Minder ernstig ziek

Het ziet er naar uit dat Ménière mijn schrijf-ambities meer en meer zal gaan dwars zitten in de nabije toekomst. En dat hierdoor het risico dat ik af en toe eens verstek zal moeten laten gaan in mijn blog, erg reëel wordt.

De symptomen van mijn Ménière zijn de laatste weken immers sterker geworden. En ook meer permanent aanwezig. Naast het gewone geruis en gesuis in mijn linkeroor heb ik nu ook bijna continu last van een soort resonerend gezoem; iets wat ik tot enkele maanden geleden enkel had als een aanval op komst was. Dat irritant resonerend “geluid”, alsof iemand op een “kazoo” aan het blazen is in mijn oor, wordt nog extra intens als ik slik of als ik de neus snuit, bijvoorbeeld. Ik ben ook heel erg gevoelig geworden voor scherpe, snerpende, helle geluiden, zoals wanneer iemand (door een Omikron-verkoudheid?) hardop moet niezen of hoesten in mijn buurt, of als iemand luid roept of lacht. Op zo’n momenten is het een beetje alsof een sadist met een mes mijn hoofd doorboort of in mijn hersenen zit te prikken. Tegelijk heb ik de laatste weken ook heel dikwijls het gevoel dat ik op onvaste bodem aan het wankelen ben. Zoals op zo’n loopbrug met wiebelende plankjes, weet je wel. Of op een dobberend vissersbootje. Ik heb constant het gevoel dat ik mijn evenwicht zal verliezen. Voortdurend kijk ik angstvallig rond of er ergens een houvast in mijn bereik is. Ménière lijkt nu ook het evenwichtsorgaan in mijn linkeroor naar de knoppen geholpen te hebben.

Dat wankele gevoel wordt nog erger als ik een langere tijd op een computerscherm zit te kijken. Zodat ik geen andere keuze heb dan mijn “computertijd” drastisch te beperken. Want anders loop ik de hele dag door te waggelen en in paniek vaste grond onder mijn voeten te zoeken. Wat dus helaas betekent dat ik niet meer elke dag kan zitten schrijven, of toch in elk geval niet voor lang. En dus zal ik vermoedelijk af en toe eens moeten “spijbelen”.

Het goede nieuws is wel dat ik bij de “aanvallen” in de voorbije maanden véél minder erg toegetakeld werd. De “vertigo” was er wel nog, maar ik had minder last van misselijkheid. En de laatste twee of drie keer duurde het ook veel minder lang: ik was telkens maar twee of drie uur “out”. Ik vermoed dat dit toch het positieve effect van de “Bètahistine” zal zijn. Zoals ik eerder al eens opgemerkt heb: het lijkt erop dat het medicijn totaal niet helpt om Ménière te verdrijven, maar dat het wél helpt om minder ernstig ziek te zijn. Hoewel dat niet eens zeker is. Als ik één ding geleerd heb, dan is het wel dat een Ménière-aanval totaal onvoorspelbaar is, zowel in frequentie als in intensiteit. Het zou dus puur toeval kunnen zijn dat de laatste aanvallen minder zwaar waren.

Zoals ik in een vorig stukje al eens geschreven heb: Bètahistine is net als het corona-vaccin, zo te zien. Ook dat helpt geen zier tegen besmetting, zeker niet bij Omikron. Maar het vaccin lijkt er wel voor te zorgen dat wie besmet raakt, minder ernstig ziek wordt. Hoewel ik dezelfde bedenkingen moet maken als hierboven. Als ik na een Corona-besmetting bijna niet ziek wordt, dan kan dat door het vaccin komen, maar het kan ook puur toeval zijn: er zijn heel veel mensen die (zo goed als) geen symptomen hebben na een besmetting.

Enfin, we zien nog wel hoe het verder gaat. Misschien, als ik geluk heb, evolueert mijn Ménière ook wel naar een minder intense en minder slopende variant. En hopelijk wordt het verwarrende effect van een computerscherm niet erger, zodat ik toch af en toe nog een stukje zal kunnen blijven schrijven. (Ook al heb ik nog altijd ontmoedigend weinig lezers, aan het beperkt aantal “volgers” te zien…)  

Als ik de informatie van het UZ Leuven mag geloven, heb ik in ieder geval goede hoop: “De aanvallen worden minder heftig na verloop van tijd. De ziekte dooft langzaam uit over een periode van 15 à 20 jaar.” Nog een jaar of vijftien op de tanden bijten, dus…

Hopelijk hoeven we wel geen vijftien jaar te wachten eer de Corona-maatregelen afgeschaft worden.