(Een genderneutrale
bijdrage!)
Mijn aversie, zeg maar “fobie”, voor loslopende honden is
ondertussen al genoegzaam bekend.
En ik ben daarin ook
helemaal niet alléén: velen delen die aversie met mij. Niet in het minst de
boswachters van het “Agentschap Natuur en
Bos”. Niet zo zeer omdat zij zelf bang zouden zijn voor een loslopende Duitse Herder, maar vooral omwille van
de schade die loslopende honden aanrichten in de natuur: “We hebben elk weekend incidenten met loslopende honden. Van doodgebeten
reekalfjes tot verstoren van vogelnesten die op de grond liggen. Het lijkt ons
het veiligst om de wetgeving toe te passen: honden aan de leiband. Ook vraag ik
me af of alle wandelaars zich gerust voelen als een grote hond losloopt.”
Maar nu komt een “hondentherapeut” met het idee van een “hondenrijbewijs”: “Een rijbewijs voor de auto betekent dat je op een verantwoorde manier
aan het verkeer kan deelnemen. Bij honden is dat net hetzelfde: dat je op een
bepaalde plek de hond van de leiband kan doen zonder dat de regels rond
veiligheid, respect en overlast overtreden worden.”
De therapeut houdt vol
dat het perfect mogelijk is om de instincten van een hond onder controle te
houden: “Politiehonden en jachthonden
bewijzen dat elke dag. Dat vereist wel inzet, controle en training.” Die “controle” houdt ondermeer in dat de hond
altijd, onder alle omstandigheden, zou gehoorzamen aan de bevelen van zijn/haar
baasje. Ook als dat tegen zijn/haar instinct zou in gaan. De honden moeten dus
heel goed luisteren naar de oproepsignalen van hun baas. “Verantwoord los” betekent dat de hond alleen los loopt op rustige
paden waar zijn/haar baasje helemaal alleen is: “Als er iemand in beeld komt, zoals een fietser of jogger, wordt de hond
teruggeroepen. Hij/zij blijft dan bij zijn/haar baasje. De honden blijven ook
op de paden en lopen niet in het bos, of achter de schapen of andere dieren.”
Ja, politiehonden zijn
inderdaad zó intens afgericht dat ze onmiddellijk aan elk bevel gehoorzamen.
Maar het zal mij toch benieuwen hoeveel hondenbezitters dat niveau van training
bij hun hond kunnen, of willen, bereiken? Als het er één op honderd is, zou dat
al een groot succes zijn. De andere 99 blijven onberekenbaar. En trouwens: neem
je een hond dan zijn/haar eigenheid niet af als je hem/haar verplicht om
telkens opnieuw tegen zijn/haar instincten in te gaan? Je maakt er eigenlijk
een soort “slaaf” van, zonder eigen
wil en zonder eigen behoeften.
Ik vrees in elk geval een
beetje voor de haalbaarheid van het voorstel. Ik weet ook niet goed hoe dat dan
kan gecontroleerd worden. Als ik op wandel een loslopende hond op mij zie
afkomen, hoe weet ik dan dat die zijn/haar “rijbewijs”
heeft? Mag ik die dan staande houden en vragen om mij zijn/haar rijbewijs te
tonen?
Voor mij niet gelaten, natuurlijk:
als ik zeker zou zijn dat elke loslopende hond op mijn pad zijn/haar rijbewijs
heeft gehaald, dan zou ik met een veel geruster hart tussen de velden kunnen
wandelen. Maar hoe komt een hond aan zijn/haar rijbewijs? Moet hij/zij dan
eerst een theoretisch rijexamen afleggen? Krijgt hij/zij dan ook 50 meerkeuzevragen
voorgeschoteld waarbij hij/zij minstens 41 op 50 punten moet behalen? En moet
hij/zij daarna ook praktische rijlessen volgen? In de “hondenrijschool”? Het zou kunnen, hee… En daarna mag hij/zij
vermoedelijk met een “voorlopig rijbewijs”
op pad. Als ik een hond zie lopen met een “L”
op zijn/haar rug, dan zal ik toch nog wat afstand houden, vermoed ik. Ik hoop
dat hij/zij dan een soort “nummerplaat”
zal krijgen als hij/zij een “definitief rijbewijs”
verworven heeft. Dat zal het mij een stuk gemakkelijker maken onderweg: ik hoef
alleen op te letten of de hond zijn/haar nummerplaat draagt…
Reacties
Een reactie posten