Inclusiviteit

“Inclusiviteit gaat over onderlinge verbondenheid. Een inclusieve organisatie is een samenhangend geheel van mensen die zich tot elkaar verhouden en zich met elkaar identificeren. Inclusiviteit draagt ertoe bij dat mensen oog hebben voor elkaar en elkaar zien staan en elkaar zien zitten.”

Inclusiviteit is eigenlijk ook een vorm van “gastvrijheid” als het gaat over het ontvangen van mensen met andere culturen en andere zeden. In onze West-Europese, christelijk geïnspireerde, samenleving tonen we ons “inclusief” als we ook andere religies en andere tradities accepteren en waarderen. Moslims mogen hun islamitische eigenheden behouden, Hindoes mogen hun eigen rites vieren, enzovoort. Dat is niet overal in de wereld zo: in sommige streng-Islamitische landen bijvoorbeeld mogen Christenen hun godsdienstige geaardheid niet publiek beleven.

Maar zoals ik al eerder eens opgemerkt heb: “gastvrijheid” moet van twee kanten komen. Net zoals de gastheer of gastvrouw zijn/haar gasten moet respecteren en aanvaarden zoals ze zijn, zo ook moeten de gasten de gastheer en -vrouw respecteren in zijn/haar eigenheid. En dat principe wordt soms vergeten door de “woke”-community. Daar heerst blijkbaar eerder het idee dat wij geen eigenheid meer mogen behouden als we andere mensen in onze gemeenschap willen “welkom” heten. Wij zouden, volgens de “woke”-extremisten, in alles volkomen “neutraal” moeten worden en geen tradities of uitdrukkingen meer in ere mogen houden die verwijzen naar onze eigen (grotendeels Christelijke) cultuur en identiteit.

Dat is althans blijkbaar waar de Europese Commissie naartoe wil, volgens een rapport van Helena Dalli, de Europese Commissaris voor “Gelijkheid”. In haar rapport over de “Union of Equality” heeft zij onder andere een aantal richtlijnen voorgesteld voor “inclusief taalgebruik” rond de feestdagen in het jaareinde. “Kerst” en andere woorden van Christelijke aard zouden moeten gebannen worden, en we zouden bij voorkeur niet meer mogen spreken over “Maria”, maar eerder over “Malika”. Naar de feestdag zelf zou ook niet meer gerefereerd mogen worden als “Kerstmis”.

Het (intern) document werd ondertussen wel weer ingetrokken en het zal moeten aangepast worden, vooral onder druk van het Vaticaan. De kritiek op de richtlijnen in het document werd kernachtig als volgt verwoord: “Het meest controversiële deel van het advies was om te voorkomen dat iedereen christelijk is".

In de document staat: "Niet iedereen viert de christelijke feestdagen, en niet alle christenen vieren ze op dezelfde data". Het (ondertussen ingetrokken) rapport adviseert medewerkers om zinnen als "Kersttijd kan stressvol zijn" te vermijden en in plaats daarvan "Vakantietijden kunnen stressvol zijn" te zeggen. Er staat ook dat je de uitdrukking "doopnaam" niet mag gebruiken en in plaats daarvan de “neutrale” term "voornaam" moet hanteren. En dat je geen namen moet gebruiken "die typisch van één religie zijn". Het document geeft daarbij het voorbeeld van namen als "Malika en Julio" in plaats van "Maria en John" om een ​​"internationaal koppel" te beschrijven.

Vanwaar komt die “bekeringsdrang” van de Maltese Eurocommissaris? Ik kan me niet voorstellen dat de (niet-christelijke) migranten daar zélf op aansturen? Ik denk niet dat de Moslimgemeenschap er bezwaren tegen heeft dat wij in Europa “Kerstmis” zouden vieren. Het is niet omdat wij “Kerstmis” willen beleven dat zij zich niet welkom zouden voelen, toch? Wij hebben er zelf ook geen enkel probleem mee dat de Moslims hun “Offerfeest” zouden vieren, of hun “Suikerfeest”.

Dit is weer zo’n voorbeeld van “woke”-fanatisme dat totaal niet meer relevant is en geen enkele band meer heeft met de realiteit. Het moet gezegd dat Commissaris Helena Dalli eigenlijk zo goed als “onzichtbaar” is in de Europese Commissie, en hoognodig ook eens van zich moest laten spreken om te laten zien dat ze er niet helemaal voor spek en bonen bij loopt. Helaas is ze in haar ijver net iets té driest te werk gegaan.

Als we nu eens zouden stoppen met dat idioot “woke”-gedoe? Als we nu eens allemaal gewoon iedereen zouden accepteren zoals hij/zij is, met respect voor zijn/haar eigenheid en tradities en cultuur? En ja, ook met respect voor onze eigen cultuur! Zou dat niet een heel stuk beter zijn?