Links rijden

Wij Belgen hebben niet de allerbeste reputatie als het over “verkeersveiligheid” gaat. De cijfers spreken ook voor zich. In 2019 zijn er in ons land bijna 38.000 verkeersongevallen gebeurd, waarbij er bijna 48.000 slachtoffers geteld werden. Van die slachtoffers waren er 3600 zwaargewonden, en bij die ongevallen zijn er 644 doden gevallen. (In 2020 lagen die schrikwekkende aantallen zowat 20% lager, maar dat komt door de lockdown die ons enkele maanden van de straten heeft weg gehouden.)

Onze ministers, die altijd héél bezorgd zijn om ons welzijn, hadden eindelijk besloten het probleem van de verkeersveiligheid in België grondig aan te pakken. Ze hadden daarom een commissie aangesteld die moest onderzoeken wat de oorzaken van de verkeersonveiligheid op de Belgische wegen dan wel zouden kunnen zijn. En die commissie heeft een aantal experten en geleerden en statistici bij elkaar geroepen om zich over de kwestie te buigen en eventueel de vinger op de wonde te leggen.

Na lang beraad en vele discussies zijn de experten tot de merkwaardige vaststelling gekomen dat onder andere het Verenigd Koninkrijk het véél beter doet dan België, als je kijkt naar het aantal zware ongevallen en verkeersslachtoffers. Het gemiddeld aantal verkeersdoden in de Europese Unie lag in 2017 op 49 per miljoen inwoners; in België waren dat er 54, dat is 10% méér dan het Europees gemiddelde. In Groot-Brittannië waren er “maar” 28.

De meeste Europese landen doen het trouwens stukken beter dan wij; dat is ook niet zo moeilijk. Bij de meeste landen kon niet direct iets aangewezen worden waardoor zij zich op het gebied van verkeer van ons onderscheiden. Maar in Groot-Brittannië was er wél iets wat de experten opgevallen is: ze rijden daar links.

De experten legden na enkele weken het resultaat van hun onderzoeken aan de politici voor. Die konden dan op basis daarvan een conclusie trekken en misschien nieuwe maatregelen treffen of richtlijnen uitvaardigen om de dramatische situatie in België te corrigeren. En ja hoor: onze intelligente leiders kwamen al gauw tot een besluit. De logica zelve, eigenlijk. Aangezien ze in Engeland links rijden en veel minder verkeersslachtoffers hebben, moest dát het antwoord zijn.

’s Avonds was er een persconferentie om het resultaat van het Overlegcomité bekend te maken: vanaf de eerstvolgende maandag moest er ook op onze wegen links gereden worden.

Niemand begreep het nut van die richtlijn, niemand zag het verband met de verkeersveiligheid, niemand kon zich met die maatregel verzoenen. Maar de volgende avond was er een Koninklijk Besluit om het links rijden wettelijk te verplichten. En dus was er geen ontkomen meer aan. De verkeersdeskundigen verklaarden dat onze wegen daar helemaal niet op voorzien waren, dat dit in conflict zou komen met een hele hoop andere verkeersregels en wetten, en dat dit tot chaos zou leiden. Maar onze regering hield vastberaden voet bij stuk. Want hadden de Britse gegevens hun gelijk niet onomstotelijk aangetoond?

Het verkeer liep de eerstvolgende week compleet vast in ons land. Wat er onder andere toe geleid heeft dat er meer stilgestaan dan gereden werd. Zodat er vanzelf minder zware ongelukken gebeurden. Onze regeringsleiders negeerden de ontstane chaos en de vaststelling dat onze economie vierkant ging draaien. Want zie: er was een spectaculaire daling van het aantal verkeersslachtoffers, er viel die week zelfs geen enkele dode in het verkeer. Onze leiders konden zich op de borst kloppen met hun correcte analyse en hun verstandige ingrepen. Er waren wel een paar probleempjes geweest met ziekenwagens en dokters die niet op tijd bij een hartpatiënt en een drenkeling waren geraakt, maar dat was “collateral damage”.

De chaos hield ook de volgende weken aan, en het verkeer bleef geconstipeerd. Maar daar had de regering al gauw een “schuldige” voor gevonden: het probleem lag uitsluitend bij een minderheid van asociale chauffeurs die hardnekkig rechts bleven rijden!