Het is de Schuld van Corona

Ik weet niet of u dat verhaal opgepikt hebt van die oudere dame die op de spoed-afdeling van het UZ-Brussel gevallen is en daarbij haar schouder gebroken heeft? Het gaat om een vrouw van 86 die door haar dochter naar de Spoed gebracht werd. Maar omwille van de strenge Corona-richtlijnen mocht de dochter niet mee naar binnen, en moest haar moeder alléén gaan. Jammer genoeg bleek die vrouw, zoals wel meer oude mensen, gemakkelijk haar evenwicht te verliezen. Maar “de regels zijn de regels”, en dus mocht de dochter haar moeder niet begeleiden. Met het pijnlijke resultaat dat die oude vrouw nu met een schouderbreuk in het ziekenhuis ligt.

“Het is de schuld van Corona!” zal u zeggen.

Maar toch niet. Het is niet de schuld van Corona, het is de “schuld” van de vele regels die ons opgedrongen worden. Regels die op zich misschien wel hun nut en goede bedoelingen kunnen hebben, maar die soms zó absurd zijn en onvoorwaardelijk toegepast worden zonder na te denken over de vraag of het in sommige gevallen niet anders kan of moet. Het klopt dat er regels en richtlijnen nodig zijn, maar enig pragmatisme en enige soepelheid in de toepassing ervan, zou niet slecht zijn. En dan hadden accidenten zoals dat in het UZ van Brussel kunnen vermeden worden.

Dat geldt trouwens ook voor de strenge regels in het (lager) onderwijs: de mondmaskerplicht en de verplichte quarantaines. Ik begrijp dat die regels zinvol kunnen zijn voor volwassenen. Maar voor kinderen? Wat heeft dat voor nut? Ja, ze zouden anders gemakkelijker besmet kunnen raken. En dan? Ze worden er toch niet ziek van. En de leerkrachten en (groot)ouders zijn allemaal “volledig beschermd”. Niet? Laat die kinderen dan toch gewoon kind zijn zoals vroeger! En geef hen de kans om iets te leren op school, want ze zullen het later hard nodig hebben. Zorg ervoor dat ze altijd naar school kunnen blijven gaan. En zorg ervoor dat ze op school in optimale omstandigheden kunnen leren. Want met die mondmaskers lukt dat helaas in veel gevallen niet, of niet goed. De kinderen horen dikwijls niet helemaal exact wat de juf of de meester zegt, of ze vatten de precieze intonatie niet omdat alles gedempt wordt door dat mondmasker. En ze zien de mond van de leerkracht niet bewegen, terwijl dat soms een heel belangrijke nuance kan betekenen. Het gevolg is dat sommige kinderen niet goed leren schrijven en veel meer fouten maken dan nodig is. Dan krijgen ze slechte punten mee, en zakt hun zelfvertrouwen helemaal weg. En daardoor ook hun motivatie of goesting om naar school te gaan. We zijn een volledige generatie kinderen aan het verpesten.

Niet door de schuld van Corona, maar door de regels die blind zijn opgelegd en blind worden toegepast.

Die onvoorwaardelijke toepassing van “de regels” heeft trouwens ook dikwijls zware gevolgen voor de mensen die hulp nodig hebben van de overheid of van een sociale instantie (zoals bijvoorbeeld de ziekenfondsen of het OCMW). De opgelegde regels voor telewerk, en het grote absenteïsme door de verplichte quarantaines, maken dat die instanties nauwelijks nog bereikbaar zijn. Tenzij dan “digitaal”. Want als er één blijver zal zijn na de Corona-crisis, dan is het wel de verregaande digitalisering van alle diensten. Mensen die laaggeschoold zijn of gewoon digitaal niet begaafd, mensen die de taal niet machtig zijn, mensen die hun weg niet kennen in het labyrint van onze voorzieningen en benodigde formulieren, die zijn in deze omstandigheden compleet verloren. Ze riskeren vergoedingen en tegemoetkomingen mis te lopen omdat ze niet de juiste weg gevonden hebben om die aan te vragen. Ze riskeren boetes of achterstallige intresten te moeten betalen omdat ze in het digitale doolhof hun weg niet gevonden hebben om te betalen wat moest betaald worden. Sommigen riskeren zelfs dakloos te worden omdat ze niet de juiste papieren (digitaal) hebben of er niet in slagen de juiste “argumenten” voor hun aanvraag (digitaal) te verzamelen.

In het “oude normaal” konden die mensen fysiek bij iemand terecht om hun probleem uit te leggen en samen een uitweg te zoeken. Nu staan ze met de rug tegen de muur en zijn ze in veel gevallen totaal machteloos en hulpeloos. En in de steek gelaten. Ze kunnen alleen nog hopen op de belangeloze en niet-aflatende inzet van enkele zeldzame vrijwilligers die zich hun lot aantrekken en met heel veel moeite en geduld toch een oplossing proberen te vinden.

We kunnen en mogen allemaal onze mening hebben over de vele “Corona-maatregelen”. Maar één ding lijkt me wel zeker: die kunnen toch nooit de bedoeling gehad hebben om mensen (kinderen, hulpbehoevenden, ouderen, ongeletterden) in de problemen te brengen. Of wel?