Loonindexering

Onze immer positief ingestelde Premier Alexander vindt dat wij hier in België niet te veel moeten klagen over de gestegen energieprijzen. Want bij ons bestaat er zoiets als de “automatische indexering van de lonen”: als het leven duurder wordt, dan stijgen onze lonen of uitkeringen vanzelf. Heel tof, inderdaad. Ware het niet dat die indexering in het beste geval 50 euro toevoegt aan ons maandloon, terwijl het maandelijks voorschot voor onze energie soms stijgt van 250 naar 550 euro. Met die extra 50 euro zullen we niet ver springen. Des te meer omdat ook onze winkelkar en de benzine een alsmaar dieper gat in onze portemonnee slaan. Om de prijsstijging van de postzegels niet te noemen.

Maar goed, het klopt inderdaad: wij hebben wel die loonindexering. In andere landen bestaat dat niet. En daar zijn de Belgische werkgevers dan weer bijzonder ongelukkig over. Zij hebben het over onze “loonhandicap” tegenover onze buurlanden. Door die indexering stijgt de loonkost bij ons (véél) sneller dan in die andere landen. Waardoor onze bedrijven niet meer kunnen concurreren met de bedrijven in de buurlanden waar de lonen een stuk lager liggen. Het is natuurlijk wel zo dat de loonkost bijlange niet de enige kost is voor een onderneming; in veel gevallen zelfs niet eens de belangrijkste. Maar de redenering van onze bedrijfsleiders klopt wel. Door die indexering stijgen de lonen, en dus ook de productiekosten. Waardoor de producten ook in de winkel duurder worden. Waardoor de “index van de consumptieprijzen” stijgt. Waardoor de lonen automatisch stijgen. Waardoor de producten opnieuw duurder worden. Enzovoort enzoverder. We riskeren terecht te komen in een spiraal van stijgende prijzen en stijgende lonen, zodat geen enkele Belgische onderneming nog kan concurreren met een collega in zeg maar Nederland of Frankrijk. En dus moet, volgens de ondernemers en volgens de Liberale partijen, die automatische indexering afgeschaft worden. Of in elk geval dit jaar een keertje overgeslagen.

Maar misschien zoeken de ondernemers de “schuldige” wel in de verkeerde hoek? In plaats van hun pijlen op de loonindexering te richten, zouden ze zich misschien beter afvragen hoe het komt dat alles bij ons zó veel duurder is of wordt dan bij onze buren.

Hoe komt het dat onze elektriciteit zowat de duurste is van alle Europese landen? Toegegeven, het ligt niet alléén aan de producenten en leveranciers, want voor een (groot) deel is dat te wijten aan onze inhalige overheid: 60 tot 70% van onze energiekost gaat naar allerhande vergoedingen, premies, belastingen en accijnzen.

Hoe komt het dat een winkelkar bij ons minstens 20 procent duurder is dan in Frankrijk? Wie dicht bij de grens woont, spaart gigantisch veel uit door in het naburige Roncq naar de Auchan te gaan in plaats van naar een Belgische supermarkt.

Hoe komt het dat vrij verkrijgbare medicatie bij ons zo veel meer kost dan in Nederland? In sommige gevallen betaal je bij een apotheker in België wel vijf keer zo veel als bij een “drogist” in Nederland. Een doosje “Paracetamol” waarvoor je in België 7 euro betaalt, kost in Nederland 1 euro; voor een maagzuurremmer waar je bij ons het zuur van krijgt omdat je 42 euro lichter bent, betaal je in Nederland 3 euro; enzovoort.

Hoe komt het dat onze telecom-producten (telefoon, internet) veel duurder zijn dan bij onze buren? Voor een pakket met internet plus tv plus vaste telefonie betaal je bij ons ongeveer 30% méér dan in Duitsland, en zelfs bijna 60% méér dan in Frankrijk.

Misschien zou het voor de ondernemingen, en voor onze politici, gepast zijn de moeite te nemen om daar even bij stil te staan. En misschien zullen ze dan tot de conclusie komen dat zij er zélf schuld aan hebben dat alles bij ons duurder is en dat onze lonen daarom hoger moeten liggen. Omdat ze zélf een zo groot mogelijk deel van de koek willen hebben: de overheid voor de staatskas, de bedrijven voor de winsten. Als ze eerlijk zijn, zullen ze misschien moeten erkennen dat zij zélf de oorzaak zijn van de hoge prijzen in ons land, en dus ook van de hoge(re) lonen. Als ze niet (meer) kunnen concurreren met het buitenland, dan moeten ze misschien toch eerst eens in eigen boezem kijken.