijks. In de zekerheid (of in de overtuiging)
dat niemand hem iets in de weg zal leggen.
Met het sturen van
Russische “vredestroepen” naar Kazachstan heeft hij een nieuwe stap
gezet: dat land is hiermee de facto een deel van Groot-Rusland geworden, en niet langer een geheel onafhankelijke
staat.
En het moet gezegd: de
president van Kazachstan heeft er zélf om gevraagd, dus kon Vladimir niet anders
dan zijn bondgenoot ter hulp te schieten. Toch? Het is niet dat hij het land is
“binnengevallen”. Dat de redenen voor
de Kazachse president om die Russische troepen ter hulp te roepen te
doorzichtig en belachelijk waren om ze ernstig te nemen, doet verder niets
terzake. Volgens de Kazachse president stond zijn land aan de rand van een
staatsgreep georganiseerd door “buitenlandse
elementen”. Dat het straatprotest niets meer was dan een spontane uitbarsting
van boosheid omwille van de absurd hoge brandstofprijzen, liet de president na
twee dagen al vakkundig naar de achtergrond verdwijnen. Zoals dat dan meestal
gaat: de media verkondigden uitvoerig het verzonnen verhaal over “buitenlandse onruststokers” en een “geplande en vanuit het buitenland
georganiseerde aanval tegen de bevolking van Kazachstan”. Staatspropaganda,
dus, met de bedoeling de eigen bevolking te overtuigen dat de protestanten
slechte bedoelingen hadden. (Zoals bij ons de vaccin-critici als staatsvijanden
afgeschilderd worden.)
Soms lijkt het erop dat
Poetin een spelletje “Risk” aan het
spelen is. Kazachstan is al veroverd.
En nu? Verdedigen wat hij heeft, of verder gaan in zijn veroveringstocht? Ik
vrees een beetje voor dat laatste: hij heeft zijn begerig oog al héél lang op Oekraïne laten vallen, en hij heeft er
al enkele stukken van ingenomen zonder kleerscheuren en zonder veel
tegenkanting. Waarom zou hij daar stoppen? Oekraïne is immers altijd een deel
van het Groot-Rusland geweest waar Poetin heimwee naar heeft.
Maar Oekraïne leunt
vervelend dicht tegen het Westen aan, en de Westerse leiders (de NAVO, de
Europese Unie, de Verenigde Staten) hebben al dreigende taal gesproken: als Vladimir Poetin Oekraïne zou binnenvallen,
zal hij daar een hoge prijs voor betalen. Welke prijs? Een economische boycot,
vermoedelijk. Al zullen wij daar véél meer nadeel van ondervinden dan Rusland:
vergeten we niet dat een groot deel van ons aardgas uit Rusland komt, en dat we
(nu meer dan ooit) dat aardgas nodig hebben. Ik zie Vladimir al spottend lachen
om dat soort dreigementen. Een regelrechte oorlog dan? God vergoede dat het
ooit zover zou komen! Iets zegt mij dat Poetin zelfs daar niet voor zou
terugschrikken. Het zou een oorlog zijn die hij nooit kan verliezen, een oorlog
eigenlijk ook die niemand kan winnen. Maar Oekraïne zou wél van hem zijn.
Uiteraard zal hij nooit
zonder aanleiding in Oekraïne binnenvallen. Daar deinst zelfs hij voor terug.
Maar een “aanleiding” is rap
gevonden. Als het Westen weigert officieel te erkennen dat Oekraïne nooit tot
de NAVO zal mogen toetreden, zal Poetin zonder schaamte kunnen beweren dat hij
alleen maar reageert op “een provocatie”
en dat hij niet anders kan dan Oekraïne binnen te vallen. Om de Russische
veiligheid te verzekeren. (Dat is tenslotte hetzelfde argument dat Israël
gebruikt om de bezette gebieden te annexeren tegen de wil van de internationale
gemeenschap. En zij komen daar in elk geval goed mee weg.) Of als Oekraïne zou
proberen om de opstandige gebieden in het Oosten weer tot de orde te roepen. Ook
dan zal Poetin dit zonder aarzelen als een provocatie en een “daad van agressie” bestempelen. Hij
heeft de excuses en uitvluchten voor het kiezen. De vraag is alleen: “Zal hij het riskeren? Zal hij het risico op
een open oorlog durven nemen?” Of speelt hij gewoon blufpoker?
Ik gok eerder op dat
laatste: hij weet heel goed dat de Westerse landen geen nieuwe oorlog op
Europees grondgebied zullen riskeren. Ondanks de stoere taal. Het zou onze
Westerse economie finaal de grond in boren, en het zou ons terug katapulteren
naar de jaren dertig van de vorige eeuw. Geen enkele Westerse leider zal dat op
zijn/haar geweten willen hebben. Hoop ik…
En ondertussen is de
Chinese president ook zijn spelletje “Risk”
aan het spelen, in het verre Oosten. Hongkong
en Macau zijn hun speciale status al
kwijt (ondanks de plechtige beloftes dat ze die nog 50 jaar zouden mogen
behouden), en maken terug integraal deel uit van de Chinese Volksrepubliek. Rest nog het vervelende Taiwan. En dat is maar een kwestie van
tijd.
Joe Biden heeft al
gedreigd om Taiwan militair te verdedigen. Maar dat zal hij niet doen: hij zal
niet nog eens een verre oorlog starten in een vreemd land waar Amerika
eigenlijk niets te zoeken heeft. Dat is slecht afgelopen in Vietnam, dat is
slecht afgelopen in Afghanistan. En dus zal Xi
Jinping binnenkort wel zijn Risk-pionnetjes verschuiven tot in Taiwan.
Het zal mij benieuwen hoe
Donald Trump daar zal op reageren, als die in 2024 in Amerika weer aan de macht
komt. Zal hij wél de daad bij het woord voegen en de dreigementen in reële
actie omzetten? Of zal hij het houden bij “America
first”? Of liever: “Donald first!”
En zorgen dat hij zélf in eigen land minstens even veel macht krijgt als Poetin en Xi Jinping in hun land?
En misschien staat Canada
wel op zijn verlanglijstje? Dat land ligt daar tenslotte toch maar vervelend geklemd
tussen Alaska en de rest van de Verenigde Staten, niet? En de Canadezen zijn
allemaal rare snuiters die het nooit met hem eens zijn…
Reacties
Een reactie posten