Stoere Taal achteraf

Het hele land schreeuwde in solidaire verontwaardiging bij de onthullingen over het vermoorde jongetje Dean. En de boosheid omwille van het falen van Justitie was algemeen: “Hoe had dit kunnen gebeuren?” Hoe kon het dat een man die bij Justitie gekend was als een ongeneeslijke psychopaat, zomaar vrij kon gaan en staan waar hij wilde, en exact dezelfde gruweldaden kon plegen als die waarvoor hij 14 jaar eerder al eens was veroordeeld?

Het was niet de eerste keer dat er gesproken werd over “het falen van Justitie”. In een niet zó ver verleden was er de moord op een jonge vrouw geweest. Door een veroordeelde vrouwenmishandelaar en verkrachter, die ondanks zijn veroordeling toch op vrije voeten was en ongestoord opnieuw kon verkrachten en moorden. En er was, ook nog niet zo lang geleden, de moord geweest op de ex-burgemeester van Aalst. Ook al door iemand die eerder al voor gelijkaardige feiten was veroordeeld, maar die nu gewoon kon doen en laten wat hij wilde.

Er volgden na die dramatische gebeurtenissen telkens heftige protesten, en een golf van verontwaardiging. En soms ook één of andere “witte mars”. En net als bij die andere keren, volgden na de nieuwe onthullingen ook nu weer stoere woorden van de minister van Justitie. Plechtige beloftes, goede voornemens, strenge uitspraken. Er zou een betere opvolging gebeuren van misdadigers met psychische problemen na hun vrijlating. Er zouden strengere straffen komen bij verkrachtingen. Plegers van partnergeweld zouden veel harder aangepakt worden. Kindermoordenaars zouden niet meer zomaar vrij kunnen komen. Enzovoort.

En na dat ferm optreden voor de media blijft het dan telkens stil. Het lijkt stilaan een soort ritueel te worden: er gebeurt een drama, de minister doet harde uitspraken en kondigt “gepaste maatregelen” aan, en daar blijft het bij. Er verandert niets. Na een week is dat allemaal alweer vergeten. Tot het volgende drama zich voor doet, en de minister weer in de media komt verkondigen dat hij zal optreden en “de gepaste maatregelen” zal nemen.

Hetzelfde fenomeen zien we trouwens ook bij geweld tegen de politie of tegen hulpverleners. Elke keer opnieuw zien we het gebeuren: een stel professionele relschoppers mengt zich in één of andere betoging en lokt dan gevechten uit met de ordehandhavers. Hierbij sparen ze zelfs de brandweer of de hulpverleners niet. En dan zien we onze minister van Justitie in het journaal verschijnen met stoere uitspraken. Over een “zero tolerantie” tegenover geweld op politie of hulpdiensten: “Elk incident zal opgevolgd worden, en elke geweldpleging zal gestraft worden!” En daarna gebeurt er niets.

Zodat het ook bij de laatste grote “Corona-betoging”, op 23 januari toch weer prijs was. Groepjes agenten werden aangevallen door een georganiseerde bende geweldenaars die voor niets terug deinzen. (Waardoor, nog maar eens, de boodschap van de 50.000 betogers compleet verloren gegaan is; verdronken in de berichtgeving over de relschoppers.) Er werden méér dan 70 criminelen opgepakt, maar de volgende dag werden die al weer vrijgelaten. Allemaal. Tot zover de “zero tolerantie”.

Wordt het niet zo stilaan tijd dat de ministers ook doen wat ze zeggen te zullen doen? In plaats van hun kostbare tijd te verliezen in eindeloze en nutteloze debatten over, bijvoorbeeld, “de vaccinatieplicht”. Er zijn écht wel belangrijkere thema’s waar ze werk zouden moeten en kunnen van maken. Zoals ze trouwens zelf keer op keer aankondigen. Het is helaas niet alléén in de fabrieken en bij de dienstverlenende organisaties of in de ziekenhuizen dat “Corona” alles dreigt te blokkeren. Het is evengoed het geval bij onze beleidsmakers.

Als we niet met z’n allen, ook onze politici, héél vlug mogen en kunnen terugkeren naar het normale leven, dan vrees ik dat er nog véél meer fout zal lopen. Tot alles zó rot geworden is dat het hele maatschappelijk bestel ineen zal stuiken.